Tussen de grassprieten het pad niet meer zien

Een foto van een grasveld met daardoorheen een stenen pad.

Deel dit bericht met je netwerk!

Soms zorgt één kleine misstap voor een groot probleem en ben ik direct verdwaald. Onlangs had ik weer een situatie als in mijn blogpost ‘Verdwaald op een vierkante meter’.

 

In de blog ‘Hoe loop ik een route met mijn visuele beperking?’ lees je hoe ik me op straat oriënteer, zowel met taststok als met blindengeleidehond.

Donderdag 17 september 2021

Mijn laatste ochtendleerling is net weg. Hij bleef wat langer hangen en ik verlaat daarom snel met mijn blindengeleidehond Tarka de school, zodat ik haar kan uitlaten voordat mijn lift naar huis er is. Ik pak al mijn spullen in, hang mijn handtas over mijn schouder en doe mijn laptoptas op mijn rug. Omdat ik moe ben en rust aan mijn hoofd wil, besluit ik niet over het schoolplein naar het park te lopen, maar de school aan de andere kant te verlaten. Tarka loopt lekker door en binnen een paar minuten zijn we in het park. Ik doe haar tuig af, hang haar belletje aan haar halsband, maak de riem los en zeg: ‘Tarka vrij!’ Als ik haar riem schuin over mijn borst hang, besef ik dat mijn taststok nog in mijn rugtas zit. Ik heb geen zin om de riem, handtas en rugtas weer af te doen en besluit het tuig van Tarka schuin voor me te houden als een herkenningsstok en met mijn voeten de natuurlijke gidslijn van het pad, grens pad en gras, te volgen. Dit stuk park is rustig en ik heb dit al eerder gedaan.

Terwijl Tarka rondrend en alles besnuffeld dat ze tegenkomt eet ik mijn lunch. Ondertussen aldoor met mijn ene voet op het gras stappend en met mijn andere op het pad. Halverwege de route om de school besluit ik weer terug te lopen om een tocht over het schoolplein wederom te vermijden. Het is lekker weer en tijdens mijn gras-steen-gras-stap langs de zijkant van het pad geniet ik van de zon. Mijn gedachten dwarrelen rond, totdat het ritme plotseling niet klopt… Het is gras-gras-gras.

Onmiddellijk sta ik stokstijf stil en denk: ‘Shit! Waar is het pad?’ Snel duw ik de opgekomen paniek weg en schakel het rationele deel van mijn brein in. Ik kan niet ver van het pad af zijn, hooguit een paar stappen. Hoe vind ik het terug? Ik luister naar mijn omgeving om me te oriënteren. Door de echo’s hoor ik dat ik in open gebied sta. Waarschijnlijk een groot grasveld. Ik luister naar de omgeving en hoor werkzaamheden op de bouwplaats, die als ik terugloop aan mijn rechterkant hoort te zijn, en ik hoor auto’s over de weg razen, die voor mij hoort te zijn. Ik draai totdat de geluiden van de juiste kanten komen.

Ineens ben ik onzeker. Liep ik aan de linker- of aan de rechterkant van het pad? Hierdoor weet ik niet welke kant ik op moet om het pad weer te vinden. Ik ben dankbaar voor het mooie weer, zodat ik de geluiden om me heen goed kan horen. Hopelijk komt er snel iemand over het pad, zodat ik hulp kan vragen of op zijn minst weet waar het pad is. Daar ga ik alleen niet op wachten.

Plan A: Check het gebied binnen een radius van een meter

Met een paar passen moet ik weer op het pad zijn, redeneer ik. Ik doe twee stappen achteruit, maar sta nog steeds op gras. Dan weer twee stappen terug naar mijn startpunt. Ik herhaal dit alle richtingen op. Nog steeds geen pad.

Plan B: Vergroot de radius

Inmiddels ben ik bang dat ik door het heen en weer stappen verder van het pad verwijderd ben geraakt. Hoe kan ik gecentreerd blijven staan en toch een grotere omgeving checken? Dan weet ik het. Ik haal de riem, mijn handtas en mijn rugtas van mijn schouders en pad mijn taststok. Ik maak een rondje op de plaats terwijl ik mijn stok zover mogelijk uitsteek en de grond ermee aftast. Nog steeds geen steen. Inmiddels voel ik me verdwaald tussen de grassprieten.

