Vanaf juli 2022 start ik met een nieuwe categorie blogs genaamd ‘Kijk hen nou!’. Vier keer per jaar lees je hier gastblogs van anderen met een visuele beperking. De eerste gastblogger is Elian Deenik.
Over de auteur
Van jongs af aan is Elian Deenik zeer slechtziend. Met man, 2 dochters en blindengeleidehond Pelle woont ze in Haarlem. Sinds 1999 maakt ze interviews en reportages voor audiotijdschriften van De Voorste Kamer (onderdeel van Dedicon).
Als gastredacteur bij Debby schrijft ze uit eigen ervaring; want als zeer slechtziende kom je telkens voor verrassingen te staan.
Jantje Beton
Ik nam net een hap pasta toen we hoorden dat er werd aangebeld. Ik stond op, pakte m’n zonnebril van het kastje op de gang en zette hem gauw op. De vorige keer dat ik de voordeur opende werd ik zo verblind door fel zonlicht… Nu proberen of deze zonnebril me daarvoor kon behoeden.
Ik opende de voordeur en het ging gelukkig beter met het ondergaan van het felle tegenlicht. “Hallo,” zei ik. “De stem van een jongetje begroette mij: “Kunt u wat missen voor Jantje Beton?” “Jantje Beton”, ik voelde een glimlach opkomen. Jantje Beton, dat is lang geleden… Ik zei dat ik het een goed doel vind, mooi dat hij ervoor op pad gaat. Maar ik kan het niet zien en vind het niet fijn om overeenkomsten aan de deur te ondertekenen. Eens was ik in de veronderstelling een eenmalige donatie aan het KWF te doen via een collectant, maanden later werd er nog steeds vierwekelijks 15 euro afgeschreven. Voor mij de eerste en de laatste keer dat ik zoiets aan de deur heb geregeld. Maar de jongen, ik schatte hem een jaar of 10, 11, schudde met z’n collectebus; ik hoorde munten rammelen. “Ik heb een collectebus! Bij mij hoeft u niets te ondertekenen”, zei hij triomfantelijk. Zijn optimisme was aanstekelijk. Ik vroeg hem te wachten en haastte me het huis door op zoek naar kleingeld. Met een handjevol munten kwam ik bij hem terug. “Hier is de bus”. De jongen schudde er even zachtjes mee zodat ik ‘m kon horen. Het raakte me dat deze jongen hier zo makkelijk mee omging. Fijn om me zo op m’n gemak te kunnen voelen bij een onbekende aan de deur. Vrij gemakkelijk vond ik de gleuf waar ik de munten in liet vallen. “Dank u wel, mevrouw”, zei de jongen. “Ik zwaai!”
“Jij ook bedankt!”, zei ik en ook ik begon te zwaaien. “Dag! Ik zwaai nog eens”, zei de jongen vrolijk. Ik zwaaide nog eens extra en deed de voordeur dicht. Toen merkte ik dat m’n jongste dochter bij me was komen staan. “Wat een bijzondere jongen”, zeiden we tegen elkaar. Bijzonder hoe hij zo op mijn slechtziendzijn anticipeerde. Vrolijk vervolgden we onze maaltijd.
Hey Elian! Nogmaals dank dat jij mijn eerste gastblogger wilde zijn. Het is een leuke blog geworden. En inderdaad een bijzondere jongen. Ben benieuwd of hij misschien iemand kent die visueel beperkt is.
Wat goed van zo’n jongen om zo erop te reageren. Daar kunnen veel volwassenen nog een voorbeeld aan nemen. Die dien soms zo lomp en ondoordacht.
@ Ria: Zeker. Ik denk dat het komt doordat kinderen zo puur zijn. Ze hebben hun hart op hun tong en handelen daarnaar. Volwassenen maken zich al snel heel druk in hun hoofd en doen daardoor domme dingen of ze slaan op slot. Ze overdenken de boel en gaan daardoor de fout in.