Om de vrijdag blog ik over hoe ik dingen aanpak met mijn visuele beperking. Het betreft zaken die mensen aan mij vragen of juist niet durven vragen. Deze keer deel 2 van: Hoe verliep de (instructie)periode met mijn derde blindengeleidehond, Tobias?
Twee weken geleden deelde ik de update van dagboekverslagen van de ontmoeting en instructietijd met mijn derde, inmiddels overleden, blindengeleidehond Tobias. Doordat ik nog veel informatie uit die tijd heb, bestaat mijn blog over Tobias uit drie delen. Vandaag dus deel 2, waarin ik vertel over de avonturen die wij samen beleefde tijdens zijn werkjaren. Heb je deel 1 nog niet gelezen? Klik dan hier.
Vooraf
Het verhaal over Tobias is te lang om in een keer te posten. Net als het verhaal over mijn tijd met Umbar heb ik het daarom opgeknipt in drie delen. Deel 1 van het drieluik ging over onze eerste ontmoeting en de instructietijd. Deel 2 staat in het teken van onze avonturen in de praktijk. In deel 3 zal het nog draaien om een klein stukje praktijk, zijn afkeuring en zijn tijd bij zijn puppypleeggezin/adoptiegezin en zijn overlijden.
Deel 2 van dit drieluik is een stuk langer dan deel 1. Pak dus wat te drinken en ga er rustig voor zitten.
In de blogpost ‘Hoe zit het nou met zo’n blindengeleidehond?’ lees je hoe een pup blindengeleidehond wordt en wat blindengeleidehonden allemaal kunnen. Hierin vertel ik ook over de matching en de instructieperiode.
Maandag 4 juni 2012: Tobias de filmster
Er waren hier mensen van het tv-programma ‘De Nalatenschap’ om opnames te maken van Tobias en mij. Tobias, Irma (trainer van Tobias) en ik moesten over straat lopen en de cameraman volgde ons. We moesten doen alsof dit het vierwekenbezoek was. Een bepaald stukje gesprek bij mij thuis op de bank moest vijf keer over. Irma en ik werden er giechelig van, waardoor ik het gevoel had dat ons verhaal erg onnatuurlijk overkwam. Ik ben benieuwd hoe het erop tv uit komt te zien. De aflevering wordt pas in het najaar uitgezonden. Ik houd jullie op de hoogte.
Augustus 2012: Lieve post
Als je je geleidehond krijgt, mag je nog geen contact met het puppypleeggezin waar hij is opgevoed. De hond heeft na het pleeggezin in de kennel gezeten voor zijn training en moet daarna opnieuw wennen aan een nieuwe situatie bij zijn baas. Na een half jaar mag je de contactgegevens van het pleeggezin bij KNGF Geleidehonden opvragen. Als het gezin ook contact wil, worden via de geleidehondenschool de gegevens uitgewisseld.
Sommige pleeggezinnen geven iets bij de geleidehondenschool in bewaring om aan de nieuwe baas te geven. Zo ontving ik via de school onderstaande ontroerende brief.
Hallo nieuwe eigenaar van Tobias.
Ik Ryan ben de maatje van Tobias. Vanaf dat we hem ophaalde tot het wegbrengen, wat we vandaag gaan doen. Wat mij, mijn moeder en vader, maar het meest mij heel heel veel doet het pijn in het hart. Ik weet nog dat hij niet blij was toen hij werd gescheiden van zijn nest. Tot heel blij werd toen met mij speelde. En ook raar vond toen naar het voor hem naar de tuin gingen. Daar wonen wij zomers op een tuincomplex. Na een paar dagen vond hij het geweldig. Zo een groot grasveld voor de deur. En als ik naar school ga, wacht hij altijd tot ik terug ben. Hij weet dat gewoon. Zwinters als het sneeuwde ging met slee van de berg af. Als Tobias los was, rende hij samen van de berg. Ik sleeënd en Tobias rennend. Als het slecht weer was, speelden we twee of drie spelletjes met een oude handdoek.
Spel 1: Ik verstopte me onder de handdoek en Tobias moest me zoeken.
Spel 2: Ik leg de handdoek over hem heen en hij moest mij zoeken. Ik help hem met zijn naam te roepen en te fluiten dan vindt hij mij.
Spel 3: Tobias gaat liggen op de handdoek en dan leg ik een knoop, een makkelijke, en Tobias doet de rest.
Als u de nieuwe eigenaar bent, willen we Tobias weer eens zien. Of contact hebben. Hier staat mijn e-mailadres die van Ryan, mijn moeder Agnes.
Ik hoop dat u heel blij wordt met Tobias.
U noemt hem Tobias, maar voor ons heet Tobi!!
Ryan. Zijn beste maatje!
P.S. Hij houdt van frisbies.
Dinsdag 4 september 2012: Blind vertrouwen in geleidehond
Voor de Gooi en Eemlander en het Noord-Hollandsdagblad ben ik geïnterviewd over het hebben van een geleidehond. De journalist kwam op het idee door alle KNGF-reclameborden op de stations voor ‘Adopteer een pup’ (in 2022 heet het: Sponsor een pup).
Het stuk staat niet meer op hun sites. Daarom hieronder de tekst.
