Tikje Anders

Om de vrijdag blog ik over hoe ik dingen aanpak met mijn visuele beperking. Het betreft zaken die mensen aan mij vragen of juist niet durven vragen. Deze keer: Hoe ga ik met mijn visuele beperking om met de coronamaatregelen?

 

Vooroordelen

‘Corona en een visuele beperking hebben niets met elkaar te maken.’
‘Jij weet natuurlijk niet hoe je zo’n mondkapje op zet.’
Nou, weer eens mis! Mijn beperking heeft zeker met corona te maken en met wat oefenen lukt het prima met die mondkapjes. Er zijn andere dingen die lastiger zijn.

Vooraf

Sinds we in maart 2020 te maken kregen met corona en de bijbehorende maatregelen heb ik me zo veel mogelijk aan de regels gehouden. Ik heb zelf astma en val daardoor onder de risicogroep. Na een jaar lang super voorzichtig doen kreeg ik in april 2021 toch corona. Het bleef bij een griepachtige ziekteperiode, maar achteraf bleef ik veel klachten houden aan mijn spieren en was ik zeer vermoeid. Helaas hoor ik nu tot de long covid groep. Momenteel heb ik daarom COVID-19-revalidatie bij een fysiotherapeut.

Dit wordt geen blog over wappies, complotdenkers of de Rutte-doctrine, maar het gaat wel over hoe ik met mijn visuele beperking om ga met de maatregelen en alles wat met corona te maken heeft.

 

De basisregels

Begin maart 2020 gaf de regering het advies je aan drie simpele basisregels te houden.

Was vaak en goed uw handen

Zelf mijn handen wassen doe ik al sinds ik klein ben. Ik vind het fijner om hierbij gebruik te maken van een zeeppompje dan van een blok zeep. Het pompje meet automatisch de juiste hoeveelheid af. Stukken zeep zijn glad en glibberen regelmatig tussen je vingers door. En probeer ze dan maar terug te vinden.
Als ik de zeep in mijn linkerhand heb zet ik alvast met mijn rechterhand de kraan aan. De zeep verspreid ik over mijn handen door mijn handen en vingers op allerlei manieren langs en over elkaar heen te wrijven. Als de zeep goed verspreid is, steek ik mijn handen onder de kraan en wrijf mijn handen weer langs elkaar totdat de zeep verdwenen is. Het is duidelijk voelbaar of de zeep goed verspreid is: huid met zeep erop voelt glibberig en huid zonder zeep is ruw. Ondanks dat ik het niet zie, lijkt mij dit hetzelfde werken als voor zienden.
Dit is de ideale situatie. Lastiger is het als ik in een vreemde toiletruimte opzoek moet naar de zeepdispenser. Hangt hij links van de kraan of rechts? Hangt hij hoog of laag? En dan uitzoeken hoe die werkt. Is er een hendel, knop of sensor? Zit de hendel, knop of sensor bovenaan of onderaan? Als ik pech heb is het er eentje met een sensor en zit mijn mouw onder de zeep omdat ik niet voorzichtig genoeg was met voelen.

De kraan kan ook lastige situaties opleveren. Sommige hebben duidelijke knoppen en andere werken met een bewegingssensor. Doordat het 20 seconden moet, ontdekte ik nog iets irritants. Sommige kranen zijn niet goed afgesteld. Op mijn werk waste ik afgelopen winter mijn handen onder een ijskoude kraan die elke vijf seconde stopte met water spuwen. Dan moest ik hem weer aan de praat krijgen. Maar ook deze ergernis zal niet alleen voor mijn doelgroep gelden.

De nodige 20 seconde houdt mijn Apple Watch voor me bij. Zodra ik mijn hand onder de kraan steek, begint een vrouwenstem af te tellen. Heel handig zo weet ik of ik het lang genoeg doe.

