Tikje Anders

Om de vrijdag blog ik over hoe ik dingen aanpak met mijn visuele beperking. Het betreft zaken die mensen aan mij vragen of juist niet durven vragen. Deze keer een update van deel 1 van: Hoe verliep de (instructie)periode met mijn tweede blindengeleidehond, Umbar?

 

Deze blogpost was in 2021 de op twee na meest gelezen blogpost op Blog Tikje Anders. De drie meest gelezen posts van 2021 geef ik in de eerste maanden van 2022 een update om ze daarna geactualiseerd weer onder de aandacht te brengen. Hieronder lees je de geüpdate versie van ‘Hoe verliep de (instructie)periode met mijn tweede blindengeleidehond, Umbar? (deel 1)’

 

In de blogpost ‘Blog Tikje Anders jaaroverzicht 2021’ lees je welke andere blogposts in de top 5 van best gelezen blogposts van 2021 staan.

 

Vooroordelen

‘Het is altijd zo mooi om te zien dat hond en baas alles meteen samen goed doen!’
‘Een geleidehond is een match voor het leven.’
Nou, helaas niet! Voordat je geleidehond en jij een topteam zijn, gaat er veel liefde, energie en frustratie zitten in het elkaar leren kennen en het opbouwen van een band. Hieronder lees je daar alles over aan de hand van de vraag: Hoe verliep de (instructie)periode met mijnt tweede blindengeleidehond, Umbar?

Vooraf

Tijdens de instructieperiode met mijn geleidehonden en daarna schreef ik voor mijn social media dagboek verslagen over de training en bijzondere momenten met hen. Hiermee wilde ik andere laten zien wat wij meemaakten en welke stappen wij zetten in het bindingsproces.

 

In de blogpost ‘Hoe zit het nou met zo’n blindengeleidehond?’ lees je hoe een pup blindengeleidehond wordt en wat blindengeleidehonden allemaal kunnen. Hierin vertel ik ook over de matching en de instructieperiode bij KNGF Geleidehonden.

 

Hieronder lees je deel 1 van een drieluik van dagboekverslagen over mijn (instructie)periode met mijn tweede, inmiddels overleden, blindengeleidehond, genaamd Umbar. Hij was een bijna witte labrador retriever met een schattige rode neus. Hij trad in 2009 in de voetsporen van Bart. Umbar kreeg ik toen ik halverwege mijn opleiding voor docent geschiedenis was. Hij pakte het op waar Bart was gestopt. De tweede hond is altijd het lastigste. De tweede hond moet opboksen tegen het perfecte beeld van de eerste hond. Na twee jaar is hij helaas al afgekeurd. Dit was heel zwaar.

Over mijn tijd met Umbar heb ik een dagboek bijgehouden. De verslagen heb ik in het verleden op het, inmiddels niet meer bestaande, social mediaplatform Hyves gepost. Ik heb ze voor Tikje Anders opgepoetst. Doordat ik veel verslagen uit deze tijd heb bewaard, is het stuk te lang geworden om het in één keer te posten. Deze keer dus deel 1 van ‘Hoe verliep de (instructie)periode met mijn tweede blindengeleidehond, Umbar?’

Deel 1 van het drieluik gaat over onze eerste ontmoeting en de eerste zeven dagen samen, waaronder de schoolinstructie. Deel 2 staat in het teken van de thuisinstructie en onze eerste week samen op pad. In deel 3 draait het om de praktijk zonder instructeur en over zijn vervroegde afkeuring.

Ik hoop dat jullie het interessant vinden te lezen hoe zowel Umbar als ik groeiden in onze samenwerking, hoe we een steeds hechtere band kregen en hoe we ook hobbels te nemen hadden. Met deze dagboekverslagen wil ik o.a. laten zien dat alles niet altijd meteen perfect gaat. Dat is onnodig en volgens mij zelfs onmogelijk. Het duurt over het algemeen ongeveer een half jaar voordat je een goede combinatie bent met je geleidehond. Ik moest leren wat Umbar bedoelde en hij moest op zijn beurt mij leren kennen. Dat gaat nu eenmaal niet meteen perfect.

In mijn tijd met Umbar zag ik meer dan ik nu zie. Mijn trainingstijd met mijn huidige blindengeleidehond, Tarka, verliep daarom heel anders dan die met Umbar.

In de blogpost ‘Hoe leg ik uit wat ik als blinde of slechtziende zie?’ lees je wat ik toentertijd zag en wat ik nu zie.

 

De verhalen over de tijd met mijn andere geleidehonden ga ik in de toekomst ook bewerken en deze plaats ik uiteindelijk ook op mijn blog. Mijn doel is te laten zien dat elke instructieperiode anders is. Net als dat elke hond anders is.

Donderdag 22 oktober 2009: Bart moet waarschijnlijk in december al met pensioen

Het vervelende bericht is eerder gekomen dan ik verwachtte. Het zou pas april zijn, maar KNGF Geleidehonden heeft nu al een nieuwe blindengeleidehond voor me. Bart gaat daarom waarschijnlijk begin december met pensioen.

 

 

De nieuwe hond is een blonde labrador reu, en zijn naam is Umbar. Deze foto werd gemaakt tijdens zijn basistraining (BAT). Zijn trainster, Michelle, komt morgenochtend met hem naar Weesp voor een kennismaking. We kijken dan of het klikt tussen Umbar en mij. Als alles goed gaat, ga ik begin december met Umbar in training.
Ik was nieuwsgierig naar hem en heb op Google gezocht naar foto’s of iets dergelijks. Zo kwam ik op YouTube twee filmpjes van ene Umbar tegen. Ik heb het nagevraagd bij KNGF Geleidehonden en zei zeggen dat dit mijn Umbar is.

 

Filmpje 1: Umbar KNGF

Filmpje 2: Umbar 2 Het afscheid

 

Vrijdag 23 oktober 2009: Umbar: Een leuk sinterklaascadeau

Vandaag kwam Michelle van KNGF Geleidehonden langs om Umbar aan mij voor te stellen. Eerst vertelde ze over zijn karakter, daarna heb ik een stuk met hem in tuig gelopen.
Umbar kwam binnen en stortte zich meteen op een oud bot van Bart. Bart kan hier niet meer op knagen, maar Umbars jonge tanden vonden het heerlijk. Bart was uit logeren en dit was fijn, omdat Umbar en ik op die manier rustig kennis konden maken.
Michelle heeft van alles over hem verteld:

• Umbar is een enthousiaste hond, die van alles houdt. Hij is gek op mensen. Soms denkt hij dat ze speciaal voor hem langskomen op straat. Dan moet je hem tot de orde roepen.
• Als je met iemand loopt die je kent, en deze gaat eerder weg, bijv. met de auto, loopt Umbar hem nog lang te zoeken. Je moet dan zeggen dat hij door moet lopen.
• Zijn enthousiasme merk je in zijn hele lijf. Hij wiegt met zijn hele lichaam.
• Wanneer hij iets stouts doet, zoals reageren op een andere hond of iets van straat eten, verraadt hij zichzelf met zijn bewegingen.
• Hij is heel ondeugend.
• Het is net zo’n vreetzak als Bart. Hij heeft gelukkig niet, net als Bart, dat hij dingen die hij opeet weer uitspuugt. Wel heeft hij darmklachten bij stress, daarom krijgt hij speciaal voer.

