Tikje Anders

Veel mensen zijn pleasers, altijd maar bezig met hoe iets op anderen overkomt en alle tenen ontwijken. Er zou eens iemand boos op je worden. Lijnrecht hiertegenover staat de kleine groep zonder filter. Dat heeft iets bevrijdends lijkt me. Alles zeggen wat je denkt, blind zijn voor de wereld om je heen en dat het je geen bal interesseert wat een ander daarvan vindt. Jij bent het in ieder geval kwijt. Deze laatste groep is lastig in te schatten. Hebben ze bewust geen filter of is het een beperking of aandoening die het veroorzaakt? Een paar weken geleden kwam ik een vrouw tegen waarvan ik vermoed dat het het laatste was.

Woensdag 19 juli 2023

Samen met Tarka, mijn blindengeleidehond, ben ik in Haarlem voor een afspraak met een vriendin. Elian en ik ontmoeten elkaar op het station en zoeken een nabij terras op voor een drankje. Na een kaneelbroodje en verse muntthee, zet Elian de navigatie aan om samen met onze geleidehonden naar een nabijgelegen winkel te lopen. De navigatie stuurt ons de stad in. Na een oversteek, waar bijna een auto-ongeluk plaatsvindt, geeft Siri (=spraakassistent van Apple) tegenstrijdige instructies.

In haar gastblog ‘Jantje Beton’ vertelt Elian over een bijzondere collectant bij haar aan de deur.

Aangezien de winkel in de buurt moet zijn, vragen we hulp aan een voorbijganger.
‘Pardon, kunt u ons helpen?’ roep ik zodra ik iemand voorbij hoor lopen.
‘Ja hoor,’ zegt een vriendelijke mannen stem.
‘We zoeken Appel & Ei. Dat is op Kruisweg 52-54,’ zegt Elian.
‘Dat zegt mij niets. Laat me even kijken,’ zegt hij.
Hij is blijkbaar niet alleen, want hij zegt: ‘Kijk jij even in die straat.’ Waarna ik iemand vooruit hoor rennen.
De volgorde van de huisnummers is erg onlogisch. Hun zoektocht levert niets op en de man pakt zijn telefoon erbij om het adres te checken. Dat klopt. Ze geven niet op. De rennende voetstappen waren blijkbaar van zijn zoontje. Deze vindt uiteindelijk een heel eind terug de winkel. De man en zijn zoon lopen met ons mee.
We steken weer over bij de oversteek, waar net bijna dat ongeluk plaatsvond. Vlak daarna zegt het zoontje: ‘Die mevrouw is niet helemaal goed.’
Ik weet niet wie of wat hij bedoelt, maar aangezien ik niets hoor, negeer ik de opmerking. Een halve minuut later zijn we bijna bij de winkel. We moeten alleen nog de straat oversteken. We willen dit net doen als er een harde vrouwenstem klinkt: ‘Hé, jij met die stok!’
In een paar seconden schiet van alles door mijn hoofd. Heeft ze het tegen Elian, mij of iemand anders? En moet ik reageren of negeren? Dit soort mensen te veel aandacht geven, werkt soms averechts, maar haar negeren kan ook negatief uitpakken. Ik krijg geen kans een besluit te nemen, want ze praat gewoon op luide toon door: ‘Jij hebt een blinde kop, maar ik ben blind voor de wereld!’
Terwijl ik deze filosofische opmerking verwerk, steken we de straat over. De vrouw is echter nog niet uitgeoreerd en roept ons na: ‘Jij hebt een blinde kop en een dikke reet!’
Heeft ze het tegen Elian of tegen mij? Mijn aandacht gaat nu volledig naar het inhouden van mijn lach. Je weet niet wat ze doet als ze denkt dat wij haar uitlachen. Straks gaat ze flippen. Het is echter een verloren zaak als onze helpende hand zegt: ‘Ze heeft het over mij hoor.’ Waarop we met ons allen in lachen uitbarsten. De tranen lopen over mijn wangen en ik klap dubbel. Met een half oor houd ik de overkant van de straat in de gaten. De vrouw blijft verder stil.
Elian en ik lachen nog als we de winkel binnenkomen. We herhalen meerdere keren wat de vrouw zei en liggen weer in een deuk.

In mijn blogpost ‘Hoe zoek ik met mijn visuele beperking kleding uit in een winkel?’ lees je meer over onze ervaring in de winkel.

Na ruim een uur verlaten we de winkel en lopen richting het station. Het blijkt dat Appel & Ei vlak bij het terras zit, waar we eerder iets dronken. We lopen verder onder het station door, waarna we achter het station stoppen bij een drukke oversteek. Elian schreef een tijd geleden over deze oversteek op haar LinkedIn. Het verkeerslicht en de zebra waren van de ene op de andere dag onvindbaar voor haar en haar geleidehond. De zebra was blijkbaar aangepast, de brede strepen waren vervangen door korte, smalle streepjes in de lengte, aan de zijkanten van waar de zebra vroeger was. En het verkeerslicht was verplaatst van de stoep naar de vluchtheuvel tussen het fietspad en de rijbaan. Dit maakt dat je twee keer een fietspad oversteekt zonder zebra of verkeerslicht. Je leest hier haar LinkedIn bijdrage ‘Red de zebra’.
Het oversteken van het fietspad gaat bij ons gelukkig zonder ongelukken. Op de vluchtheuvel waarschuwt Elian me dat Tarka en ik afstand moeten houden van de stoeprand. Dat is maar goed ook, want het verkeer raast vlak langs ons heen. Gelukkig is er een rateltikker. Vlak voordat deze versnelt, hoor ik een vrachtwagen van links komen, die vaart mindert. Ik vermoed doordat hij het verkeerslicht ziet dat op dat moment snel begint te tikken. Het teken dat je als voetganger mag lopen. Ik steek mijn stok vooruit, geef Tarka het commando om over te steken en doe een stap naar voren. Elian kan me nog net terugtrekken. De vrachtwagenchauffeur rijdt door rood. Het is een enorm ding dat stinkend en denderend langs ons heen rijdt. Een meter of vijftien, of misschien zelfs twintig, verderop stopt hij. Hij bestaat uit drie delen en heeft enorme wielen, door zijn lengte verspert het achterste deel van de vrachtwagen het zebrapad. Mijn lijf trilt van de adrenaline van het bijna-ongeluk en woede over dit onbeschofte gedrag. Ik geef de achterkant een paar nijdige tikken met mijn herkenningsstok. Elian wil de chauffeur erop aanspreken, maar de cabine is te ver weg. De chauffeur is blijkbaar ook blind voor de wereld, want na een minuut rijdt hij gewoon door.

Conclusie

Beide voorvallen en de bijbehorende extreme gevoelsuitbarstingen hielden ons nog een tijd bezig. Wat als… Achteraf bedachten we dat we hadden moeten vragen aan mensen bij ons op de stoep van welk bedrijf de vrachtwagen was, wat zijn nummerbord was of of iemand een foto kon maken. Dan hadden we een klacht kunnen indienen.
Ik heb liever tien van die rare, schreeuwende vrouwen dan één bijna-ongeluk met zo een tientonner. Om die vrouw kan ik nu nog lachen. Wat een opmerking!

En jij?

Wanneer was jij blind voor de wereld?

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.