Houd 1,5 meter afstand van anderen

Sinds de maatregelen zijn ingevoerd, blijf ik zoveel mogelijk thuis. Als ik toch ergens heen moet, neem ik een begeleider mee (bijv. mijn vriend of ouders). Tarka, mijn blindengeleidehond, heeft tijdens haar opleiding geleerd mensen te ontwijken, maar de 1,5 meter regel kent ze niet. Geleidehonden leren dat ze voor hun baas een meter in de breedte en twee meter in de hoogte ruimte moeten houden. Ik merk dat er mensen zijn die zich niet aan de 1,5 meter regel houden. Wat ik niet kan zien. Ik kan de afstand niet inschatten en ben afhankelijk van mijn omgeving. Als mensen zich niet aan de regels houden, kan ik hier niet op anticiperen.
Van KNGF Geleidehonden heb ik als ambassadeur in het voorjaar van 2020 een mooi hulpmiddel gekregen voor op straat. Het is een hesje met daarop het verzoek om 1,5 meter afstand te houden. Ik draag het als ik zonder begeleiding op pad moet.

Blijf thuis bij klachten en laat u direct testen

Ook dit doe ik heel braaf. Inmiddels heb ik drie keer een test laten doen. Bij de tweede bleek ik corona te hebben.

Test bij huisarts

In december kreeg ik keelpijn. Voor de coronatest heb ik contact gezocht met mijn huisartsenpraktijk. Mensen met een beperking, zoals mensen met een visuele beperking, die niet zelfstandig naar de testlocatie kunnen, mogen een test aanvragen bij de huisarts. Na wat muggenzifterij van de assistente mocht ik toch naar de praktijk komen. Ik moest alleen een andere ingang hebben dan normaal. Ze vond het lastig om mij uit te leggen waar ik moest zijn. Er was een zijingang, die ik kon herkennen aan de oranje sinaasappeltjes. Ja, die kan ik dus niet zien. Na wat extra vragenstellen, begreep ik waar ik moest zijn.
In de middag moest ik buiten wachten tot ik naar binnen mocht. Tarka was wat onrustig, omdat het anders was dan anders. Andere ingang, andere dokter, andere ruimte, andere gang van zaken. Direct bij binnenkomst stond ik al in een voor mij onbekende behandelkamer met een voor mij onbekende arts. Ik moest gaan zitten en mijn neus snuiten. Daarna mijn hoofd iets naar achter kantelen en het dunne stokje verdween in mijn keel en daarna mijn neus. Het gaf een heel irritant jeukend gevoel in mijn neus en ik had het idee dat ik een bloedneus kreeg. Daar ik zelf ook niet wist wat ik kon verwachten was ik wat gespannen waar Tarka weer op reageerde met meer onrust. Ze wilde niet blijven zitten en ging steeds staan.
Een paar dagen later kon ik bellen voor de uitslag: negatief.

Testen op GGD-testlocatie

Twee keer ben ik naar de GGD test locatie bij ons in de buurt geweest. Het is voor ons 45 minuten lopen heen en 45 minuten terug. Dat is best een afstand als je niet lekker bent.

Met de auto

Begin april 2021 begon ik te hoesten en snotteren en moest ik weer voor een test. Het was Pasen en ik kon dus niet bij mijn huisarts terecht. Ik heb daarom het landelijke afsprakennummer voor een test gebeld. Het is ruim 45 minuten lopen naar de testlocatie, maar met het hoesten zag ik het niet zitten. Mijn vader heeft me een lift gegeven. Samen in de auto met mondkapjes op en alle ramen open reden we naar de drive through testlocatie. Voor we naar binnenreden moesten alle ramen dicht. Alles ging vanuit de auto: ik moest de passagiersdeur opendoen, mijn benen naar buiten steken en de dame kwam met het stokje bij me. Verplicht mijn neussnuiten en dan het stokje in mijn neus. Wederom een rot gevoel, maar niet zo erg als de vorige keer.
Ik had gehoord dat het checken van de testuitslag van de GGD op zich heel goed toegankelijk is met je DigID, maar mijn vriend kan het sneller. De dag daarna checkte mijn vriend daarom voor mij de uitslag op internet. Die was helaas positief.