Blind vertrouwen in geleidehond
Door: Eugène Staffhorst
Zaandam/Weesp – Ze trekken de aandacht op de stations. Opvallende posters met de tekst ’Adopteer een pup’. Zo’n achthonderd mensen in Nederland zijn voor hun functioneren volledig afhankelijk van een blindengeleidehond. Zo ook Debby Buis.
Het overkomt haar maar al te vaak. Auto’s, scooters of fietsers die haar opgeheven blindenstok negeren bij het oversteken en gewoon doorrijden. ,,Veel mensen weten niet dat een blinde, op basis van zijn gehoor, zelf bepaalt wanneer hij oversteekt’’, vertelt Buis. ,,Geleidehonden kunnen geen snelheid en afstand inschatten en zien alleen zwart-wit. Ze weten dus niet wanneer het stoplicht op groen springt.’’ Onlangs nog werd een blinde met geleidehond aangereden op het zebrapad. De hond raakte gewond, z’n baas kwam met de schrik vrij. Racefietsers, mensen met een snelle elektrische fiets, te vaak willen ze nog net even voorlangs glippen. ,,Ze denken dat de hond mij dan wel terugtrekt op het trottoir.’’ Met de introductie van auto’s met stillere motoren komen visueel gehandicapten nog meer in de verdrukking. ,,Voor ons is dat een slechte ontwikkeling’’, zegt Buis. Niettemin is Tobias, de 2,5 jaar oude labrador, een onmisbare metgezel voor haar. De hond leert tijdens zijn opleiding dat hij twee meter hoog is en één meter breed. ,,Hij omzeilt alle denkbare obstakels.’’ Buis woont in Weesp. Tobias is haar derde geleidehond.Afgekeurd
Ruim tien jaar geleden kreeg ze Bartele (roepnaam Bartje), die in 2009 met pensioen ging. Daarna kwam Umbar. Volgens Debby een ’schat van een hond’. Maar Umbar werd vorig jaar door de geleidehondentrainer afgekeurd vanwege zijn gedrag. ,,Als ik met iemand anders liep, duldde hij die ander niet. Hij was in feite jaloers. De trainer zei: ’Hij houdt te veel van jou’.’’ Vier maanden zat ze zonder hond. Dat was behelpen. ,,Ik moest op de vuilophaaldag naar het station en liep overal tegen zakken aan, die her en der op het trottoir stonden. Je beseft hoe belangrijk zo’n hond is.’’ Tobias vertrouwt ze blindelings. ,,Als ik op het perron te dicht bij het talud kom, trekt hij me weg.’’
Een aspirant-geleidehond krijgt een tweejarige opleiding. De eerste zeven weken verblijven de pups in een fokgastgezin, daarna komen ze terecht in een puppypleeggezin. Na een jaar gaat de hond naar de geleidehondenschool. ,,Een geleidehond, van pup tot pensionering, kost 35.000 euro’’, zegt Buis, die als ambassadeur van het KNGF Geleidehonden optreedt. ,,Vandaar dat je die posters op de stations ziet hangen. Zonder donateurs kunnen we de opleidingen niet betalen. KNGF Geleidehonden betaalt de kosten van het puppypleeggezin, de opleiding van de hond en de nazorg zolang de hond leeft.’’ Zelf krijgt ze van haar zorgverzekeraar een vergoeding om haar hond te onderhouden. Kortgeleden had Buis voor het eerst contact met het puppypleeggezin, waar Tobias opgroeide. ,,Ik kreeg een lief briefje van het zoontje van het gezin.’’ Contact met een puppypleeggezin kan opheldering verschaffen over gedrag, zegt Buis. ,,Tobias is bang voor water. Mijn ouders hebben een bootje, Hij vindt het doodeng om mee te gaan.’’ Toen Buis dat vertelde aan het pleeggezin, bleek dat hij als pup in het water was gevallen.Wachttijd
Jaarlijks komen er zo’n honderd honden van de opleiding. Visueel gehandicapten die hun eerste hond krijgen, staan gemiddeld een halfjaar op de wachtlijst. Voor een vervangende hond is de gemiddelde wachttijd korter. ,,Gelukkig zijn dankzij donaties en de aanmelding van puppypleeggezinnen de wachttijden flink teruggelopen.’’ Samen met Tobias geeft Buis gastlessen op scholen en verzorgt ze informatieavonden voor Rotaryclubs en verenigingen.