Umbar is ongeveer net zo groot als Bart, maar slanker. Het komende jaar wordt hij nog wat breder. Hij is geboren op 12 december 2007.
Umbar was, niet alleen vanwege het bot, erg blij hier te zijn. Het is weer wennen zo’n jonge hond. We moesten opletten dat hij niets met zijn staart van de tafel gooide. Verder wilde hij dingen in zijn bek nemen: batterijen, kattenbal, de afstandsbediening van de tv en een slof. Hij vond alles leuk en interessant. Ik heb een benedenwoning met tuin, dus hij kon lekker alle kamers in, en ze uitgebreid besnuffelen.
In zijn puppypleeggezin heeft hij leren omgaan met een kat. Hij sliep zelfs met de kat in een mand (zie de YouTube-filmpjes hierboven). Een paar maanden geleden is hij tijdens de training echter aangevallen door een kat op straat, daarom ontwijkt hij sindsdien katten die hij op straat tegenkomt. Mijn kat Candor en hij moeten daarom langzaam aan elkaar wennen.
Tijdens het stuk dat ik met Umbar door Weesp liep, ging het voor mijn gevoel heel goed. Ook Michelle vond dat we het goed deden samen.
Zijn naam is best apart. Het is bedacht door het fokgastgezin. De namen van zijn nestgenoten beginnen allemaal met een U. Je zegt overigens niet Umbar, maar Oembar. Ik heb op internet gezocht wat het betekent. Ik las o.a. het volgende:

1. Op Wikipedia staat: ‘Umbar is een havenstad in de fictieve wereld Midden-aarde van J.R.R. Tolkien, dat o.a. in In de Ban van de Ring voorkomt. Umbar ligt ten zuiden van de Baai van Belfalas, strategisch in een inkeping van het land.’
2. Umbar is in het Quenya het woord voor lot.

Ik wil de komende jaren met deze lieve hond aan het werk. KNGF Geleidehonden geeft je verplicht een paar dagen bedenktijd, zodat je er goed over na denkt. Ik moet maandag mijn beslissing laten weten.
Ik ga Bart enorm missen, maar ik weet dat hij het goed gaat hebben bij mijn ouders. Ik zou het heel erg vinden als hij naar een onbekend gezin zou gaan. Nu zie ik hem gelukkig regelmatig. Daarom weet ik nu al dat als ik maandag KNGF Geleidehonden bel, ik zeg: ‘Ja, ik wil!’

Maandag 30 november 2009: Dag 1: Het weerzien

Om 9.00 uur werd ik verwacht op station Duivendrecht. Om ruim op tijd te zijn, ging ik om 8.15 uur de deur uit, zodat ik zeker de trein van 8.37 van station Weesp zou halen. Met een taststok en grote tas met wieltjes loopt het een stuk lastiger dan met een geleidehond. Doordat ik zoveel met Bart heb gelopen, is mijn stokloopkwaliteit een stuk minder geworden. Om de haverklap zit mijn stok vast tussen hekjes en in de struiken. Overdag red ik me, maar laatst in het donker, met een vriend naar de Italiaan, raakte ik haast alles wat er onderweg op de stoep stond.

 

In de blog ‘Hoe loop ik een route met mijn visuele beperking?’ lees je o.a. het verschil tussen het lopen met een taststok en een geleidehond en hoe ik mij op straat oriënteer.

 

Vandaag deed ik er vrij lang over op het station te komen. Ik had zo’n hypergevoel dat je hebt voor tentamens. Onderweg had ik de pech dat mijn tas een paar keer omviel. Op het station kocht ik een kaartje en ging ik met de lift naar het perron. Ik ben altijd bang dat ik in een stationslift in viezigheid ga staan of dat de knopjes goor zijn. Deze keer viel dit mee.

 

In de blog ‘Geur, tast, gehoor … bleeehhh, jakkes, gatver’ lees je hoe erg ik viezigheid vind en dan vooral aan mijn handen. In deze blog klim ik half in de gft-container om een verloren voorwerp terug te krijgen.

 

De trein reed op tijd. Het in en uit de trein krijgen van mijn tas was lastig. En niemand die even hielp natuurlijk.

Ik was een kwartier te vroeg op Duivendrecht. Ik heb bij de AH een fles water gekocht. De kassamedewerker gaf me een liter fles. Ik had geen zin om te zeggen dat die te groot was en ging terug naar de stationshal. Een paar minuten later kwam Simone (geleidehondentrainster) naar me toe met een andere cliënte, waarna we met een cliëntenbus naar KNGF Geleidehonden vertrokken. Onderweg vertelde Simone dat zij een deel van Umbars opleiding heeft verzorgd.
Tijdens de instructie heb je een eigen hotelkamer. In mijn geval was dat kamer C. Na het neerzetten van mijn spullen, werd ik naar de cliëntenwoonkamer gebracht. Ik was de eerste die aanwezig was. In de woonkamer stonden acht makkelijke stoelen om en om met acht hondenmanden. Gedurende het halfuur daarna liep de woonkamer langzaam vol. We zijn met een flinke groep: acht cliënten en zes trainsters. Drie van de cliënten zijn vorige week al geweest. Zij krijgen een eerste hond, waardoor hun trainingstijd op school langer is. De mensen met een eerste hond gingen al vrij snel weg om weer te oefenen met hun hond in Amsterdam. De overige mensen kregen een individuele rondleiding. Michelle leidde mij rond.
We begonnen in de huiskamer. Er staat een kast met glazen, chips en nootjes en een koelkast vol frisdrank, bier en wijn voor ons klaar. Verder zijn er spelletjes, luisterboeken, een computer, een tv-loep, een telefoon, tv en radio. De slaapkamer is ruim met een eigen douche en toilet, stereotoren en telefoon. Het is mooi gemaakt allemaal. Alles is licht en ruim. De hotelkamer grenst aan de tuin, die met een schuifdeur te bereiken is.
Na de rondleiding had ik de tijd om mijn tas uit te pakken en mijn kamer nader te verkennen. Michelle ging haar andere cliënt rondleiden, en daarna zou ze terugkomen met Umbar. Twintig minuten voordat Umbar kwam, was ik al klaar. Mijn zenuwen werden me te veel en ik belde mijn moeder en een vriend. Daarna was het eindelijk zover.
Voor Umbar was het een groot feest. Hij sprong op het bed, waar ik hem weer vanaf stuurde. Vervolgens duwde hij de schuifdeur van de kast open op zoek naar voer. Daarna sprong hij op mijn schoot. Hij was niet te houden.
Na een kwartier kwam Michelle hem ophalen en ging ik lunchen.