Lopend

Als je op vakantie bent geweest wordt geadviseerd je te laten testen. In juli 2021 moesten mijn vriend en ik dan ook voor een test. Telefonisch weer een afspraak gemaakt. Deze keer gingen we lopen. De test ging weer heel snel. Bij binnenkomst in de hal moest ik gaan zitten op een stoeltje en mij neus snuiten. De dame stak toen het stokje in mijn neus. Wat ik erg fijn vond, was dat ze aftelde. Zo wist ik hoelang het nog zou duren. De neusirritatie was wel heel irritant. Wederom was ik bang voor een bloedneus.
Binnen 24 uur hadden we de uitslag: negatief.
De test op zich was geen probleem, maar het anderhalf uur lopen was wel heftig voor mijn long covid lijf. Ik ben dagen moe geweest en heb extra last van mijn lijf gehad.

Mondkapjes

In juni 2020 ging de mondkapjesverplichting in het openbaar vervoer in en ook bij regiotaxi en Valys, al hoefde je daar toen nog geen medische of chirurgische kapjes te dragen. In december 2020 werd het verplicht om ook in andere situaties een mondkapje te dragen. De regels daarvoor zijn nu versoepeld, maar het moet in sommige situaties nog steeds.

Een aantal doelgroepen zijn vrijgesteld van de mondkapjesplicht. Het betreft mensen die:

• door hun beperking of ziekte fysiek niet in staat zijn een mondkapje te dragen of op te zetten. Bijv. door een aandoening aan het gezicht;
• door het dragen van een mondkapje last krijgen van hun gezondheid. Bijv. door een longaandoening;
• ernstig ontregeld raken van het dragen van een mondkapje. Bijv. vanwege een verstandelijke beperking of psychische aandoening;
• afhankelijk zijn van non-verbale communicatie, zoals liplezen.

Bij de laatste twee geldt de uitzondering ook voor de begeleider.

Als je om deze redenen geen mondkapje draagt, kan je gevraagd worden om een bewijs te tonen dat je daadwerkelijk binnen bovengenoemde groepen valt. Dit kan o.a. door gerelateerde hulpmiddelen of medicatie te tonen. Een andere manier is een eigen verklaring waarmee je je beroept op de vrijstelling. Deze is te downloaden op de site van de Rijksoverheid.

Hoe gebruik ik met mijn visuele beperking een mondkapje?

Het instellen van een mondkapjesplicht vind ik goed. Ik merk helaas dat niet iedereen zich aan de coronaregels houdt. Naast mijn visuele beperking heb ik longproblemen en daardoor val ik onder de risicogroep. Doordat ik blind ben kan ik niet inschatten of mensen 1,5 meter afstand houden. Voor mijn gevoel doen ze dat niet. Dit geeft mij een onveilig gevoel. Als iedereen een mondkapje draagt, voelt dat veiliger. Al vraag ik mij af of iedereen het mondkapje op de juiste manier gebruikt. Alhoewel ik het instellen van deze plicht een goede zaak vind, moet ik eerlijk zeggen dat ik in het begin het opzetten en dragen van een mondkapje een gedoe vond. Nu gaat het heel snel. Het opzetten bestaat uit diverse stappen.

Stap 1: Mondkapjes kopen

Hier in huis staat een mand met allemaal verschillende mondkapjes, zowel wegwerpmondkapjes als wasbare. Het vinden van fijne kapjes is een klus op zich. Sommige stoffen kapjes zijn dik, waardoor ik het gevoel heb dat ik geen lucht krijg. Andere gebruik ik niet meer, omdat deze te dicht tegen mijn lippen aan zitten en ik dat onprettig vind tijdens het praten. Inmiddels pak ik altijd een wegwerpmondkapje. Al zijn die niet allemaal hetzelfde. Sommige zitten te los, omdat de oorelastiekjes te lang zijn.
Omdat we zoveel verschillende hebben, weet ik af en toe niet meer waar ik ze gekocht heb. Dit is vooral lastig als ik een fijn kapje heb waar ik er meer van zou willen. Ik kan de verpakking niet zien en daardoor niet herkennen als ik in een winkel ben die toevallig dezelfde verkoopt.

