Mijn blog over leven met een visuele beperking: kleine verschillen, grote vooroordelen
In deze categorie deel ik eens in de twee weken een ervaringsblog over iets dat mij is overkomen door mijn visuele beperking. Ik maak de meest gekke dingen mee, ontmoet rare mensen, krijg vreemde opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd of beland in vreemde situaties.
Soms verbaast het mensen, hoewel ik het zeg en ik mijn blindengeleidehond bij me heb, dat ik blind ben. Onlangs gaf ik voor de eerste keer een-op-een geschiedenisles aan een nieuwe leerling, waarbij dit ook gebeurde. Aan het begin van onze les vroeg ik hem of hij beide boeken bij zich had. Mijn vraag werd gevolgd door een lange stilte. Omdat ik vermoedde dat hij… Lees verderEcht blind
Ik moet innerlijk lachen als ik in contact kom met mensen die niet weten hoe ze om moeten gaan met blindheid. Ze weten bijvoorbeeld niet hoe ze richting moeten aangeven. Onlangs waren mijn ouders bij ons en ging ik met hen naar de Turkse winkel om baklava te kopen. Ik was er nog nooit geweest. Voor mijn gevoel was het een kleine volle winkel. Een… Lees verderBlind? Wat is dat?
Als visueel gehandicapte naar de huisarts gaan in coronatijd kan aparte situaties opleveren. Onlangs creëerde ik een domino-effect in de wachtkamer van de huisarts. In de blog ‘Sprakeloos’ lees je wat er voorafging aan dit alternatieve dominospel. Als ik ergens vaker kom sla ik in mijn hoofd op hoe een ruimte eruitziet en waar welke objecten staan. Normaal gesproken staan als ik de wachtkamer van… Lees verderHet domino-effect
Niet iedereen weet hoe ze moeten praten tegen iemand met een beperking. Sommigen raken zelfs sprakeloos. In de blog ‘Het syndroom van Lust-Zij-Ook-Een-Plakje-Worst’ gaf ik hier al voorbeelden van. Onlangs gebeurde het weer. Een bezoek aan de huisarts is in coronatijd anders. Het begint met de praktijk binnen mogen. Onlangs moest ik naar de huisarts, dus maakte ik telefonisch een afspraak. De assistente vraagt of… Lees verderSprakeloos
Het leuke aan kinderen vind ik meestal hun manier van denken en die gedachten dan ook uitspreken zonder filter. Zij zeggen dingen tegen mij over mijn beperking die volwassenen misschien wel denken, maar niet durven zeggen. In de blog ‘Blinde lama’s die kunnen tellen’ lees je over kinderen en volwassenen, die een stuk minder aardig waren. Onlangs liep ik ’s middags na het… Lees verderGlowing in the dark ogen
Goed voor mijn geleidehond zorgen vind ik belangrijk, omdat zij ook altijd zo goed voor mij zorgt. Ze vergroot mijn zelfstandigheid en maakt dat routes lopen me minder energie kost. Ze is geen robot en ze probeert soms sneaky dingen te doen, zoals snel even aan een paaltje ruiken als we er voorbijlopen. In dit soort gevallen gebruik ik het woord foei. Foei is voor… Lees verderFoei baas!
Luisteren is een belangrijke vaardigheid, die helaas niet iedereen bezit. Op een keer zit ik in de trein verdiept in een spannend luisterboek als ik een mannenstem hoor zeggen: ‘Goedemiddag.’ Ik hoor dit soort begroetingen wel vaker in de trein en het blijkt zelden tegen mij, dus ik reageer er niet op. In de blog ‘Hoe reis ik met mijn visuele beperking met het openbaar… Lees verderOp stoom
Het gebeurt dat mensen mij met of juist zonder taststok niet herkennen. Of, erger nog, mij aanzien voor een andere blinde. Onherkenbaar met taststok Vanaf 1 oktober mogen honden loslopen langs het Markermeer. Ik loop daarom, als het weer het toestaat, een paar keer per week met Tarka naar het meer om een stuk te wandelen. Extra beweging is tijdens coronatijd nodig om gezond te… Lees verderWie ben ik?
De diagnose van het syndroom van Lust-Zij-Ook-Een-Plakje-Worst stel ik bij mensen die mij vanwege mijn visuele beperking niet voor vol aanzien. Ik heb een allergie voor mensen die zodra ze merken dat ik blind ben me als een peuter behandelen. Dit soort situaties irriteren mij en ik schiet dan soms uit mijn slof. De symptomen van het syndroom zijn: Denken dat mensen die niet zien… Lees verderHet syndroom van Lust-Zij-Ook-Een-Plakje-Worst
Tijdens het uitlaten van Tarka, mijn blindengeleidehond, ben ik verdwaald op een vierkante meter. De snelle uitlaatrondjes doe ik op het wandelpad vlak bij ons huis. Ik maak haar riem dan lang en laat haar snuffelen en haar behoefte doen op de groenstrook naast het pad. Ik volg de zijkant van het pad met mijn voet. Ik zorg dat ik met mijn ene voet op… Lees verderVerdwaald op een vierkante meter
Ik haat vieze handen. Vroeger op de basisschool had ik geen hekel aan rekenen of taal, maar aan alles waar je vieze handen van krijgt. We hadden schooltuintjes, blllleeeehhh, met je handen in de aarde wroeten. Ook als volwassene ben ik geen tuinier. Wij hebben een tuin met flagstones, omdat ik gek ben op de mediterrane stijl. Deze tegels hebben het geweldige voordeel dat je… Lees verderGeur, tast, gehoor … Bleeehhh, jakkes, gatver
‘Deb! Deb!’ Langzaam en verward word ik wakker uit een diepe slaap. ‘Hè, wat is er?’ vraag ik met een slaapversufte stem aan mijn vriend. ‘Tarka loopt te piepen beneden.’ Vijf minuten later loop ik, nog lichtelijk versuft, buiten met mijn blindengeleidehond. Het is nog geen half vijf ’s ochtends en het is stil op straat. Het enige dat ik hoor zijn auto’s die in… Lees verderMijn nachtelijke escapades met twee heren