Goed voor mijn geleidehond zorgen vind ik belangrijk, omdat zij ook altijd zo goed voor mij zorgt. Ze vergroot mijn zelfstandigheid en maakt dat routes lopen me minder energie kost. Ze is geen robot en ze probeert soms sneaky dingen te doen, zoals snel even aan een paaltje ruiken als we er voorbijlopen. In dit soort gevallen gebruik ik het woord foei. Foei is voor dingen die nooit mogen: dus als ze iets stouts doet. Onlangs was het niet: ‘Foei Tarka!’, maar ‘Foei baas!’
In de blog ‘Het brood uit de bek sparen’ lees je over een echte ondeugender actie van Tarka.
Een cocktail van slechtslapen, gevolgd door een lange werkdag en een sportsessie, maakt dat ik om 21.00 uur zit te knikkebollen op de bank. Ik besluit Tarka uit te laten en vroeg naar mijn bed te gaan. Uitlaten is met alle sneeuw- en ijsresten een uitdaging en ik glibber alle kanten op. Ik vind het daarom helemaal niet erg als Tarka snel klaar is met haar avondzaken en we weer naar huis kunnen.
Zodra we door de deur stappen begint het avondritueel dat ik deze keer op de automatische piloot uitvoer. Halsband af, tuig af, deur op het nachtslot, pootjes van Tarka afdrogen en door naar de woonkamer. Daar start het slaapritueel voor de katten. Ik roep: ‘Dommel! Dopey! Kippie, kipie! Monster! Gimli! Kippie, kippie!’ Geroffel van poten en de katten klimmen in de krabpaal voor hun avondsnack. Terwijl de katten hun snoep eten, vul ik de voerbakjes bij met brokjes. Tarka, onze levende stofzuiger, staat onder de paal om eventueel gevallen kattenbrokjes op te ruimen.
Nog een korte ronde door de woonkamer om te controleren of er nog afwas naar de keuken moet, vuilnis in de vuilnisbak gegooid moet worden en een check of ik echt de voordeur op het nachtslot heb gedaan en of de achterdeur ook op slot is. Dan ga ik naar boven. Binnen een kwartier slaap ik.
Midden in de nacht word ik wakker van schuivende geluiden beneden. Als de geluiden aanhouden, ga ik naar beneden om te checken wat de katten aan het uitvoeren zijn. Ze hebben een Albert Heijn boodschappenkrat gevonden en proberen ermee te sleetje rijden door de woonkamer. Tarka interesseert het niet en ze blijft lekker in haar mand liggen. Na de krat veilig gesteld te hebben, loop ik snel naar boven om verder te slapen.
De volgende morgen is mijn vriend als eerste op en gaat naar beneden, maar ik draai me nog even lekker om. Een minuut later hoor ik de woonkamerdeur opengaan en hoor ik de geamuseerde stem van mijn vriend: ‘Eh Deb, je hebt gisteravond tarka’s tuig niet afgedaan. Ze heeft het nog om!’
Ik voel me gelijk schuldig en heel stom en denk terug aan de avond en nacht. Heb ik een signaal van haar gemist? Tarka heeft niet laten merken dat er iets niet goed was. Gelukkig heeft ze er blijkbaar niet veel last van gehad.
Maar toch is het deze keer: ‘Foei baas!’
3 gedachten over “Foei baas!”