Stap 2: Een plek zoeken om het kapje op te doen

Het kapje gaat bij mij op als het nodig is. Als ik bijv. naar de huisarts ga zet ik het kapje pas op als ik in de buurt ben. Het kost even om het kapje goed op te zetten en het midden op de stoep vlak voor de schuifdeur van de huisarts doen, is niet handig. Ik ga daarom op een rustige plek aan de zijkant van de stoep staan en ik laat mijn geleidehond dicht tegen me aan staan.

Stap 3: Het kapje pakken

Eerst mijn handen reinigen met een flesje desinfecterende handgel dat aan mijn tas hangt en dan het mondkapje opzoeken in het voorvak van mijn tas. Ze zitten soms in hun verpakking, omdat los in mijn tas onhygiënisch is. Omdat we steeds vaker dozen met wel 50 kapjes in huis hebben, heb ik het mezelf makkelijker gemaakt door ze vanuit de doos in individuele plasticzakjes te doen. Ik zorg dat ik er aldoor twee in mijn tas heb.
Ik grabbel in het vak en vind bijv. de verpakking met de wegwerp variant. Ik haal deze uit mijn tas en probeer er, zonder het kapje aan te raken, eentje uit te krijgen. Dit doe ik door te trekken aan het oorelastiek. Irritant genoeg zitten deze vaak verward met de elastiekjes van de andere mondkapjes in de verpakking. Als trekken niet werkt, verplaats ik mijn vingers naar de rand van het materiaal van het kapje. Over het algemeen lukt het dan er eentje uit te krijgen. Soms komen er andere mee die ik dan voorzichtig terugduw.

Stap 4: Uitzoeken wat boven en onder en achter en voor is

Om erachter te komen hoe het kapje op hoort, voel ik voorzichtig langs de randen opzoek naar oriëntatiepunten.

• Hoe zit het stiksel? > Dit zit meestal op de lange / horizontale zijden.
• Hoe gaan de elastiekjes de stof in? > Meestal aan de voorkant.Waar zit het neusbruggetje? > Dit hoort altijd boven.
• Hoe lopen de plooien die in de stof zitten? > Deze wijzen naar beneden.

 

Stap 5: Het kapje op doen

Ik houd het mondkapje horizontaal aan de elastiekjes vast en breng het omhoog naar mijn gezicht. Het plaatsen van de elastiekjes rond mijn oren gaat nooit meteen goed, omdat de elastiekjes in de war raken met de poten van mijn bril, die ik als bescherming voor mijn ogen draag. Ik heb een extra moeilijkheidsfactor ingebouwd door de elastiekjes voor mijn oren te kruizen. Op internet heb ik gelezen dat dit helpt tegen het beslaan van je bril. Daar heb ik geen last van, omdat ik niets zie, maar ik heb gemerkt dat het helpt tegen de benauwdheid van het kapje. De lucht gaat niet meer boven langs je neus het kapje uit, maar nu vanaf de zijkanten.
Vervolgens check ik of het kapje recht zit door aan het metalen stripje te voelen dat over mijn neus zit. Steekt dit aan beide kanten even ver uit? Zo ja, dan buig ik het in de vorm van mijn neus.

Stap 6: Eindcheck

Als het kapje op zit, voel ik langs de randen voor de eindcheck:

• Zit hij goed achter mijn oren? – Check
• Zit hij goed onder mijn kin? – Check
• Zit de neusbrug goed? – Check
• Sluit hij goed af? – Check

 

Dan maak ik mijn handen schoon, stop alles terug in mijn tas en stap de openbare ruimte binnen.