Want er bestaan nogal wat misverstanden over geleidehonden. ,,Veel mensen denken dat een geleidehond altijd maar moet werken en vinden dat zielig.’’ Dat beeld klopt niet. Haar Tobias mag ook ’lekker vrij zijn’. ,,Spelen met andere honden, dat is goed voor hem. Tobias heeft een belletje. Ik kan altijd horen waar hij is.’’ Alleen op zonvakantie in Griekenland laat ze haar geleidehond thuis. ,,Hij mag wel het vliegtuig in, maar wat heeft hij aan een strandvakantie? Hij houdt toch niet van zwemmen. En ik red me daar evengoed wel.’’Kader 1
Debbie Buis (31) is vanaf haar geboorte slechtziend. Ze heeft tot haar veertiende 22 oogoperaties ondergaan in Rotterdam en Antwerpen. Na elke netvliesoperatie moest ze zes weken platliggen. Debby bleek allergisch voor siliconenolie, waardoor haar netvlies niet vast wilde groeien. Ze volgde speciaal onderwijs en haalde haar mavodiploma. Later voltooide ze de Hbo-opleidingen P&O en docent geschiedenis, met hoge eindcijfers. De Weespse is aan haar linkeroog volledig blind en heeft met haar rechteroog een gezichtsvermogen van twee procent. Na enige tijd in een woontrainingcentrum woont ze nu al een aantal jaren zelfstandig In Weesp. Ze heeft een Wajong-uitkering. Af en toe staat ze voor de klas als invalkracht geschiedenis. Maar het is erg lastig om een vaste baan te krijgen als geschiedenisdocent. Het feit dat ik blind ben is daarbij nog een extra handicap bij het solliciteren, al zullen scholen dat bij afwijzing nooit zeggen. ‘Daarom was ik er erg op gebrand om met hoge cijfers mijn studie af te ronden’.Kader 2
Top-5 van ergernissen
KNGF Geleidehonden heeft op basis van recent onderzoek een top-5 van ergernissen samengesteld. Situaties die tot irritatie leiden bij blinde bazen.
- Negeren van blindenstok in het verkeer (92%).
- Het afleiden van de geleidehond, waardoor baas en dier hun concentratie en oriëntatie kwijtraken. ‘Nee, ik mag je niet aaien, hè. Och, wat ben je lief’ (88%).
- Loslopende honden die het geleidewerk verstoren (85%).
- Geweigerd worden vanwege de blindengeleidehond, onder andere bij restaurants (82%).
- Stiekem voeren van de geleidehond onder het mom ‘de baas ziet het toch niet’ (78%).
Bron: De Gooi- en Eemlander, 4 september 2012. Op donderdag 6 september stond hetzelfde stuk in Dagblad Zaanstreek (Noord-Hollands Dagblad).
Maandag 15 oktober 2012: Opgelucht en opgelaten
Tijdens een bezoek aan een vriend in Leeuwarden had Tobias onverwachts hoge nood. Hij stopte hiervoor op een heel ongelukkige plek. Hij was opgelucht en ik voelde me opgelaten. In de blogpost ‘Opgelucht en opgelaten’ lees je het hele verhaal.
Dinsdag 6 november 2012: Tobias en ik in tv-programma ‘De Nalatenschap’
In het 2e seizoen van het tv-programma ‘De Nalatenschap’ wordt in aflevering 1 aandacht besteed aan KNGF Geleidehonden. Tobias en ik zijn in deze aflevering ook te zien. Hiervoor hebben ze dit voorjaar gefilmd bij ons thuis.
In het programma wordt de afwikkeling van een nalatenschap gevolgd, waarbij het leven dat de overledene heeft geleid zich ontvouwt. Deze aflevering gaat over Bob Ruedisueli die op 85-jarige leeftijd overleed. Bob liet na zijn dood zijn geld na aan KNGF Geleidehonden. Wie was deze gulle gever?
In het Brabantse Someren staat het huis waar Bob Ruedisueli de laatste tien jaar van zijn leven doorbracht. Erfenisafwikkelaar Oscar Balkenende bekijkt samen met Patricia Elings van KNGF Geleidehonden de eigendommen. Ze komen erachter dat Bob een opvallende verschijning moet zijn geweest. Zo was hij in zijn vrije tijd druk bezig bedevaartsreizen naar Lourdes te organiseren. In Lourdes leerde hij Therese Bogers kennen, zijn grote liefde. Met de opbrengst van Bobs nalatenschap gaat KNGF Geleidehonden dieren trainen om visueel gehandicapten een makkelijker leven te bezorgen.
Je kunt de aflevering hier terugkijken.
Zondag 10 februari 2013: De vervloeking
Waarom heb ik de laatste tijd steeds van die idiote ongelukjes.
Een paar weken geleden maakte ik de riem van Tobias los, trok mijn hand terug en zei: ‘Vrij.’ Toen de riem straktrok, zat het topje van mijn wijsvinger ineens klem in het ringetje van de riem. Daarvan heb ik zeker vijf dagen last gehad. Ik snap het niet. Ik trok mijn hand toch terug?
Een paar dagen later liep ik met de wasmand door het huis en stootte mijn linkerhand tegen de hoek van mijn dressoir. Ik stond te vloeken van de pijn. Ik kon mijn hand bewegen, dus ging ervanuit dat er niets gebroken was. In de avond zat er een gigantisch ei op mijn hand. De pijn en de zwelling waren pas na ruim een week weg.
In de blogpost ‘Hoe doe ik de was met mijn visuele beperking?’ lees je alle stappen die nodig zijn om zelfstandig de was te doen.
Toen ik vorige week zondag in een grote, rieten dekenkist op zoek was naar oude paardrijdspullen, voor een dochter van een collega van mijn moeder, heb ik gigantisch veel geluk gehad. Tobias was nogal druk om me heen aan het draaien en ik duwde hem steeds weg. Hij vond dit een leuk spel en bonsde met zijn gewicht van 37 kilo tegen mij aan en ik vervolgens weer tegen die kist. De kist schoof naar achter, waardoor de vensterbank tegen de achterkant van het deksel duwde en de deksel dichtklapte. Au, au, au! Midden in mijn gezicht! Ik kreeg de scherpe metalen sluiting van de kist tegen de rechter kant van mijn neus. Ik heb daar nu een flinke diepe snee zitten. Als ik een centimeter meer opzij had gezeten had ik dat ding midden in mijn rechteroog gehad!
