Tikje Anders

Het leuke aan kinderen vind ik meestal hun manier van denken en die gedachten dan ook uitspreken zonder filter. Zij zeggen dingen tegen mij over mijn beperking die volwassenen misschien wel denken, maar niet durven zeggen.

In de blog ‘Blinde lama’s die kunnen tellen’ lees je over kinderen en volwassenen, die een stuk minder aardig waren.

Onlangs liep ik ’s middags na het uitlaten van mijn blindengeleidehond Tarka terug naar huis toen er twee meisjes langs me heen liepen. Toen de tweede me bijna voorbij was zei ze heel snel: ‘X, zegt dat u een kattenoog hebt.’
Waarop ik van nummer 1 een gefluisterd: ‘Nietes!’ hoorde. Wat werd gevolgd door een korte fluisterdiscussie.
Deze meisjes deden me glimlachen dus ik besloot erop in te gaan. Terwijl ik mijn bril afzette zei ik: ‘Zoals je ziet, heb ik geen kattenoog. Mijn ogen zien er wel anders uit.’
‘Oh, wow! Cooool!’ hoorde ik in canon. Waarop me verteld werd dat ze me lief vonden.
‘Maar nu jullie het zo zeggen,’ zei ik bedachtzaam, ‘zou een kattenoog wel heel handig zijn. Dan kon ik zien in het donker.’
‘Ja, cooool!’ klonk het weer in koor. Nummer 1 vatte moed en vroeg of ze de hond mocht aaien. Soms heb ik hier geen zin in, maar deze meisjes amuseerden me. Ik deed het tuig van Tarka af.
Ze begonnen te babbelen over dat mijn ogen er zo mooi en cool uitzien, waarop ze eindigden met: ‘U hebt glowing in the dark ogen!’
De meeste mensen vinden mijn ogen er vreemd uitzien. Vooral het linker. ‘Dat heb ik nog niet eerder gehoord, maar bedankt!’ antwoorde ik. Ondertussen zette ik mijn bril weer op en trok Tarka het tuig weer aan. Na me wederom gezegd te hebben dat ik lief ben, liepen de meiden giechelend door.

Geen idee of ze het allemaal meenden of dat het een grapje tussen hun was, maar het gesprekje heeft mij in ieder geval weer een glimlach en een blog opgeleverd.