Stap 7: Het kapje af doen

Op mijn werk houd ik het kapje zoveel mogelijk op. Alleen bij het lunchen, theedrinken, buiten de hond uitlaten en bij het lesgeven gaat hij af. In het begin legde ik hem op tafel en daarna vergat ik hem weer op te doen. Dan liep ik in de gang en ineens realiseerde ik me dat ik het kapje niet op had. Tegenwoordig trek ik het kapje omlaag, zodat hij onder mijn kin hangt. Hij is dan makkelijk omhoog te doen als het nodig is en ik blijf me er bewust van.
Als hij uiteindelijk af mag, tast ik met mijn hand naar de oorelastiekjes die ik een voor een achter mijn oren vandaan haal. Soms zit weer mijn bril in de weg. Ik vouw het mondkapje binnenste buiten en stop het in het zijvak van mijn tas. Dat vak gebruik ik voor gebruikte mondkapjes. Thuis gooi ik het in de vuilnisbak. Na het afdoen reinig ik weer mijn handen met de handgel.

Heb ik een vrijstellingsverklaring?

Hoewel dit alles gedoe is en ik een mondkapje belemmerend vind voor mijn ademhaling heb ik geen vrijstellingsdocument. Juist doordat ik niet zie, raak ik veel dingen aan en kan ik de afstand tot mensen niet inschatten. Daar ik geen corona wil, gaat mijn eigen gezondheid nu boven mijn ongemak. Voorlopig blijf ik stuntelen.

Extra nadeel van mondkapjes

Vrienden, kennissen en collega’s herken ik aan hun stem. Het dragen van een mondkapje maakt dat mensen net iets doffer klinken, waardoor ik soms meer tijd nodig heb een stem te herkennen. Bovendien zijn mensen, vooral in een drukkere omgeving, lastiger te verstaan, doordat het mondkapje een dempend effect heeft.

Ziende blind voor gezichtsuitdrukkingen

Collega’s hadden het er onlangs over dat ze het lastig vinden dat ze nu met de mondkapjes de gezichtsuitdrukkingen van mensen niet zien. Je ziet bijv. niet de vorm van iemands mond: is er een glimlach of staan de mondhoeken omlaag? Je moet het volledig van iemands ogen hebben. ‘Nou, dan heb je in ieder geval iets. Ik kan nooit iemands gezicht zien.’ Zei ik. Daar hadden ze niet over nagedacht. Zo zie je maar dat corona ook zijn positieve kanten heeft: het zorgt voor meer begrip voor andermans beperking en het brengt ons ondanks de coronamaatregelen dichterbij elkaar.

Isolatie

Na mijn negatieve testuitslag moest ik in isolatie op onze zolder. De isolatie op zich is al vervelend genoeg en dan helemaal als je ziek bent. Het was bij mij een soort zware griep: hoesten, snotteren, benauwd, moe, smaakverlies, spierpijn en overgevoeligheid in mijn huid
Onze zolder is ongeveer 3 bij 4 meter en de muren kwamen na een week op me af. De GGD had bij het bron- en contactonderzoek gezegd dat ik in isolatie moest blijven tot de verschijnselen wegwaren.
Om mijn partner niet te besmetten moest ik iedere keer als ik naar het toilet was geweest alles dat ik aanhad geraakt schoonmaken. Aangezien ik blind ben, en kijk met mijn handen, was dit veel. Erg frustrerend en vermoeiend als je al ziek bent. Iedere keer weer trapleuning, deurkrukken, kranen, en alles rond het toilet poetsen. Het gebeurde regelmatig dat ik net weer met veel gehijg de trap op was geklommen en op bed zakte en me bedacht: ‘Shit! Ik heb ook de vuilnisbak in de douche aangeraakt.’ En dan kon ik weer met veel moeite naar beneden.
Mijn ouders paste in die tijd op mijn blindengeleidehond Tarka. Toen ze haar kwamen ophalen, brachten ze weggooibare schoonmaak- / ontsmettingsdoekjes mee. Dit scheelde wel iets. Zo hoefde ik niet iedere keer weer een sopje te maken.
In de tweede week werden de klachten minder en voelde ik me wat beter, maar omdat ik bleef hoesten en snotteren, moest ik toch op zolder blijven. Boekluisteren gaf me geen voldoening meer en we hebben daarom een draagbare Blu-ray-speler voor me gekocht, zodat ik dvd’s kon kijken die al heel lang op de plank lagen.