Natuurlijk heb ik weer eens geen jodium in huis. Ik heb de snee schoongemaakt met water en heb er een pleister overheen geplakt.
Ben ik vervloekt ofzo? Waarom heb ik de laatste tijd aldoor dit soort domme ongelukjes?
Zondag 17 februari 2013: Bezoek aan Tobias’ puppypleeggezin
Vanmorgen ben ik samen met mijn ouders, en natuurlijk Tobias, op bezoek geweest bij het puppypleeggezin waar hij is opgevoed. Dit was voor mij echt de eerste keer dat ik op bezoek ging bij een pleeggezin van mijn geleidehond. Ik vond het echt geweldig om Agnes, Roy en Ryan te ontmoeten.
Toen ik Tobias net had, stuurde de afdeling Puppy- en Pleegezinnenzorg (PPZ) van KNGF Geleidehonden me een handgeschreven brief door van het zoontje in het gezin dat hij had geschreven voor de nieuwe baas. Dit was zo een lieve brief dat ik deze mensen heel graag wilde ontmoeten. Ik stuurde ze een mail en na wat heen en weer mailen kwam deze afspraak tot stand.
Mijn ouders wilden graag mee en we gingen met de auto naar Amsterdam. Tobias wist gewoon dat we er bijna waren. Dit merkten we doordat hij, toen we de straat in reden, meteen recht op in de auto ging zitten. Toen we de flat inliepen, stormde hij bijna de trap op. En toen ik hem op de galerij losliet, denderde hij naar ze toe en ging meteen het huis verkennen.
Het was leuk om de verhalen te horen over zijn puppytijd. Zo krijgen bepaalde dingen een plaatsje. Ik snap nu waarom hij niet van zwemmen houdt. Hij is toen hij 4 maanden oud was in de sloot gevallen, toen hij aan het spelen was met een hondenvriend: een cane corso. Hij zag kroos aan voor gras. Hiervan is hij enorm geschrokken. Ik begrijp nu ook waarom hij zo hyper werd toen ik vorige week mijn oude paardrijdspullen uit de dekenkist pakte. Ryan, de zoon van het gezin, heeft een tijd paardgereden. De geur was voor Tobi dus heel herkenbaar. Ook vindt Tobias kinderen helemaal geweldig en ik hoorde nu dat hij in zijn puppytijd regelmatig speelde met de kinderen uit het tuinhuisjescomplex waar ze heen gingen.
Er waren ook verhalen over de training: Hij leerde bijvoorbeeld heel snel. Zo snel zelfs dat hij al na 14 maanden terug naar school mocht. Er was geen plek op school, waardoor hij langer in het gezin mocht blijven. Ook is hij een keer heel ziek geweest, omdat hij een weggegooide zak patat met satésaus (inclusief zak) in het park had opgegeten. Er waren veel meer leuke verhalen over hem. Het was echt fantastisch om dat allemaal te horen. Terwijl wij verhalen uitwisselden, speelde Tobias met Ryan en kloof hij lekker op een bot dat hij had gekregen.
Ze hadden ook een dvd voor me met allerlei foto’s van Tobias in zijn tijd in het gezin. Toen ik thuiskwam heb ik die eventjes opgezet, zodat mijn moeder kon vertellen wat er te zien was. Nou, even… Het waren zoveel foto’s dat mijn ouders niet genoeg tijd hadden om te blijven en het allemaal te vertellen. Volgende keer kijken we verder. De dvd was heel mooi, en volgens mij met veel liefde gemaakt. De foto’s zijn een paar seconden te zien en gaan dan over in een nieuwe foto en dit alles wordt begeleid door mooie muziek. Toevallig zitten daar zelfs twee favoriete nummers van mij tussen. Adele met ‘Someone like you’ is mijn favoriete nummer, en verder vind ik het nummer ‘Notting else mathers’ van Metallica heel mooi. Het was dan ook heel toevallig dat deze gebruikt werden als achtergrondmuziek bij de foto’s van pup Tobias. Tobi is moe van de indrukken van de dag en ligt lekker te ronken in zijn mand. Hij wilde zelfs zijn bot niet opeten dat hij gekregen had van zijn pleeggezin. Maar ik weet zeker dat dat bot vanavond voor een groot deel op is. Zo gulzig is hij wel.
Roy, Agnes en Ryan, heel erg bedankt voor deze mooie uurtjes en deze mooie, lieve, geweldige hond! We gaan zeker nog eens afspreken!!! Het was voor mijn gevoel vandaag veel te kort.