 

 

Bij de lunch vertelde een consulente van de afdeling Puppy- en Pleeggezinnenzorg (PPZ) meer over onze honden. De namen van de andere honden zijn: Riva, Vianne, Tonka, Vendor, Uriël, Ulex en Umaik. De twee laatsten zijn broers van Umbar. Ondanks dat haar naam met een U begint, hoort Uriël tot een ander nest. Ik vermoed dat ze als pup geschonken is aan KNGF Geleidehonden of dat ze als pup van een buitenlandse school kwam.

De Afdeling Puppy- en Pleeggezinnenzorg (PPZ), heeft veel informatie over de foklijnen. Er wordt vaak veel verteld tijdens de instructie, maar ik merk dat mijn hoofd dan aardig vol zit en ik niet alles onthoud. Na een facebookoproep in februari 2022, kreeg ik van lieve helpers de door mij vergeten informatie. Onderstaande komt o.a. uit Ten Geleide, voorjaar 2008 (het vroegere kwartaalblad van KNGF Geleidehonden).

Het U-nest
Moeder: Offra (een zeer kleine zwarte teef)
Vader: Charley (Zwart)
Ras: Labrador retriever
Geboren: 12 december 2007
5 reuen, 3 teven: Umar, Ursa, Usko en Umbar waren blond. Udah, Usah, Ulex en Umaik waren zwart.
Fokgastgezin: Fam. Van Dorsten
‘Dit was eens maar nooit meer”, moet moederhond Offra gedacht hebben na de bevalling van haar eerste pup. Het had pijn gedaan en de pup vond ze eigenlijk ook niks. Toch wilde de tweede pup er na twee uur echt uit. Pas na nummer vier schikte Offra zich in haar lot en moederrol. De eerste dagen was ze nog wat onzeker, maar daarna was ze er wel ‘doorheen’ en werd echt moeder.’

Nestbijzonderheden:

• Moederhond Offra woonde in een landelijke omgeving, waardoor de pups in hun eerste weken al in aanraking kwamen met tractorgeluiden, kippen, katten, e.d. Offra is inmiddels overleden. Ze werd 15 jaar oud.
• Vaderhond Charley was niet van KNGF Geleidehonden, maar was van een externe fokker. In die tijd had KNGF Geleidehonden nog bijna geen vaderhonden.
•  Uit het nest van Umbar hebben slechts vier honden tot hun pensioen als geleidehond gewerkt. De andere vier werden (vroegtijdig) afgekeurd. Umbar was er daar eentje van (waarom lees je in deel 3 van deze blogreeks). Ook zijn zusje Ursa heeft de eindstreep niet gehaald. Zij had een voedselallergie. Waardoor de anderen het niet hebben gered, weet ik niet.
• Umbars zusje Udah werd moederhond voor KNGF Geleidehonden.

In zijn zesde week kwam Umbar naar KNGF Geleidehonden en werd hij meegegeven aan een puppypleeggezin uit Nieuwegein. Helaas is dit gezin er, om voor mij onbekende reden, vroegtijdig mee gestopt en is Umbar voor de laatste 4,5 maanden overgeplaatst naar het ervaren gezin Rosier in Maastricht.
Het was leuk deze dingen te horen. Nu weet ik iets meer over Umbars achtergrond.

Om 13.00 uur werden we over twee cliëntenbussen verdeeld en gingen we richting de Pijp in Amsterdam, waar we voor het eerst stratenplan gingen lopen (=blokjes lopen). Michelle ging eerst met Wies, daarom bleef ik met Ilse, Arash en Arie in de bus wachten. In de bussen zit een opklaptafel en er wordt altijd een krat met koffie- en theebenodigdheden meegenomen. We dronken wat en hebben gepraat. Umbar was aldoor lastig. Hij luisterde amper en was druk. Aangezien hij de enige van de vier honden was die zich zo gedroeg, baalde ik als een stekker. Umbar vond tijdens zijn drukdoenerij nog wel het hondenfluitje van Arash dat hij die morgen in de bus verloren had.
Daarna was het eindelijk zover. Ik heb driekwartier geweldig met Umbar gelopen. Het voelde zo goed en vertrouwd. Ook Michelle was tevreden.

Terug op de school hadden we een uur pauze, voordat we om 17.30 uur gingen eten. We hadden de rest van de avond vrij en hebben met alle cliënten gezellig in de woonkamer wat gedronken en gepraat. We mochten zelf drinken pakken en af en toe kwam iemand langs om dit voor ons te doen. Ik was heel moe en ging rond 22.30 uur naar bed.

Umbar was de hele nacht rustig. Ik werd alleen wakker, omdat hij ergens aan aan het likken was.
Het was een geslaagde eerste dag.

Dinsdag 1 december 2009: Dag 2: Op de rem voor de kat

De wekker stond op 7.00 uur, omdat we al om 7.30 uur ontbijten. Het eten is trouwens heel goed. In de morgen brood, crackers, diverse soorten vleeswaren en kaas, zoet broodbeleg, jus d’orange en koffie en thee. De lunch is hetzelfde, alleen is er dan ook melk. Het avondeten is een eenvoudig en goed driegangendiner. Verder staat er een gevarieerde fruitmand op de eettafel in de kantine.

Om 8.00 uur lieten we de honden aan de riem uit en daarna kregen Ilse, Wies, Henriëtte en ik appèlles in de gang voor onze kamers. We moesten de honden m.b.v. stem, riem en/of brokje laten zitten, staan en liggen. Daarna liepen we een stuk door de gang en moesten we de honden laten volgen. Ondertussen probeerden Simone en Michelle de honden af te leiden. Umbar reageerde een paar keer op hun pogingen. Ik moest hem dan tot de orde roepen met mijn stem en/of een riemcorrectie. Ik moet erop letten dat ik tegen Umbar kort en krachtig: ‘Nee!’ zeg. Ik rek het te veel ‘Neeee!’

