Nieuws! Ik ben te horen in de podcast Project Inner child

Foto van zwarte labrador Tarka, die naast Debby op een verhoging zit.

Deel dit bericht met je netwerk!

Eind januari jl. werd ik door Sabrina Soebhan geïnterviewd voor de podcast Project Inner child. Deze podcast hoort bij een foto-expositie die vanaf 6 mei a.s. in Amsterdam zal plaatsvinden. Voor deze expositie wordt een foto van mij als kind gecombineerd met een foto van mij nu. De podcastaflevering staat nu online.

Over podcast Project Inner Child

Fotograaf André Sprong en podcastmaker Sabrina Soebhan werken samen aan dit project.
Jouw innerlijk kind is de jongere versie van jezelf die (ongeacht je leeftijd) altijd in je voortleeft met eigen behoeften, ideeën en verlangens. Je eerste levensjaren hebben een grote invloed op de vorming van je mindset, waarmee ze een factor zijn in de manier waarop je dingen nu ziet en aanpakt. Iedereen heeft patronen, gewoonten en overtuigingen waar ze niet ‘bewust’ voor hebben gekozen. Grote kans dat deze zich al in de jeugd hebben gevormd.
Van 6 mei t/m 27 juli 2023 heeft Project Inner Child een foto-expositie in de fotogalerij van de Openbare Bibliotheek Oosterdok in Amsterdam (OBA Oosterdok). De expositie, die uit zo’n 15 bekende en onbekende Nederlanders bestaat, maakt het innerlijk kind zichtbaar en laat zien hoe het nog altijd voortleeft in ons allen. Samen vormen deze portretten een (kleine) afspiegeling van de Nederlandse maatschappij. Dat wil zeggen dat de expositie gericht is op diversiteit en inclusie.
Om meer begrip en inzicht te creëren in elkaars belevingswereld en achtergrond gaat elke foto gepaard met een persoonlijk interview. In deze interviews spreken de geportretteerden over hun jeugd, hun innerlijk kind en de levenslessen die zij graag willen delen.
Tijdens de expositie zijn de interviews met een QR-code te beluisteren. In de maanden voorafgaande aan de expositie komen de interviews ook als podcast online.

Over deze aflevering

Debby Buis werkt als model mee aan Project Inner Child en heeft een visuele beperking. Debby vertelt hoe ze opgroeide als een vrolijk, nieuwsgierig kind waarbij ze haar authentieke zelf was en zich weinig aantrok van de oordelen van anderen.
Toen Debby de overstap maakte van het speciaal onderwijs naar een reguliere middelbare school, kreeg ze te maken met nieuwe uitdagingen. Door haar beperkte gezichtsvermogen viel ze altijd al op en ze wilde niet op andere manieren nog meer aandacht naar zich toetrekken. Klasgenoten vonden dat Debby door haar visuele beperking te veel tijd van docenten vroeg en bovendien dat ze zich niet sociaal genoeg opstelde. Het bracht grote uitdagingen mee voor Debby, maar ook voor haar docenten en klasgenoten. Debby vertelt hoe ze dit heeft ervaren en hoe ze haar eigen ervaringen uiteindelijk heeft kunnen gebruiken toen zij zelf werkzaam was als docent.

Waar kan ik de podcast vinden?

De podcast Project Inner Child is te beluisteren via je favoriete podcast-app. Je kunt de podcast ook hier beluisteren.
Wil je meer weten over Project Inner Child? Klik dan hier om naar de website te gaan. Ze zoeken nog naar modellen.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.

Deel dit bericht met je netwerk!

2 gedachten over “Nieuws! Ik ben te horen in de podcast Project Inner child

  1. Debby
    Ik heb net de podcast beluisterd.Ik vond het heel erg herkenbaar. Ik zie zelf 3 op 10 met hulpmiddelen. Ik ben op 2,5 jaar geopereerd aan cataract. Ik word er ook erg verdrietig van. Ik zat in het 5e middelbaar en was toen 16 jaar. Ik heb dat jaar moeten overzitten. Omdat docenten te weinig aandacht voor mij hadden. Ik vroeg om bij de examens de kopie te vergroten. Maar zij vergaten het steeds. Waardoor ik,het zelf moest doen en hierdoor te weinig tijd had om het examen in te vullen. Deze ervaring heeft mij wel harder gemaakt in mijn verdere leven. Tot dat jaar liep mijn studie eigenlijk gewoon. Omdat ik mijn visuele beperking kon compenseren met mijn intelligentie.
    Ik mocht van mijn ouders ook altijd hetzelfde doen als mijn 2 zussen. In de bossen gaan spelen en op straat fietsen. Op mijn 16e besefte ik eigenlijk zelf pas wat mijn beperking inhield. Ik zou nooit met de auto kunnen rijden. Dit is een heel erge beperking op mijn vrijheid. Ik ben nu 50 jaar en ervaar dit nog steeds als een erge beperking. Ik heb het gevoel dat ik hierdoor ook niet alles kan doen wat ik zelf zou willen. Je bent hierdoor altijd afhankelijk van anderen.
    Jij hebt deze podcast erg goed gemaakt. Zo krijgen mensen toch een beter inkijk in het leven van iemand met een visuele beperking.
    Hartelijk dank hiervoor.
    Groetjes Goedele Bamps

    1. @ Goedele: Dank je wel. Jammer om te horen dat het bij jou ook op de middelbare school ineens duidelijk werd. Bij mij was gelukkig het onderwijzend personeel het probleem niet. Op die ene mentor na dan. Ze hebben altijd hun best gedaan om mij mee te laten draaien. De docenten gingen op cursus, ik mocht een aangepast programma volgen, toetsen werden aangepast en er waren extra uren voor mij om persoonlijke hulp te krijgen. Ik moest wel heel erg wennen aan de berg huiswerk. Dat was ik van mijn mavo-opleiding op het speciaal onderwijs niet gewend. Door mijn oogoperaties en omdat ik al een opleiding achter de rug had, was ik ook een paar jaar ouder dan de andere leerlingen. Op dat gebied liep het mis. OP het speciaal onderwijs kende ik iedereen. Onze middelbare school bestond uit 52 leerlingen en nu zat ik ineens in een enorme school met meer dan 1000 leerlingen. Ook ik, werd net als jij, ineens geconfronteerd met mijn beperking. Dat mijn beperking voor een probleem op het sociale vlak kon zorgen, had ik nooit gedacht. Dat eerste jaar voelde ik me best eenzaam. Ik had me nooit anders gevoel dan anderen, maar was dat nu ineens wel. Net als jou, heeft het mij veranderd. Ik hoop inderdaad dat anderen iets opsteken van mijn verhaal. Als iedere leerling in een klas van 30 een keer zou zeggen: ‘Hier aan tafel is nog plek!’ zou dat al zoveel schelen. Dan krijg je de kans om mee te doen in een pauze en om te laten zien wie jij bent. Ik weet dat het niet altijd zal klikken tussen jou en de ander, want dat hebben zienden ook. Maar het gebaar vind ik nog belangrijker en de kans die je daarmee biedt.

Laat hieronder jouw reactie achter op bovenstaande blog

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.