Woensdag 20 februari 2013: Een ambassadeursklus met onverwachte familieconnecties
Voor KNGF Geleidehonden geef ik voorlichting over geleidehonden aan scholen en bedrijven. KNGF Geleidehonden heeft ook af en toe een geleidehondenbaas nodig voor voorlichting bij hen op het terrein. Dit is o.a. voor de open dagen, waarop ik mensen die komen kijken of een geleidehond iets voor hen is, vertel over de voor- en nadelen van het hebben van een geleidehond. Daarnaast zijn der dagen voor de pleeggezinnen. Deze bijeenkomsten worden nestreünies genoemd. De pups uit een nest komen samen met hun pleegbazen naar KNGF Geleidehonden. Ook de vader- en moederhond zijn meestal aanwezig. Daar krijgen ze te zien wat hun pup later voor iemand gaat betekenen. Op deze dagen verteld een ambassadeur (cliënt met hond) zijn verhaal.
Bij de nestreünie van februari 2013 waren Tobias en ik uitgenodigd. Onverwacht was dit een bijzondere bijeenkomst. Het was niet alleen een nestreünie, maar ook een familiereünie: er waren diverse familieconnecties van Tobias aanwezig.
Het pleeggezin van Tobias was hier samen met hun pup genaamd Una, die zijn nichtje is. Ook was zijn zus er. Zij is de moeder van het nest. Wat een toeval!
Vrijdag 1 maart 2013: Over de Dogwalk
Vanaf dat ik in augustus 2001 mijn eerste geleidehond kreeg, ben ik ambassadeur van KNGF Geleidehonden. De afgelopen 12 jaar heb ik heel wat voorlichtingen mogen geven aan bedrijven, scholen en verenigingen. KNGF Geleidehonden organiseerde dit jaar op nationale complimentendag een bijzondere middag om hun vrijwilligers in het zonnetje te zetten. Tobias en ik waren hier ook voor uitgenodigd. Samen liepen wij op een heuse dogwalk in het centrum van. Amstelveen. Tijdens de tocht over de rode loper werden er mooie dingen over ons gezegd. Ik ben helaas de woorden alweer vergeten.
Dinsdag 2 juli 2013: Doggybag
Tobias had ook zijn ondeugende streken. Deze hadden meestal te maken met eten. Ooit vond hij een erg vieze snack. In de blogpost ‘Doggybag’ lees je wat dit was. Je leest dan ook hoe goed zijn geheugen was op dit gebied.
Dinsdag 5 augustus 2013: Hoe welkom is Tobias?
Samen met een groep ambassadeurs van KNGF Geleidehonden waren Tobias en ik uitgenodigd door KNGF Geleidehonden om de horeca in Amsterdam te testen op geleidehond vriendelijkheid. Uit recent onderzoek bleek dat geleidehondenbazen nog regelmatig geweigerd worden in winkels of in de horeca. Er waren ook diverse journalisten aanwezig om ons te interviewen. Tobias en ik worden genoemd in artikelen van Dedicon en het AD.
Het artikel in het AD ‘Is een geleidehond welkom op het museumplein?’ lees je hier. De tekst van Dedicon staat niet meer op hun site, daarom hieronder het artikel.
Braaf winkeliertje, Braaf!
In België staan boetes op het niet toelaten van blinden met geleidehonden. En in Engeland is het op zijn minst verplicht blinden en slechtzienden met hond toe te laten in openbare gelegenheden. In Nederland wordt 50 procent van de geleidehondenbazen wel eens geweigerd, blijkt uit recent onderzoek. Tijd voor actie, dacht KNGF Geleidehonden.
Debby Buis, zeer slechtziend en ambassadrice van KNGF, onderwerpt verschillende gelegenheden aan het Amsterdamse Museumplein deze week daarom aan de ultieme toegankelijkheidstest. Samen met haar hond Tobias zoekt ze uit waar zij welkom zijn en waar niet. Haar collega-ambassadeurs doen hetzelfde op bijvoorbeeld Vlieland en in de Efteling.
“Het meest benieuwd ben ik naar het Rijksmuseum”, zegt ze. “Een vriendin van mij is daar zelfs ooit geweigerd zónder hond, omdat ze bang waren dat ze stukken zou beschadigen met haar stok. Dus ik ben benieuwd of dat Tobias en ik nu wel naar binnen mogen. Bij Madame Tussauds was het tot een half jaar geleden ook niet toegestaan bijvoorbeeld. Een weigering is niet enkel een weigering van je hond, het voelt alsof jijzelf ook niet welkom bent. Dus het is van groot belang dat mensen wakker geschud worden. En dat de wetgeving aangepakt wordt.”
De ‘open deuren’ actie wordt gehouden in navolging van de internationale Assistance Dog Week, die nog tot 10 augustus duurt. Bij goed gedrag worden winkeliers, musea, pretparken en andere openbare gelegenheden beloond met een keurmerk toegankelijkheid én een koekje.
Bron: Dedicon, 6 augustus 2013.
Maandag 20 januari 2014: Tobias en ik in tv-programma Wij Nederland
Het tv-programma Wij Nederland op NPO1 komt in actie voor KNGF Geleidehonden. WNL wil Nederland een stukje beter maken. Samen met de kijkers willen ze mooie projecten opzetten via hun platform WijNederland.tv. Laura Hogendoorn laat iedere dag zien hoe deze initiatieven zich ontwikkelen. Vandaag kijkt ze voor KNGF Geleidehonden wat het belang is van een blindengeleidehond. Je kunt het filmpje over Tobias en mij hier terugkijken.