Om 9.00 uur vertrokken we met de bussen naar Amsterdam-Zuid. Het lopen ging goed. Michelle zei dat ik moet opletten dat ik Umbar niet stuur met mijn restvisus. Ik moet hem dingen zelf laten oplossen, anders gaat hij ervan uit dat ik dat in de toekomst ook voor hem doe.
Umbar schrok op een gegeven moment van een kat die plotseling uit een deuropening kwam en midden op de stoep bleef staan. Tijdens zijn training is Umbar een keer aangevallen door een kat op straat. De angst die hij aan die aanval heeft overgehouden is voorbij, maar deze kat kwam zo uit het niets dat hij vol op de rem ging.

Tijdens het wachten zat ik met Ilse, Arwen en Antoin in de bus. Umbar was onrustig. Al snel had hij een bekerhouder in zijn bek. Michelle heeft me het advies gegeven er een spel van te maken. Ik beloonde hem daarom bij het uit zijn bek halen van zijn prijs.

Na de lunch gingen we weer naar Amsterdam-Zuid. Wederom ging het lopen goed. We hoopten tijdens de verdere rit een kat tegen te komen, maar helaas gebeurde dit niet. We hebben een park opgezocht om te oefenen dat Umbar niet op andere honden reageert, maar de honden waren ver te zoeken. Waarschijnlijk was het weer te slecht. Ik had geluk dat het nog niet regende.
Vervolgens moesten Henriëtte, Antoin, Arwen en ik in de bus wachten op de volgende groep. Ik was moe, en de anderen volgens mij ook. We waren in ieder geval erg stil. Ik begreep dat iedereen zijn hond had losgelaten in het park. Michelle heeft dit bewust met Umbar niet gedaan, omdat we die middag alle honden zouden loslaten op een uitlaatveld bij KNGF Geleidehonden. Ik baalde hiervan, omdat ik het gevoel had dat het fijn zou zijn voor Umbar om met zijn vriendjes te rennen. Terug bij de geleidehondenschool zijn Michelle, Umbar en ik naar het uitlaatveld geweest, zodat Umbar in zijn eentje kon rennen.

Tijdens het eten lagen we helemaal dubbel om een flauwe grap van Arie over hoe je bananen recht kunt krijgen. De manier waarop hij dit deed, liet onze lachspieren werken.

Om 19.00 uur was er theorieles van Eva over hondengedrag. Ik had het theorieboek in braille gelezen, maar op deze manier hoor je iets meer. We hadden het o.a. over overspronggedrag, hoe de hond denkt over situaties in het dagelijks leven en over aangeleerd gedrag. Door een opmerking van Eva over een banaan kwam de lachbui weer op gang.

Om 21.00 uur kwam iemand drinken voor ons inschenken. Daarna hebben we met de halve groep tot 23.00 uur gezellig in de woonkamer gezeten. Waarna ik snel ging slapen.

Ook deze nacht was Umbar rustig. Wederom werd ik wakker doordat hij aan iets aan het likken was.

Woensdag 2 december 2009: Dag 3: Een lastige dag

Ontbijt was weer om 7.30 uur. Ik was best moe van de gebeurtenissen en indrukken van de afgelopen dagen en opstaan ging dus niet makkelijk. Umbar eten geven, aankleden en tandenpoetsen gingen gepaard met veel gegaap. Daarna had ik een snel ontbijt.

Van 8.00 uur tot 9.00 uur was er appèlles in de gang. Bij onze hotelkamerdeur stond een stoel in de gang, waarop we tussen de oefeningen door konden zitten. Deze keer oefenden we met de hond laten volgen. Dit deden we zowel met als zonder riem. Michelle, Simone en Eva zorgden voor afleidingen, zoals brokjes en andere honden. Umbar deed het redelijk goed. Terug bij de stoel had hij meteen mijn pakje papierenzakdoekjes, dat ik had laten vallen, in zijn bek.

Om 9.00 uur vertrokken we naar station Amsterdam Amstel. Ik hoorde weer bij de eerste groep die mocht gaan lopen. Bij de binnenkomst in het station wilde Umbar de trap niet zoeken. Hij was gespannen. Michelle zei dat dit soms gebeurt bij nieuwe objecten. Als hij mij wat beter kent, gaat het goed.

We gingen door de metropoortjes, gingen de trap op en namen de metro naar de Wibautstraat en vanaf daar namen we de metro weer terug. Met Umbar moet ik stilstaan als er een metro of trein langs mijn perron rijdt, omdat Umbar daar nerveus van kan worden. Umbar is een hond die steun zoekt bij zijn baas, daarom gaat hij tegen je aan zitten en probeert af en toe zelfs op schoot te klimmen. Wat niet mag.
Terug bij Amsterdam Amstel gingen we een blokje lopen. We hoopten in de woonwijk een kat tegen te komen, maar helaas gebeurde dit weer niet. Umbar was wat minder oplettend dan de voorgaande dagen. Michelle vertelde dat dit vaker gebeurt op de derde dag.

 

In de blogpost ‘Hoe reis ik met het openbaar vervoer met mijn visuele beperking?’ lees je alles over het reizen met tram, bus, trein en metro en de hulpmiddelen die hierbij komen kijken.

 

Na de lunch gingen we wederom naar Amsterdam-Zuid. Michelle vroeg of een andere trainster mee mocht lopen. Dit was niet om ons te controleren, maar voor die andere trainster om te zien hoe Michelle Umbar en mij traint. Michelle had al tegen haar gezegd dat het een rustige rit werd, aangezien tijdens onze ritten nooit iets bijzonders gebeurt. Het tegenovergestelde bleek het geval.
Umbar was meer afgeleid dan in de morgen. Bij het omgaan van een hoek botste ik met mijn tuighand (=links) tegen de punt van een terrastafel. Michelle schrok hier enorm van, omdat ze het tafeltje niet had gezien. Ook Umbar was erg geschrokken. Tijdens het overdoen, nam hij een ruime bocht om de tafel heen.
We kwamen geen katten tegen, maar we liepen wel langs een dierenwinkel waar een kat binnen zat. Ik stelde voor naar binnen te gaan. Daar kreeg ik spijt van! Het bleek een kleine zaak met smalle gangpaden. Umbar steeg zowat op van genot en werd steeds drukker. Hij sloeg met zijn staart en tuig koopwaar van de planken, probeerde dingen in zijn bek te nemen en was niet te kalmeren. We deden de beugel af, maar ook dit hielp niet. Hij was druk, maar reageerde totaal niet op de kat. Ik was zooooo blij weer buiten te zijn. Ik kreeg van de zenuwen een giechelbui en vroeg aan Michelle of ze Umbar nog steeds aan mij wilde geven, waarop zij vroeg: ‘Wil jij hem nog wel hebben?’ Ondertussen hadden we al drie mensen die naar ons stonden te kijken, waarop de andere trainster hard zei: ‘Die hond is zeker nog in opleiding hè?’ We liepen snel door.
Nog geen vijf minuten later gleed Michelle bijna uit over een bananenschil. Daarna hadden we het niet meer van het lachen.
Voor het eerst was ik blij weer in de bus te zitten. De enerverende rit had één voordeel: Umbar was eindelijk een keer rustig in de bus.