In de blog ‘Hoe kijk ik films en series met mijn visuele beperking?’ lees je meer over tv kijken als je niet of nauwelijks kunt zien.

Na drie weken ben ik uit isolatie gegaan. Het enige wat ik nog deed, was hoesten. En dat was al een stuk minder dan in het begin. De klachten die ik toen nog had, kwamen overeen met die van mijn vriend die geen corona had. De hoest bleef nog lang hangen.

Vaccinatie

Aangezien ik al corona had gehad, hoefde ik maar een prik. Ik heb telefonisch de afspraak gemaakt en kreeg daarna netjes een sms’je met de datum en een e-mail met meer informatie.

Voordat je naar de priklocatie gaat, moet je een vragenlijst / gezondheidsverklaring invullen. Om het visueel beperkten makkelijker te maken staat erop de site van de Oogvereniging een toegankelijke versie van de gezondheidsverklaring voor de vaccinatie voor mensen met een visuele beperking. Deze kun je zelfstandig op je pc invullen, printen en meenemen naar de priklocatie.

In mijn geval was de priklocatie in een overdekte ijsbaan. Op internet las ik dat je, als dat nodig is, een begeleider mee mag nemen. Mijn schoonvader gaf ons een lift met de auto en mijn vriend ging met mij naar binnen. Voor de duidelijkheid had ik mijn taststok opengeklapt vast, zodat duidelijk was dat ik blind ben. We moesten een uitgestippelde route afleggen met diverse checkpoints:

• Nummer 1: Iemand op de oprit die vroeg of ik de juiste papieren bij me had.
• Nummer 2: Iemand net binnen de ingang, waar je je handen moest reinigen en die wilde weten waar we voor kwamen en of we de papieren bij ons hadden. Ik moest de brief met de uitnodiging laten zien. Deze man stuurde ons naar binnen en we moesten rechtsaf.
• Nummer 3: Dertig meter verderop stond weer iemand achter een tafel. Deze controleerde alle papieren. De gezondheidsverklaring die ik van de Oogvereniging had, zorgde voor wat verwarring. Hij had deze nog nooit zo gezien. Na goedkeuring stuurde hij ons door naar een dokter. We moesten linksaf en daar weer linksaf door smalle looppaden en over drempels en opstapjes.
• Nummer 4: Een dokter checkte mijn gezondheidsverklaring en medicatieoverzicht. Wederom was er gestuntel met de papieren, omdat de gezondheidsverklaring van de Oogvereniging er iets anders uitziet dan ze gewend was. Ze stelde wat medische vragen en gaf me de keus of ik wilde zitten of liggen tijdens de prik. Ik ben panisch voor prikken, maar zolang ik niet hoef te staan en even kan blijven zitten na de prik komt alles goed. Ik koos voor zitten. De dokter noteerde alles en stuurde ons door een nieuwe smalle deurpost en over drempels naar de volgende ruimte.
• Nummer 5: Hier moesten we wachten tot ik aan de beurt was voor de prik.
• Nummer 6: Na een minuut of vijf werd ik naar binnengeroepen in een van de prikkamers. Mijn papieren werden weer gecontroleerd, doorgenomen en geregistreerd in het systeem. Een dame aan de andere kant van een luik gaf de vaccinatie door aan de prikster. De prikster legde me uit wat er ging gebeuren en zette uiteindelijk de naald met het vaccin van BioNTech/Pfizer in mijn linkerarm. Ik kreeg een stapel papier mee met vaccinatiebewijs en informatie over bijwerkingen. Waarna wij weer door moesten naar een nieuwe ruimte.
• Nummer 7: Na de prik moest ik een kwartier wachten in een ruimte. Dit is om te zien of je geen directe bijwerkingen hebt. Het was een grotere ruimte, waarin stoelen tegen de wanden stonden met aan beide kanten spatschermen. Na een kwartier mochten we het pand verlaten.