Plan C: Zet de geleidehond in

Tijdens de training met je geleidehond leer je dat je niet met je hond over gras moet lopen, omdat jij geen referentiepunt hebt op een grasveld. Het is echter een poging waard om te zien of Tarka het pad terug kan vinden. Ik ben immers nu toch al verdwaald tussen de grassprieten. Nadat ik haar het tuig aan heb gedaan geef ik de commando’s: ‘Tarka, vooraan!’ en ‘Zoek stoep!’ Tarka begint aarzelend te lopen. Na voor mijn gevoel ongeveer tien meter over het gras te hebben gelopen, laat ik haar stoppen. Dit klopt niet. Zover kan ik niet zijn afgedwaald met mijn paar misstappen. Tarka’s tuig gaat weer af en ik laat haar weer vrij.

Plan D: Zoek de rand van het veld en volg dit tot het pad

Nogmaals luister ik naar de omgeving en twijfel ik over welke kant ik het beste kan oplopen. Naar de autoweg of naar de bouwplaats. Richting de autoweg zal ik uiteindelijk bij struikgewas uitkomen, maar dan weet ik alsnog niet of ik naar links of naar rechts moet om bij het pad te komen. Ik besluit daarom richting de bouwplaats te lopen. Misschien kan ik daar hulp vragen en in het beste geval kom ik onderweg het pad tegen.

Ik begin voorzichtig over de oneffen grond te lopen en tik met mijn stok zo breed mogelijk links en rechts van me in de hoop steen te voelen. Na zo een twintig meter hoor, en voel, ik met mijn stok een metalenklap tegen een hek. Blijkbaar was ik dus aan de rechterkant van het pad.
Ineens heb ik veel grotere hoop het pad terug te vinden. Met mijn rug ga ik tegen het hek staan en begin weer zo goed mogelijk vooruit te lopen. Ik moet het pad dan op een gegeven moment tegenkomen.

Gras-gras-gras-steen

Na meters over oneffen grond raakt mijn stok uiteindelijk steen. Als mijn voeten ook het pad raken slaak ik een opgeluchte zucht en ontspand mijn lijf zich. Blijkbaar ben ik vlak bij het punt waar ik Tarka meestal weer intuig voordat ik het park verlaat.

Gelukkig heb ik niet gewacht op hulp. Deze zoektocht heeft me al met al bijna een kwartier gekost. En al die tijd is er niemand over het pad gekomen. Tarka had er volgens mij geen problemen mee, die heeft al die tijd lekker rondgesnuffeld.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.

Deel dit bericht met je netwerk!

11 gedachten over “Tussen de grassprieten het pad niet meer zien

  1. Wat een mooi artikel! We staan er soms echt niet bij stil wat voor onrust het kan veroorzaken als we één van onze zintuigen verliezen. Heel veel respect!

    Lief,
    Eef.

    1. @Eefje: Bedankt voor je mooie reactie! Zonder 1 van je zintuigen is prima te leven, maar als dingen niet zo lopen als zou moeten, ben je je hiervan ineens weer extra bewust.

  2. Bijzonder dat je een hond hebt die je helpt! En dat je improviseert mbt een herkenningsstok. En je je rationele deel in kan schakelen. Zelf vind ik dat best lastig. En bijzonder hoe je de focust legt op je andere zintuigen!

  3. Ik heb hier dus echt heel veel respect voor. Ik kan er natuurlijk niet over meepraten maar ik denk dat ik helemaal in paniek zou raken en niet zou kunnen omschakelen.

    1. @Mandy: Bedankt! Het is gewoon doen. Als je een beperking hebt/krijgt doe je dingen anders en zoek je oplossingen voor de dingen die je niet (meer) kunt. Ik wil niet afhankelijk zijn en dan moet je dus creatief zijn.

    1. @Tania: Paniek heb je niets aan. Als jij met de auto een keer verkeerd rijdt, raak je ook niet in paniek vermoed ik. Je baalt en hebt stress omdat je misschien te laat komt voor die ene afspraak. Daarna schiet je al snel in de oplosmodus. Zo is het bij mij ook.

    1. @Nicole: Paniek verlamt je brein. Als ik het wil oplossen, moet ik dat wel wegdrukken. Dat betekent niet dat er geen spanning is. Mijn rust komt pas weer als ik met beide voeten op vertrouwde grond sta.

  4. ademloos heb ik je verhaal gelezen, het is niet alleen heel knap dat je je hersens bij elkaar houdt om een oplossing voor je probleem te vinden ( het lijkt mij een griezelige ervaring) maar nog veel knapper dat je dat zo kan verwoorden! Dank

Laat hieronder jouw reactie achter op bovenstaande blog

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.