Het verschilt per persoon hoe we tegen anderen aankijken. Wat denken we over ze? Wat vinden we van ze? Vind je ze sterk of zielig, doorsnee of raar, intelligent of oerdom? Wat je denkt, en vindt, hangt onder andere af van algemene zaken zoals: opvoeding, ervaringen, vooroordelen, algemene ontwikkeling, opleiding, inlevingsvermogen, enz. Maar ook van je humeur op dat moment of uiterlijke factoren.
De naar drank ruikende man met vieze kleding die naast je zit in de trein, ben je liever kwijt dan rijk. Terwijl menig Nederlander snel de portemonnee trekt als een goed doel op tv hongerige Afrikaanse kinderen (met net zulke vieze, oude kleding aan) laat zien. Wat maakt dat jij positief of negatief naar iemand kijkt? Wanneer ben jij jaloers of denk je: ‘Gelukkig heb ik dat niet.’
Hoe zit dat bij mij?
Ook ik heb vooroordelen en denk af en toe in mijn arrogantie: ‘Gelukkig ben ik alleen maar blind en heb ik die beperking, die die ander volgens mij heeft, niet.’
Ze zeggen wel eens: ‘Je weet wat je hebt, niet wat je krijgt.’ Ik weet hoe het is blind te zijn en ik ben daarom blij dat ik dit heb en geen andere beperking. Ik weet hoe ik om kan gaan met mijn blindheid. Wat ik kan en niet kan. En hoe ik wat ik niet kan, (deels) kan oplossen met hulpmiddelen
Als ik bijvoorbeeld doof zou zijn, lijkt het me lastig met anderen, en dan vooral in groepen, te communiceren. Maar vraag je aan iemand die doof is of hij liever doof blijft of blind is, zegt die waarschijnlijk, dat hij liever doof is.
Onlangs had ik een korte ontmoeting die mij weer even met mijn neus op mijn arrogantie wees.
Dinsdag 1 februari 2022
Ik heb net mijn blindengeleidehond, Tarka, uitgelaten in het park achter de school. Tarka kiest er voor de verandering voor om terug te lopen rechtover het schoolplein. Normaal maakt ze een omtrekkende beweging. Ze vindt de spelende scholieren met hun diverse beperkingen en schreeuwende stemmen spannend en ontwijkt ze liever via de buitenrand van het speelterrein.
Halverwege het schoolplein spreekt een leerling me aan. Volgens mij is het een zij, maar doordat ze onduidelijk praat weet ik het niet zeker. Ze klinkt net als mensen met het Syndroom van Down. De leerlinge zit in een rolstoel. Zonder enige inleiding zegt ze tegen me: ‘Ik vind het zo knap van u dat u dat zo kan?’
Ik ben even verbijsterd. Mijn vooroordelen springen op in mijn hoofd en mijn beledigde gedachten denken: ‘Zij heeft respect voor mij? Maar zij is hier degene met de zwaarste beperking! Niet ik! Ik ben alleen maar blind.’
Waarna ik mezelf een mentale klap geef voor mijn arrogantie en zelfingenomenheid. Weet ik wat ze mankeert? Ze praat moeilijk en zit in een rolstoel en ik heb meteen een oordeel over haar. Dat ze dat heeft, zegt niet dat ze ook mentaal beperkt is. En het zegt ook niets over of ze zelfredzaam is. Ik doe precies hetzelfde wat anderen vaak doen bij mij en wat ik hen dan verwijt. Daarom ben ik zelfs mijn blog begonnen.
Ik glimlach naar het meisje en zeg: ‘Dank je! Maar dat is dankzij haar.’ en ik wijs naar Tarka. ‘Ik vind het ook knap van jou.’ voeg ik eraan toe.
Leermoment
Dus ook ik heb mijn leermomenten. Dit meisje zette mijn wereld even op zijn kop en liet mij met andere ogen kijken naar mezelf en naar haar. Zo zie je maar dat alles draait om perspectief. Zij heeft respect voor mij ondanks dat ze zelf in een rolstoel zit en ik heb juist respect voor haar.
En jij?
Wanneer was jij bevooroordeeld? En heb je jezelf toen ook een mentale klap gegeven? Laat het me hieronder weten via het reactieveld.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.