Er is maar één stap nodig om in een andere wereld terecht te komen. Ik had alleen nooit gedacht dat het mij, net als de kinderen uit de boekenserie Narnia, zou overkomen.
Donderdag 13 januari 2022
Het is 12.15 uur en op de school waar ik werk, begint de grote pauze. Dit is Tarkie Tijd. Mijn blindengeleidehond, Tarka, en ik vertrekken naar het park. Sinds een paar weken gaan we niet meer via de hoofduitgang de school uit naar het park, maar via de uitgang aan de achterkant en dan over het schoolplein. Op deze manier ga ik op een andere manier het park in. Als ik haar aan de andere kant loslaat, schiet ze tegenwoordig meteen de struiken in en is daar haast niet meer uit te krijgen. Ik vermoed dat er eten of kattenpoep ligt. Met de nieuwe route ontwijk ik deze snackplek.
In de blogposts ‘Tussen de grassprieten het pad niet meer zien’ en ‘Hondsdol’ lees je andere anekdotes over Tarka en mij in het park.
Ik hang het belletje aan Tarka’s halsband en laat haar vrij. Ze stuift er vandoor. De wandeling is heerlijk prikkelarm. Ik eet rustig mijn krentenbollen, terwijl mijn hoofd tot rust komt. Halverwege het pad keer ik om en loop rustig dezelfde route weer terug. Tarka rent vrolijk heen en weer, snuffelt en doet wat ze moet doen. Als we weer aan het begin van het pad zijn, staat ze al netjes naast me zonder dat ik haar hoef te roepen. Ik tuig haar in en zeg: ‘Vooraan.’
Ze stopt bij de stoeprand en we steken over. Dan staan we op het schoolplein. Al die rennende scholieren vindt Tarka niets.
In ons gebouw zitten vijf scholen voor leerlingen met een beperking. De leeftijden lopen uiteen: van peuters tot havo-examenleerlingen. Ook de niveaus zijn verschillend: sommige scholen zijn voor leerlingen die gaan voor een diploma en andere juist niet.
Sommige leerlinge maken vreemde geluiden bij het spelen of maken onverwachte bewegingen. Tarka loopt daarom op de terugweg liever niet rechtdoor over het schoolplein. We maken via de rechterkant een omtrekkende beweging. Als ik het schoolgebouw door de echo’s rechts van mij hoor, laat ik Tarka de deur zoeken.
Na een meter of tien loopt Tarka met een lichte aarzeling een schuifdeur door en komen we in een gang. Mijn hoofd zegt dat er iets niet klopt. Terwijl Tarka rustig doorloopt, raast mijn hoofd langs de opties: Het was het juiste gebouw toch? Er is maar een ingang toch? Beide antwoorden zijn volgens mij ‘Ja’. Dan schuif ik de zorgen van me af. Inmiddels zijn we ter hoogte van de zijgang waar ik heen moet en ik zeg daarom: ‘Tarka, zoek links.’
We gaan vrijwel meteen naar links. Na een paar stappen staat Tarka stil. Normaal loopt ze direct door de deur de gang in. Heel af en toe is de deur dicht. Ik steek daarom nu mijn stok uit en verwacht het geluid te horen van mijn stok tegen hout, maar in plaats daarvoor hoor ik metaalachtig geratel. Er is geen deur. Of wordt deze geblokkeerd door iets? Mijn eerdere twijfel steekt de kop weer op. Waar ben ik? Ben ik toch op een of andere manier een andere school binnen gelopen? Er zijn in de omgeving van ons gebouw andere scholen die niets met onze school te maken hebben. Of zit ik wel goed en is er gewoon een tijdelijke blokkade, doordat iemand hier even iets heeft neergezet?
Ik besluit met Tarka om te keren en de gang die naar de uitgang loopt verder in te lopen. Dan moet ik als ik in het goede gebouw zit in de aula van de school uitkomen. Daar kan ik dan de volgende mogelijkheid links nemen. Tijdens het lopen, dringen er andere dingen tot me door die niet kloppen. Ik hoor schreeuwende kinderen rechts van mij. De kindergeluiden galmen, maar de gang waarin ik loop galmt niet. Normaal hoor ik stemmen van pubers. Dit klinkt als kinderen. En de galm is er ook nooit. Ook de geur klopt niet. Het ruikt wat muf. Waar ben ik toch?
Plots stopt de gang voor een deur. Vanaf rechts komt een sterke chloor lucht. Ik besluit de deur open te duwen en stap naar binnen. Ik sta ineens op vloerbedekking en de kamer voelt qua atmosfeer aan als vergaderruimte. Ik ga niet op onderzoek uit in de ruimte en sluit de deur weer achter me. Tot nu toe ben ik niemand tegengekomen aan wie ik hulp kan vragen. Het lijkt of ik door de buitendeur in Narnia ben gestapt.
In de blogposts ‘Verdwaald op een vierkante meter’ en ‘Tussen de grassprieten het pad niet meer zien’ lees je hoe ik de weg terugvind als ik verdwaald ben.
Ik sta stil en laat alle vreemde dingen nogmaals in mijn hoofd de revue passeren:
- Het is het juiste gebouw.
- De muffe geur en de chloorlucht.
- Galmende geluiden in een soort zaal…
Eindelijk klikt er iets in mijn hersenen. Ik ben in de gang naar de gymzaal en het zwembad! Ik wist niet dat die gang ook naar buiten leidde. Ik ben nog maar een paar keer in deze gang geweest en kwam altijd via de deuren in de buurt van de aula.
Deze conclusie leidt tot de volgende stap. Hoe kom ik weer in de gang waarin ik hoor te zijn. Die moet, nu ik weer met mijn gezicht richting de ingang sta, rechts van mij zijn. Ik besluit de gang weer terug te volgen richting de buitendeur en de deuren rechts van mij te proberen. De eerste deur is al een paar stappen van de vermeende vergaderruimte. Als ik deze klapdeur openduw, sta ik meteen vlak voor de bagagedrager van een geparkeerde fiets. Is dit een fietsenstalling? Blijkbaar heb ik Narnia nog niet verlaten. Met deze ruimte kan ik niets en ik stap de gang weer in.
Inmiddels ben ik er klaar mee. Ik besluit het simpel te houden en laat Tarka de gang weer volgen richting de buitendeur. Blijkbaar zijn er dus twee deuren die leiden naar het schoolplein: een naar de gymzaal en een naar de school. Ik loop met Tarka naar buiten en laat haar weer rechts zoeken. Na een paar meter gaat Tarka enthousiast een tweede schuifdeur door. Dit voelt meteen goed qua atmosfeer en akoestiek.
In de blogpost ‘Hoe loop ik een route met mijn visuele beperking?’ lees je hoe ik nieuwe routes leer en bekende en onbekende routes loop.
Conclusie
Het irritantste vond ik dat ik na ruim drie jaar op deze locatie te werken, dacht de hele benedenverdieping van onze school te kennen. Ik wist wat waar was en hoe ik van A naar B kwam. Om met mijnheer Kaktus te spreken: ‘Spelende vrouw wat heb je nou geleerd?’
Na mijn kleine avontuur naar Narnia ben ik me weer bewust van het feit dat ik nooit zeker weet hoe iets er uit ziet totdat ik het letterlijk zelf heb ervaren. Maar ja, het was een unieke ervaring. Wie kan er immers zeggen dat hij in Narnia is geweest?
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.