Om 17.30 uur was het diner. Ellen Greve (directrice van KNGF Geleidehonden) at met ons mee. Ze vroeg wat we van de training en de locaties vinden en of we verbeterpunten hebben. Opmerkingen vanuit de groep waren:

• Het lange wachten in de cliëntenbus als de andere groep gaat lopen.
• Tijdens het rijden in de bus zitten de honden niet vast. Is dit niet onveilig voor de honden?
• Kleine verbeterpunten voor de kamers.
  Ze deed vriendelijk en ging verder op de opmerkingen in.

De rest van de avond hadden we vrij en we hebben tot 23.00 uur in de woonkamer gezeten.

Donderdag 3 december 2009: Dag 4: Een top dag

Vandaag was het ontbijt weer om 7.30 uur, waarna we geen gehoorzaamheidsles hadden, omdat we meteen met de bussen naar Amsterdam gingen. We waren woensdag gewaarschuwd dat de donderdag een heftige en volle dag is. Dit klopte.

Vandaag was het ontbijt weer om 7.30 uur, waarna we geen gehoorzaamheidsles hadden, omdat we meteen met de bussen naar Amsterdam gingen. We waren woensdag gewaarschuwd dat de donderdag een heftige en volle dag is. Dit klopte.

We stopten weer met de bussen bij Amsterdam Amstel en ook deze keer was ik de eerste die ging lopen. In het station vond Umbar de trap weer spannend. Ik moest het commando: ‘Umbar, zoek trap!’ een paar keer herhalen.
In de stationshal moest Michelle haar ov-chipkaart opladen. Umbar en ik bleven op haar wachten bij de informatiebalie. De baliemedewerkster vroeg of Umbar in training is. Ik vertelde dat ik hem krijg en dat we deze week samen oefenen. Halverwege dit gesprek ging Umbar uit zijn dak. Ik vermoedde dat het iets met Michelle te maken had. Hij blafte heel hoog en schel en dit weerkaatste hard door de hoge stationshal. Ik probeerde hem stil te krijgen. Dit lukte niet en ik besloot hem te negeren. Dit hielp gelukkig. Pas toen Umbar stil was, kwam Michelle. Ze zei dat Umbar haar al zag en daarom zo gek deed. Ook vond hij waarschijnlijk dat hij lang genoeg had gewacht.
We gingen met de trein naar Amsterdam Centraal. Vanaf daar liepen we een geweldige rit. Ook Michelle was tevreden. We liepen o.a. over de Dam, Damstraat en Nieuwmarkt. Vanaf de Nieuwmarkt namen we de metro terug naar Amsterdam Amstel. Vanaf het station gingen we deze keer direct terug naar de bus, waar ik moest wachten totdat de tweede groep klaar was met lopen.

Na de lunch op de school kreeg iedereen een boodschappentas van KNGF Geleidehonden met daarin folders, posters, stickers, visitekaartjes, keurmerkstikkers, een knuffelpup en een knuffelpup sleutelhanger. Mensen met een zwarte hond kregen een zwarte pup en mensen met een blonde hond, zoals ik met Umbar, kregen een blonde.
Je kunt leuke items van KNGF Geleidehonden kopen in hun webshop. Nu ik er was, heb ik een extra bestelling gedaan van knuffelpups, sleutelhangers en twee Pandora Goede Doelen Bedels van KNGF Geleidehonden. (Let op: In 2019 is de webshop gestopt. Je kunt tegenwoordig alleen nog KNGF items bestellen via een bestelformulier op de site van KNGF Geleidehonden.)

Na de lunch werden er foto’s gemaakt van alle cliënten met hun geleidehond en van alle geleidehonden alleen met hun tuig aan. Deze portretten zijn voor de puppypleeggezinnen. Daarna werd een groepsfoto gemaakt.

 

 

Na de fotosessie werden we weer over de twee bussen verdeeld. De ene bus ging naar de dierenwinkel en de andere naar het Amsterdamse Bos, waarna de groepen zouden omwisselen. Umbar en ik zouden eerst naar het bos gaan.
Bij het oprijden van de parkeerplaats in het bos waren de honden, en dan vooral Umbar, haast niet te houden. Umbar mocht daarom pas als laatste uitstappen.
Umbar vond het heerlijk in het bos. Gelukkig is hij een hond die makkelijk terugkomt. Hij meldt zich uit zichzelf. Op dat soort momenten geef ik hem een brokje. Omdat Umbar goed terugkomt, heb ik van Michelle toestemming hem in het weekend thuis al los te laten.
Halverwege de wandeling moesten we de honden intuigen. Umbar en ik liepen lekker. Antoin en ik hebben een wedstrijdje snelwandelen (later rennen) met hond in tuig gedaan. Umbar deed het fantastisch en vond het gigantisch leuk. Hij keek niet eens om of Michelle achter ons aan kwam. Hij keek de laatste dagen veel om. Umbar is een hond die zeker wil weten dat iedereen, dus de hele roedel, aanwezig is. Dit geldt vooral voor mensen die hij goed kent.

Na het bos gingen we naar Van Noord’s Dierenvoeders in Amstelveen. Ik was er zaterdag al langs geweest voor spullen voor Bart, maar had nu dingen nodig voor Umbar. Zaterdag durfde ik die niet te kopen, omdat ik bang was dat tijdens de training zou blijken dat Umbar toch niet bij mij paste. Ik was € 179,29 kwijt aan dierenspullen: kleed, standaard met bakken, twee zakken Eukanuba Sensitive Digestion, dentastix, een kong en een flos. Verder hebben we voor alle cliënten een gratis voerton geregeld. Een kong is overigens een speeltje van rubber met een gat erin. Als je daar bijv. smeerkaas indoet, kan de hond lang zoet zijn om dit eruit te krijgen.
Van KNGF Geleidehonden heb ik voor Umbar al een kleed (kleiner dan die ik heb gekocht), mand, belletje, fluitje, voerbakken en drie borstels voor Umbar gekregen.