Woensdag 2 april 2014: Ook hond handicap voor baan blinde
Tobias en ik waren weer in de media. Onderstaand artikeltje over hoe lastig het is om werk te vinden met een visuele beperking stond in De Telegraaf van 2 april 2014.
Ook hond handicap voor baan blinde
Door: Nynke Oord
AMSTERDAM – Vrijwel alle cliënten van KNGF Geleidehonden ervaren moeilijkheden bij het vinden van een betaalde baan die past bij hun opleidingsniveau. In bijna 90 procent van de gevallen vormt de handicap de grootste belemmering, maar in een derde van de gevallen is het de geleidehond die roet in het eten gooit.
KNGF Geleidehonden heeft onderzoek onder haar cliënten uitgevoerd en dat bevestigt wat iedereen eigenlijk al weet: een visueel gehandicapte komt lastiger aan een baan dan een gezond iemand.
„Het ergste is dat het echt niet terecht is!”, roept Debby Buis, zelf blind en in het gelukkige bezit van geleidehond Tobias.
Buis kan al haar hele leven nauwelijks zien. Inmiddels is ze 33 jaar en heeft ze maar liefst twee hbo-studies afgerond, te weten Human Resource Management (personeelszaken) en Docent Geschiedenis. „Ik weet dat het nu voor iedereen lastig is om een baan te vinden, maar dat maakt het dus nóg een keer moeilijker voor mij. Werkgevers zijn vaak huiverig om gehandicapten in dienst te nemen, omdat ze bang zijn dat we vaker ziek zijn, het inwerken langer duurt, misschien minder kunnen of de hond een struikelblok is. Het zijn allemaal vooroordelen, want het is echt niet waar”, zegt Buis enigszins gefrustreerd.
De slimme dame zegt dat haar visuele handicap geen enkel probleem hoeft te zijn als zij voor de klas zou staan. „Met alle computers is het schrijven op een bord niet meer nodig. Leerlingen kunnen hun huiswerk digitaal inleveren. En ik maak me geen illusie dat leerlingen niet proberen mij in de maling te nemen. Serieus, ik heb vaak sneller door dan een ziend iemand dat er iets niet door de beugel kan.”
Ook haar hond zou geen enkele belemmering hoeven zijn. „Tobias is een net opgevoede hond. Daar heb je geen seconde last van.”
Dat beaamt ook Ellen Greve, directeur KNGF Geleidehonden. „Honden op de werkvloer hebben juist vaak een heel positief effect op de sfeer. Het zorgt voor wat gezelligheid en verhoogt de arbeidsproductiviteit zelfs.”
Greve vindt het naar om te zien dat haar cliënten zo lastig de functie kunnen krijgen die ze ambiëren. „Ze worden op deze manier dubbel gestraft. Eerst met de handicap zelf en vervolgens kunnen ze daardoor ook nog eens geen nuttige bijdrage leveren aan de maatschappij, terwijl deze groep juist zo gedreven en gemotiveerd is! De praktijk wijst uit dat deze werknemers juist minder ziek en afwezig zijn, omdat ze zich willen bewijzen. Werkgevers zouden zich dat beter moeten realiseren.”
Bron: De Telegraaf, 2 april 2014.
Dinsdag 24 februari 2015: Verkeer voor blinde met stok riskant
Naar aanleiding van een persbericht van KNGF Geleidehonden over het niet stoppen van auto’s voor blinden die willen oversteken, werd ik via KNGF Geleidehonden benaderd voor een interview voor de krant NH Nieuws. Je leest het artikel ‘Verkeer voor blinde met stok riskant’ hier.
Woensdag 25 maart 2015: Haal ik zonder kleerscheuren de overkant?
Ik stuurde de persberichten van KNGF Geleidehonden altijd door naar de plaatselijke kranten. Naar aanleiding van het KNGF-persbericht over dat auto’s niet stoppen voor de witte stok werd ik benaderd voor een interview voor in het WeesperNieuws. Het staat niet meer op hun site. Daarom hieronder de tekst.
Haal ik zonder kleerscheuren de overkant? Dat is voor Debby altijd weer de vraag.
Door Ruth van Kessel
WEESP – Elke dag opnieuw is het een typisch geval van ‘God zegen de greep’ voor Debby Buis, als zij samen met haar blindengeleidehond Tobias de straat oversteekt. ‘Haal ik zonder kleerscheuren de overkant?’
Omdat zij beslist niet de enige visueel gehandicapte is die met het fenomeen van doorrijdende auto’s en fietsers kampt, wil zij graag haar verhaal kwijt.
Debby Buis werkt twee dagen per week, doet vrijwilligerswerk en is druk met cursussen. Niets bijzonders voor een jonge vrouw van 34, die sinds 2002 in Weesp woont. Wel bijzonder is dat Debby visueel gehandicapt is; ze heeft nog maar 1% zicht en is voor haar mobiliteit afhankelijk van haar blindengeleidehond Tobias. Debby: “Dankzij Tobias kan ik een zelfstandig leven leiden, maar soms voel ik me heel kwetsbaar.”