De organisatie om het zo te regelen moet een flinke operatie zijn geweest. Bijna in elke ruimte was meer dan een medewerker aanwezig die zijn eigen ‘kleine’ taak verrichtte.

Ik had me absoluut niet in mijn eentje gered op deze locatie. Het was drempels op en af, kruip door sluip door en veel geslinger naar links en rechts. Het was hierdoor ook lastig geweest om Tarka, mijn geleidehond, aan te sturen. Bovendien kon ik me niet focussen op de geluiden, omdat de ijsbaan voor de helft wordt gebruikt voor het prikken, maar de andere kant was nog open voor kinderen die ijshockeytraining hadden. De geluiden van het spel galmden enorm door het hele gebouw. Wat slecht was voor mijn oriëntatie.

In de blog ‘Hoe loop ik een route met mijn visuele beperking?’ lees je meer over hoe ik me oriënteer in bekende en onbekende ruimtes.

Winkelen in coronatijd

Om zo voorzichtig mogelijk te zijn, heb ik amper winkels bezocht na de uitbraak van corona in Nederland. Nu ik ben gevaccineerd, durf ik weer meer.

In de blog ‘Hoe doe ik boodschappen met mijn visuele beperking?’ lees je hoe ik boodschappen deed voor en tijdens coronatijd.

 

Als ik het afgelopen jaar naar een winkel ging, was dat samen met iemand. De 1,5 meter afstand houden kan ik niet zonder hulp en ik vertrouwde er niet op dat iedereen dit ook daadwerkelijk deed. Omdat je vaak een mandje per persoon moest pakken, liep mijn moeder dan vaak met twee gestapelde mandjes in haar hand en mij aan de arm. Af en toe mochten we het tweede mandje ook bij de kassa neerzetten, zodat het iets eenvoudiger was om door de winkel te navigeren. In dit geval bedoel ik geen supermarkten, maar de kleinere winkels zoals de drogist.

Onlangs ben ik voor het eerst weer in mijn eentje naar een winkel geweest. Het ging eenvoudiger dan ik verwachtte.

Bij de apotheek staat normaal een nummertjestrekautomaat. Dit vind ik altijd veel gedoe. Eerst een nummertje trekken dan aan iemand vragen welk nummer ik heb en dan weer vragen wie het nummer voor mij heeft en of ze me kunnen waarschuwen als zij aan de beurt zijn. Zo weet ik dat als na hen het belletje gaat het mijn beurt is. Nu is er geen nummertjestrekautomaat meer. Ik kan meteen vragen aan de andere wachtenden wie er voor mij is. Scheelt mij dus een paar stappen.

Bij de Blokker en Kruidvat vroeg ik buiten aan iemand of ik al naar binnen mocht en of ze me een mandje konden aangeven. Voor corona nam ik nooit een mandje, omdat dat onhandig is met mijn stok of geleidehond. Met mandje en al stapte ik naar binnen en liet Tarka de kassa zoeken. Daar vraag ik altijd om hetgeen ik nodig heb en de kassamedewerker haalt het of stuurt iemand met mij mee om het te pakken. Deze keer, ondanks coronamaatregelen, verliep dit prima.