Terug op school verzamelden we in de woonkamer, waar we vragen konden stellen aan Peter (trainer) over de bruikleenovereenkomst en de dierenverzekering van Petplan. Een geleidehond krijg je niet in eigendom, maar in bruikleen. Na de vragenronde mochten we om de beurt onze handtekening zetten onder de overeenkomsten. Ik Was als laatste aan de beurt.

Na de handtekening gezet te hebben, gingen we eten. Waarna we van 19.00 uur tot 21.00 uur weer theorieles hadden. Jaap (geleidehondentrainer) vertelde ons meer over de anatomie en gezondheid van de hond en het dierenartsbezoek. Umbar lag, net als dinsdag, hard te snurken in zijn mand. Hij ging zelfs op zijn rug liggen en ik mocht over zijn buik aaien. Dit voelde als een kleine overwinning.
Vervolgens gingen de honden een voor een apporteren in de gang. Umbar is hier gek op en daarom was hij als laatste aan de beurt. De eerste keer wilde hij de flos niet afgeven. Jaap gaf de tip om dan met Umbar te spelen. Daarna ging het een stuk beter.
Jaap vertelde dat hij een deel van de training van Umbar heeft meegemaakt, omdat hij met Simone meeliep toen zij Umbar trainde. Ook heeft Umbar een trainster gehad die Wendy heet.

Na deze drukke dag hebben we met een aantal cliënten in de woonkamer gezeten. Iedereen was echter om 22.30 uur al op zijn eigen kamer, omdat het een vermoeiende dag was geweest.

Vrijdag 4 december 2009: Dag 5: Alles is voor Umbar

Vandaag was wederom een heftige dag, waarbij we weer om 7.30 uur aan het ontbijt zaten. Ik was deze morgen snel en heb voor het ontbijt alvast wat ingepakt. Umbar vond het denk ik een leuk spelletje en liep met een paar sokken, dat hij uit de kast gepikt had, in zijn bek door de kamer. Eerder deze week had hij ook al mijn sokken te pakken. Hij had door hoe hij de schuifdeur van de kast met zijn neus open kan duwen. Michelle had te tip gegeven voortaan mijn sokken op een hogere plank te bewaren. Nu de kast open stond, heeft hij ze toch op een of andere manier te pakken gekregen.
Het ontbijt was feest voor Umbar, omdat hij een banaan te pakken kreeg en heeft opgegeten. Niemand snapt hoe hij dit voor elkaar heeft gekregen. Ik hoorde hem op een gegeven moment smakken en likken. Daarom voelde ik even aan zijn kleed. Het was nat, maar meer niet. Later hoorde ik het weer. Ik kon nog net het steeltje van een banaan met een restje schil uit zijn bek halen. Ik vroeg meteen aan de trainers in de ruimte naast ons of bananen slecht zijn voor honden. Gelukkig is dit niet zo. Iemand riep: ‘Oh, zeker jouw hond weer!’

Na het ontbijt lieten we de honden uit, waarna we restauranttraining kregen. We zaten in de kantine en overal lag lekkers voor de honden op de grond. Af en toe kwam een trainster langs die deden alsof ze een ober of klant waren. Ze probeerden de honden af te leiden of te aaien. Wij moesten de honden in bedwang houden en de dame wegsturen. Dit was best lastig. Ik legde Umbar onder mijn stoel. Hij kroop naar achteren om onder de stoel vandaan te komen. Toen hij eindelijk bleef liggen, begon hij te spelen met Riva, die tegenover ons zat. Ik moest daarom een stoel opschuiven, waarna het weer een tijd duurde voordat ik Umbar in bedwang had. Ik werd helemaal gek van hem. Op zo’n moment verlang ik terug naar Bart. Dat was een goedzak. In een restaurant ging hij liggen, sliep binnen vijf minuten en stond pas op als we weggingen.
Tijdens deze training hadden we het over waar je in een openbare ruimte het tuig laat (bij je in de buurt) en dat je voor de zekerheid altijd moet aankondigen dat je een geleidehond meeneemt naar een restaurant. Ik moet bekennen dat ik dit laatste nooit doe.

Vervolgens gingen we weer met de bussen weg. Deze keer naar het winkelcentrum in Amstelveen. Ook deze keer zat ik in de eerste groep die mocht lopen.
We liepen naar het winkelcentrum, waar we oefenden hoe Umbar zich netjes moest gedragen in een winkel. We gingen eerst naar Blokker. In de winkel gaf ik Michelle een arm en Umbar moest volgen. Op een gegeven moment had Umbar een kruik in zijn bek met een hoes eromheen met koeienprint. Umbar is gek op dingen van pluche. Ik gaf hem hiervoor een riemcorrectie. Later probeerde hij het bij andere producten.
Daarna gingen we een stuk lopen door het winkelcentrum en over de markt. We gingen naar een trappenhuis, zodat we het zoeken van trappen konden oefenen. Umbar deed dit steeds beter. Beneden heb ik even met hem geknuffeld, waarbij hij me voor het eerst genegenheidspeetjes gaf. Dit zijn zachte beetjes die een hond bijvoorbeeld op je onderarm doet, waarmee hij wil laten zien dat hij je leuk vindt.
Daarna hebben we kort geoefend met een draaideur, omdat ik deze bij de Educatieve Hogeschool in Amsterdam ook gebruik. Dit ging goed. Vervolgens weer terug naar het winkelcentrum waar we, op verzoek van alle cliënten, hadden afgesproken bij de koffiehoek in de V&D. We wilden de instructeurs trakteren op koffie, thee en iets lekkers. Wij konden dan gelijk het geleerde tijdens de restauranttraining in praktijk brengen.

Terwijl de anderen weer gingen lopen, bleven Arash, Arie, Ilse en ik zitten in de V&D. Dat was een stuk ruimer dan in zo’n kleine bus. Arie vertelde dat hij deze ronde had getrakteerd en dat Henriëtte daarom tijdens haar huidige rit iets anders zou kopen voor de instructeurs en conciërges van KNGF Geleidehonden.
De anderen werden als eerste opgehaald om weer naar de bus te gaan. Ik moest wachten. Alleen in een restaurant in onbekende omgeving, voelt nooit fijn. Ik was blij toen ik werd opgehaald.