Zebrapad
Uit een recent onderzoek door KNGF Geleidehonden blijkt dat zeven op de tien visueel gehandicapten wekelijks en soms zelfs dagelijks ervaren dat de herkenningsstok genegeerd wordt en hierdoor bijna worden aangereden of worden uitgescholden door medeverkeersdeelnemers. Debby Buis: “Daarom steek ik het liefst over bij zebrapaden. O, zijn die bij het kruispunt bij de HEMA verdwenen? Dat wist ik niet, dat kan ik niet zien.”
Wat is het probleem?
“Als ik samen met Tobias de straat wil oversteken geef ik dat aan met mijn herkenningsstok. Verticaal betekent dat ik de intentie heb, horizontaal dat ik daadwerkelijk ga. En dan is het afwachten of de auto’s en fietsen gaan stoppen of niet. Ik luister goed en pas als ik hoor dat het verkeer helemaal stilstaat durf ik het aan. Het is elke keer weer spannend, vooral fietsers willen nog wel eens vlak voor of achter je langs schieten. Niet alleen ik schrik,
maar de hond ook, met het gevolg dat we allebei van slag zijn.”
Maar jouw hond bekijkt toch voor jou wanneer je kunt oversteken?
“Dat denken mensen vaak, maar dat is niet zo. De hond helpt mij obstakels te omzeilen, vertelt me waar de stoep ophoudt en waar een zijstraat is. Op commando brengt hij me naar het zebrapad of het stoplicht. Dat is goud waard, zonder hem zou ik niet zo mobiel zijn. Maar het is een misverstand dat hij voor mij bepaalt wanneer ik veilig kan oversteken.”
Eerlijk gezegd dacht ik dat ook.
“Een hond kan geen afstand en snelheid inschatten. Daarbij is hij kleurenblind, dus een stoplicht kan hij ook niet lezen. Als hij me naar de stoeprand heeft gebracht, geef ik het commando aan Tobias om over te steken als ik denk dat het veilig is. Het is mijn verantwoordelijkheid. Als ik geen verkeer hoor, neem ik de gok. Soms wacht ik best lang, voor niets. Maar liever dat dan dat ik of Tobias wordt aangereden. Hij is met zijn postuur op bumperhoogte natuurlijk nog veel kwetsbaarder dan ik. Die verantwoordelijkheid voor de hond weegt ook zwaar.”
Wat heb je meegemaakt?
“Gelukkig heb ik nog geen ongeluk gehad, maar ik ben wel drie keer door een fiets aangereden en ik heb al een paar keer mijn stok gebroken. Ik heb ook meegemaakt dat een auto voor me langs reed, omkeerde en toen opnieuw achter me langsging. Je wilt het niet, maar op zulke momenten voel je je heel kwetsbaar.
Een andere keer werd een automobilist woedend omdat ik met mijn stok een kras op zijn auto had gemaakt. Maar dat hij moet stoppen is een wettelijke verkeersregel. Veel mensen lijken dat niet te weten.”
Speelt dit vooral in Weesp?
“Dat niet. In Amsterdam voel ik me ook niet veilig bij het oversteken. Maar in Hoorn bijvoorbeeld, waar ik over een half jaar naartoe verhuis om te gaan samenwonen, stoppen mensen wel voor de herkenningsstok. Misschien dat Randstedelingen meer haast hebben? Wel is het zo dat er in Weesp procentueel meer mensen wonen met een visuele handicap. Veel jongeren zijn hier, net als ik, na een periode in een begeleide woonvorm van Visio zelfstandig blijven wonen.
Ik kan er zo twintig opnoemen en allemaal ervaren ze dezelfde last als ik.”
Bron: WeesperNieuws, 25 maart 2015.
Woensdag 12 augustus 2015: Tobias en ik weer in De Telegraaf
Op 12 augustus 2015 stond er een stukje in De Telegraaf, waarin Tobias en ik ook worden genoemd. Het gaat erover dat mensen geleidehonden op straat te veel afleiden. Voor mij en Tobias zeer herkenbaar. Het stuk staat niet meer op hun site, daarom hieronder de tekst.
Negeer de hulphond! Van aaien en praten komen ongelukken
Door: Vera van Winkelen
AMSTERDAM – Baasjes van hulphonden komen in grote problemen doordat omstanders hun trouwe viervoeters afleiden. Een goedbedoelde aai over de bol van het beestje kan al voor gevaarlijke situaties zorgen.
Melanie Schwanen (23) kan hierover meepraten. Eerder deze maand lag zij uren op de grond van haar appartement met een gat in haar hoofd en haar heup uit de kom. Hulphond Snow was die middag van z’n à propos omdat buurtbewoners hem aaiden en tegen hem praatten, waardoor de witte herder Schwanens epileptische aanval niet voelde aankomen.
Volgens geleidehondenstichting KNGF is het een aanhoudend probleem. Ondanks een reclamespotje, voorlichting en tuigjes met ’niet aaien’ worden hulphonden nog veel te vaak afgeleid door voorbijgangers.
Prikkels
Voor de hulpbehoevende bazen leidt dit tot grote problemen, volgens de stichting. „Tegen een hond praten of geluidjes in de richting van het dier maken is al genoeg om de aandacht van het werk te halen. Op dat moment is de trouwe viervoeter niet meer bezig met zijn taak: geleiden. Ze worden weliswaar getraind om dat soort prikkels te negeren, maar het blijven dieren”, zegt woordvoerster Charlot Lammers.