Andere voor- en nadelen van corona

De eerste maanden na het invoeren van de coronaregels was het heerlijk stil op straat. Wat voor mij als voordeel had dat Tarka en ik alle ruimte hadden op de stoep en er geen mensen in de weg liepen. Ook met oversteken was het heel rustig. Geen voorbijrazende auto’s. Er bleek echter ook een nadeel aan te zitten, namelijk dat toen ik een keer lichtelijk de weg kwijt raakte ik het verkeer niet als oriëntatiepunt kon gebruiken. Autowegen zijn voor mij een mooi richtpunt als ik mijn oriëntatie kwijt ben. En doordat het zo rustig was op straat, liep ik ook niemand om hulp aan te vragen. Uiteindelijk hebben Tarka en ik ons gered door maar gewoon door te lopen tot ik iets herkenbaars tegenkwam.

Ook de avondklok vond ik heerlijk. Bij het uitlaten van Tarka hoefde ik niet op andere voetgangers te letten. Honden en hun bazen waren er natuurlijk wel maar die hoor je altijd goed aankomen, doordat ze tegen de hond praten of omdat de hond extra geluid maakt.

 

Apps: CoronaMelder en CoronaCheck

De app Coronamelder is tijdens de ontwikkeling getest door mensen met een visuele beperking. Nadat ik corona bleek te hebben, moest ik in de app een code invoeren die ik via de telefoon van een GGD-medewerker kreeg. De app was heel toegankelijk en dit lukte prima. Mensen die in mijn omgeving waren geweest, kregen daarna via de app bericht dat ze in aanraking waren geweest met een besmet persoon.

Ik heb zelf nog nooit een melding gekregen via de app dat ik met iemand in aanraking ben geweest. Ik weet dus niet hoe toegankelijk dat onderdeel is, maar ik vermoed dat het prima werkt.

De CoronaCheck app vind ik iets onduidelijker. Het is me echter, na wat stoeien, zelfstandig gelukt een vaccinatie- en herstelbewijs te tonen. Voor onze vakantie hebben we de bewijzen via de site ook uitgeprint, zodat we ter plekke niet hoefde te stuntelen met onze telefoons.

 

Ervaringen van andere blinden en slechtzienden

Ik lees dat er visueel gehandicapten zijn die geen mondkapje dragen. Andere blinden of zeer slechtzienden doen het vrijwel hetzelfde als ik dat doe.
Naast KNGF Geleidehonden had de Oogvereniging ook een hesje dat je kon bestellen om de mensen op straat meer bewust te maken van dat jij de 1,5 meter niet kan inschatten. Sommige mensen die ik ken vinden het hesje heel prettig, anderen vinden het onnodig.
Tussen de uitbraak van corona in Nederland en mijn vaccinatie ben ik supervoorzichtig geweest. De visueel gehandicapte doelgroep is wat dat betreft net zo verdeeld als de hele Nederlandse bevolking. Er waren visueel gehandicapten die gewoon dorgingen met wat ze normaal al deden, er waren mensen die super voorzichtig waren en nergens heen gingen en er waren mensen die er tussenin zaten.
Qua coronatest mogelijkheden doen de meesten het zoals ik het deed, namelijk bij de huisarts of samen met iemand naar een testlocatie. Onlangs hoorde ik dat het ook mogelijk is om, als je niet zelfstandig naar de testlocatie kunt, een GGD-medewerker bij je thuis te laten komen om de test af te nemen.
De meeste visueel gehandicapten gaan, net als ik, samen met een begeleider naar de vaccinatielocatie. Als je wel naar de locatie kunt komen, maar binnen hulp nodig hebt, kunnen ze je ook hulp bieden. Dit moet je wel vooraf aangeven, begreep ik. Sommigen hebben het geluk dat ze bij hun huisarts te recht kunnen voor een de prik, waardoor ze vaak geen extra hulp nodig hebben.

 

Ook nieuwsgierig?

Ben jij ook benieuwd naar hoe ik iets aanpak met mijn visuele beperking? Stuur me een bericht en misschien lees je jouw antwoord in de volgende ‘Hoe doe jij dat?’.