Bij terugkomst op de school brachten we de honden naar onze kamers, waarna we naar ons bezoek konden. In mijn geval waren dit mijn ouders en Bart. Bart moest mee, omdat mijn ouders geen hondenoppas hadden.
Ik gaf mijn moeder meteen de Goede Doelen Bedel en mijn vader een ijsbeer die ik bij Blokker had gekocht. Daarna gingen we lunchen.

Na de lunch heb ik met een trainster Bart naar een kantoor op de bovenverdieping gebracht. Het is een mooie ruimte met manden en hondenspeelgoed. Alle deuren in de gang zijn halve deuren, zodat je alle honden makkelijk in de gaten kunt houden. Geleidehonden leren tijdens de training zich netjes op een kantoor te gedragen. Door de halve deuren kan iedereen makkelijk naar binnen kijken, maar kunnen de honden het kantoor niet uit.

Umbar kwam me voor het eerst bij de kamerdeur begroeten. Mijn ouders maakten kennis met Umbar en ze hielpen met mijn laatste spullen inpakken. Mijn moeder ging op een gegeven moment buiten voor de glazen kamerdeur staan roken. Umbar werd waaks en ging blaffen en grommen.

Voordat we een rondleiding kregen kwamen Wim en Henriëtte (conciërge-echtpaar) afscheid nemen. Henriëtte (cliënte) ging snel naar haar kamer om ons afscheidscadeau voor hen te pakken.
Alle cliënten en hun bezoek kregen vervolgens een rondleiding over het terrein en door de kennel. Het was leuk te zien waar Umbar voorheen sliep. Daarna vertrokken we weer met de bussen naar de Pijp. De families volgden in hun auto’s. Daar gingen we in twee groepen op pad. Ik hoorde tot de laatste groep. Michelle, Umbar en ik gingen voorop en mijn ouders liepen erachter met Simone, die hen meer over Umbar en het geleidewerk vertelde. Umbar deed het allemaal geweldig. Op een gegeven moment moest hij plassen in de goot. Daarna wilde hij daar absoluut niet oversteken. Hij weigerde dus door zijn eigen plas heen te lopen. Slimme hond!
Na de wandeling gaf Simone Umbar een knuffel. Ze zei dat ze blij is dat Umbar naar mij gaat en dat ze het er heel goed uit vindt zien.

Na deze showroute gingen we weer terug naar de geleidehondenschool. Op de parkeerplaats liet Arwen een foto maken van de drie gebroeders: Ulex, Umaik en Umbar.
Michelle had inmiddels met mijn ouders afgesproken dat we Bart en Umbar even op het uitlaatveld los zouden laten, zodat ze konden spelen voordat ze samen in de auto moesten. Daar kwamen later Ulex, Umaik en Vendor bij. Je merkt dat Bart een senior hond is, want op een gegeven moment stond hij alleen maar toe te kijken. Umbar probeerde steeds op Bart te rijden (=dominant gedrag) wat Bart absoluut niet accepteerde. Bart verlaagde zich totaal niet.
Daarna zijn we met Bart en Umbar naar binnen gegaan voor de afscheidsborrel. Henriëtte bedankte namens ons allemaal de instructeurs en gaf ze van het ingezamelde geld gele tulpen. Daarna hebben we adressen uitgewisseld en ging iedereen naar huis.

Al Umbars spullen zaten in de kofferbak of lagen op de achterbank. Bart en mijn moeder gingen op de achterbank en ik zat op de passagiersstoel met Umbar tussen mijn benen. Ik merkte dat hij net zo gek is op autorijden als Bart. Umbar sliep al snel.

Thuis was Umbar druk: hij at meteen het eten van mijn kat Candor op dat op de grond in de douche stond en had het enige kattenballetje dat nog ergens in huis lag gevonden en kapot gekauwd. Alles was nieuw en zijn geliefde Michelle was er niet. Hij werd pas rustiger toen ik hem het bot gaf waar hij bij KNGF Geleidehonden ook al op had geknaagd. Ook vond hij zijn speelgoed (kong, flos en twee bijtringen) erg leuk. Nadat hij voor de tweede keer het eten van Candor naar binnen had gewerkt, heb ik een keukenstoel in de deuropening van de douche gezet, om te voorkomen dat dit voor een derde keer gebeurde. Mijn ouders vertrokken na het eten, waarna Umbar rustiger werd. Hij ging in zijn mand liggen om te tutten op zijn KNGF-kleedje.
In het begin van de avond was Candor bang voor Umbar, maar dit trok snel bij. Candor liep uiteindelijk langs Umbar als hij ergens heen wilde.
Het uitlaten in het donker met mijn taststok en een nieuwsgierige hond was lastig. Het eerste weekend krijg je het geleidehondentuig niet mee naar huis. De hond moet wennen aan zijn nieuwe omgeving en bekend raken met de buurt en de huisgenoten. Ik moest hem laten volgen met behulp van brokjes, omdat hij anders trok. Hij schrok volgens mij weer van een onverwachte kat. Ik heb hem naast me laten staan en ben verdergelopen.
Toen ik ging slapen, liep Umbar wat rond, maar hij ging snel in zijn mand liggen. Het was een rustige nacht. Mijn slaapkamerdeur staat altijd open dus ik kon hem goed in de gaten houden en hij kon bij mij kijken als hij dat wilde.

Zaterdag 5 december 2009: Dag 6: Eindelijk echt samen

Met Umbar kan ik jammer genoeg nog niet uitslapen, omdat hij in de kennel gewend is om al om 7.00 uur naar buiten te gaan. Tijdens de schoolinstructie is dit 8.00 uur geworden, maar later kan hij nog niet. Umbar geeft, vreemd genoeg, niet aan met piepen dat hij hoge nood heeft. Ik ben daarom om 8.00 uur opgestaan om hem uit te laten. Snel aankleden, haar borstelen en naar buiten de kou in. Voor ik dit allemaal kon doen, besefte ik dat het heel koud was in huis. Dit kwam doordat de achterdeur naar de tuin wagenwijd openstond. Waarschijnlijk heeft mijn vader gister de deur niet goed dichtgetrokken en is Umbar er vannacht tegenaan gesprongen.
Het uitlaten deed ik heel snel. Even Umbar laten plassen en poepen op een groenstrook en weer naar huis. Umbar had hoge nood, want hij plaste in onze straat al in de goot. Weer thuis kreeg hij eten. Ik heb een voedingsadvies van KNGF Geleidehonden. Umbar krijgt twee keer per dag 175 gram Eukanuba Sensitive Digestion hondenvoer. Hij krijgt speciaal voer, omdat hij darmproblemen heeft. Hij eet overigens verschrikkelijk snel: binnen vijftien seconden is zijn bak leeg.
Nadat de dieren hadden gegeten, ging ik weer lekker mijn bed in. Om 10.30 uur werd ik wakker gebeld door mijn moeder, die wilde weten hoe de afgelopen avond en nacht verlopen waren. Ik vond dat dit allemaal best goed gegaan was. Tijdens het gesprek zag ik iets groots en wits in Umbars mand liggen. Dichterbij gekomen zag ik dat het een postpakketje van Bol.com was. Dit was waarschijnlijk die morgen door de brievenbus gevallen en Umbar had het meegenomen naar zijn mand. Gelukkig was het helemaal heel.