Schwanen leidde haar witte herder zelf op met hulp van stichting Bulters en Mekke. „Normaal gesproken waarschuwt Snow mij door te blaffen en zijn poten op mijn schoot te leggen als hij merkt dat ik een aanval krijg. Ik kan me dan voorbereiden door ergens te gaan liggen waar ik me niet kan bezeren. Op bed bijvoorbeeld.” De bewuste middag werd Snow herhaaldelijk aangehaald door buurtbewoners, vertelt Schwanen. Terug in het appartement bleef de hond uit het raam kijken naar het groepje op straat, waardoor zijn aandacht verslapte en hij Schwanen niet alarmeerde.
Ook Tobias, de blindengeleidehond van Debby Buis (34), wordt dagelijks van zijn werk gehouden. „Vaak zeggen voorbijgangers dingen tegen hem als: ’Ik weet dat ik je niet mag aaien, maar je bent wel heel lief. Simpele geluidjes kunnen ervoor zorgen dat Tobias even zijn kop omdraait. Als Tobias achteromkijkt, let hij niet meer op waar we lopen. Er hoeft maar een put of een stoepje op onze weg te komen om het mis te laten gaan.’
Bron: De Telegraaf, 12 augustus 2015.
Dinsdag 24 november 2015: Bullseye
Sommige mensen kunnen je, met een paar woorden, een rotgevoel geven wat je de hele dag met je meedraagt. Mensen met een duidelijk oordeel, die je met die paar woorden als dartpijltjes op jouw zwakste plek raken: recht in de bullseye van jouw onzekerheid. Helaas heb ik in mijn leven een paar van dit soort mensen ontmoet. De restanten van de laatste ontmoeting draag ik na jaren nog met me mee. In de blogpost ‘Bullseye’ lees je welke gemene opmerkingen deze vrouw over Tobias en mij maakte en wat dit met mij deed.
Donderdag 18 mei 2017: Omgekeerde wereld
Zojuist liet ik mijn geleidehond Tobias aan de riem uit bij de groenstrook vlak bij mijn huis. Ineens staat er een boos grommende hond voor ons. Tobias schrikt en doet meteen een paar stappen achteruit. Een paar seconden later zegt een vrouwenstem met een plat West-Friesaccent: ‘Sorry mevrouw. Ik houd hem niet, dus laat ik hem maar loslopen. Dit doet hij ook aan de lijn.’
Wat klopt hier niet?
Een werkdag in 2017: Aangerand
Door mijn visuele beperking raak ik soms dingen aan die ik liever niet had gevoeld. Mijn handen zijn mijn ogen: met hen verken ik mijn omgeving. Helaas zie ik niet wat ik aanraak. Af en toe komt de realisatie dat iets niet zo is als dat ik denk te laat. Een paar van deze schaamtevolle situaties deelde ik eerder op mijn blogpagina. Tobias maakte een van deze situaties mee. In de blogpost ‘Aangerand’ lees je wat maakte dat het schaamrood op mijn kaken stond.
Zaterdag 27 oktober 2018: KNGF Geleidehonden Halloween Hondentocht
KNGF Geleidehonden organiseerde o.a. in 2018 een Halloween Hondentocht. Mensen konden hun hond laten sponseren om een wandeling door het Amsterdamse Bos te maken. Alles stond in het teken van Halloween. Veel bazen en honden kwamen verkleed.
Tobias en ik deden niet mee aan de tocht. Wij zaten als waarzeggers in een tent om de toekomst van de deelnemers te voorspellen. Die avond werd ik geïnterviewd door de dames van de facebook pagina van Hondsdol en Co. Vlak na het pensioen van Tobias kwam het onderstaande stukje over ons online op hun facebookpagina.
Zondag 24 februari 2019: De Nestor
Als laatste op onze Halloween Hondentocht voor KNGF Geleidehonden komen we bij waarzegster Debby. Labrador Tobias van 8,5 jaar ligt al 6,5 jaar trouw aan haar zijde. Nog eventjes dan mag hij van een welverdiend pensioen gaan genieten. Tobias vergezeld Debby overal, zo ook bij haar werk bij het KNGF als coördinator voor de Ambassadeurs. Tobias is enthousiast en wil alles meemaken. In de training tot geleidehond lag hij vaak met gekruiste voorpoten het gepeupel van een afstandje te bekijken: ‘Gaan jullie maar spelen, ik vind het goed.’
Bron: Facebookpagina van Hondsdol & Co. Tekst: Ilse Lindeijer. Fotografie: Anja Daleman.
Wordt vervolgd…
In deel 3 over mijn tijd met Tobias lees je hoe het ons verder is vergaan. Ik vertel daarin o.a. verder over onze tijd samen, zijn afkeuring en zijn pensioen bij zijn adoptiegezin. Je leest deel 3 hier.
Ook nieuwsgierig?
Ben jij ook benieuwd naar hoe ik iets aanpak met mijn visuele beperking? Stuur me een bericht en misschien lees je het antwoord op jouw vraag in de volgende ‘Hoe doe je dat?’.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.