Gedurende de dag vroeg Umbar regelmatig aandacht. Soms ging ik hierop in en soms negeerde ik het. Hij klimt graag op schoot, maar dit mag niet. Verder likt hij veel aan je. Hier houd ik niet van en dat laat ik hem merken. We hebben samen met zijn flos gespeeld: ik verstopte hem en Umbar moest hem zoeken.
Verder hadden we een rustige dag. Ik heb hem bewust niet losgelaten, omdat ik vind dat hij eerst aan het huis, Candor en mij moet wennen voordat er weer nieuwe indrukken bij komen.

Tijdens de middagwandeling kwam er een vrouw naar me toe die vroeg of ik een nieuwe hond had en waarom dat was. Het was leuk om te horen dat Bart in de buurt gemist wordt.

Na zijn avondeten begon Umbar in zijn mand te graven en nam zijn kleedje in zijn bek. Ik ontdekte dat hij er niet op tut, maar dat hij erop bijt. Hij had stukken van de rand gebeten en een gat ergens aan de zijkant. Ik wist niet goed wat ik met dit gedrag aan moest en heb voor het eerst van mijn leven het nootnummer van KNGF Geleidehonden gebeld. Peter (geleidehondentrainer) zei dat het stressgedrag is en dat meerdere honden dit doen. Ik moest het kleedje weghalen en een handdoek neerleggen en hem een bot geven om op de kluiven. Verder moet ik het maandag met Michelle tijdens de thuisinstructie verder bespreken. Aan dit alles had ik al gedacht, maar ik was bang dat als ik hem een bot geef, Umbar denkt: ‘Oh, als ik op mijn kleedje bijt, krijg ik een bot.’ (=aangeleerd gedrag). Peter zei dat af en toe geen kwaad kan. Ik heb zijn advies opgevolgd. Umbar werd daarna weer rustig. De rest van de avond vond ik wel een boel kleine stukjes kleed en een half opgegeten papiersnipper.
Tussen Umbar en Candor gaat het steeds beter. Umbar probeert Candor nu zelfs te likken. Candor is hier niet blij mee en gaat meteen ergens anders heen als Umbar dat probeert.

Tijdens de laatste uitlaatronde waren er verleidingen, waaronder eten en een andere hond. Stom genoeg waren net mijn hondenkoekjes op. Toen er een hondje was, waar Umbar heen wilde, heb ik hem afgeleid door te doen alsof ik brokjes had. Ik weet het, heel gemeen van me.
Umbar is een rustige slaper. Ik had totaal geen last van hem deze nacht.

Zondag 6 december 2009: Dag 7: Waakse Umbar

Vanmorgen stond Umbar om 6.00 uur naast mijn bed. Aangezien hij niet piepte nam ik aan dat hij geen hoge nood had en dat hij alleen aandacht vroeg. Ik heb hem gedag gezegd en ben omgedraaid om verder te slapen. Pas toen om 8.00 uur de wekker ging, realiseerde ik me dat Umbar nooit piept als hij uit wil.
Net als op zaterdag heb ik hem uitgelaten en heb ik hem en Candor eten gegeven. Daarna ging ik een paar uur slapen. De trainingsweek heeft me uitgeput.

Rond 14.00 uur ben ik met Umbar naar een andere groenstrook geweest, waar je een rondje kunt lopen rond een vijver. Umbar plaste en heeft daarna amper gesnuffeld. Ik was snel weer thuis. Ik mag Umbar van Michelle loslaten, maar omdat het slecht weer is, ben ik bang dat ik Umbar daardoor minder goed in de gaten kan houden. Ik heb dit daarom niet gedaan.

Gedurende de dag vroeg hij aandacht, waar ik bewust niet aldoor op reageerde. Het op schoot klimmen, bleef een leuk iets voor hem. Verder is hij nieuwsgierig als je iets in je handen hebt. Hij probeert dan tegen je op te springen om het te besnuffelen. Dit mag absoluut niet.
Umbars favoriete speeltje heb ik in oktober van KNGF Geleidehonden gekregen i.v.m. dierendag. Bart vindt er niets aan en daarom heb ik het niet aan mijn ouders meegegeven toen ze de spullen van Bart meenamen. Het is een rubberen bot met een groot handvat, waarmee je trekspelletjes kunt doen. Dit heb ik gedaan met Umbar.

Rond 16.30 uur kwam een oud-huisgenoot zonder zijn geleidehond langs om kennis te maken met Umbar. Toen de bel ging, blafte Umbar. Volgens mij is hij nu al waaks.
Mijn oud-huisgenoot vond Umbar een leuke hond. Umbar probeerde hem te likken, maar we gaven hem hiervoor op zijn kop. Terwijl wij op de bank iets zaten te drinken en te praten, kwam Umbar bij onze voeten liggen met zijn favoriete speeltje. Hij lag er rustig op te bijten. Na vijf minuten klonk het bijten anders, daarom voelde ik aan het speeltje. Het bleek dat Umbar het handvat bijna had doorgebeten. Ik heb het speeltje in een la gestopt om morgen aan Michelle te laten zien. Onderhand weet ik niet meer wat ik met zijn knaaggedrag aan moet.

De rest van de dag was Umbar rustig. Ik probeerde zijn kleed weer terug te leggen in zijn mand, maar hij ging er weer op kauwen. Ik heb daarom de handdoek weer in zijn mand gelegd. Daarna was hij rustig.

Wordt vervolgd…

Hier stopt deel 1. In deel 2 lees je meer over mijn tijd met Umbar. Daarin vertel ik over de thuisinstructie en onze eerste week samen zonder instructeur. Je leest deel 2 hier.

Update: Deze blog verscheen voor het eerst op 25 juni 2021 en werd op 4 maart 2022 bijgewerkt met kleine details over Umbar en tekstcorrecties.

Ook nieuwsgierig?

Ben jij ook benieuwd naar hoe ik iets aanpak met mijn visuele beperking? Stuur me een bericht en misschien lees je het antwoord op jouw vraag in de volgende ‘Hoe doe je dat?’.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.