Tikje Anders

Tijdens het uitlaten van Tarka, mijn blindengeleidehond, ben ik verdwaald op een vierkante meter. De snelle uitlaatrondjes doe ik op het wandelpad vlak bij ons huis. Ik maak haar riem dan lang en laat haar snuffelen en haar behoefte doen op de groenstrook naast het pad. Ik volg de zijkant van het pad met mijn voet. Ik zorg dat ik met mijn ene voet op het gras loop en met mijn andere op het steen. Zo weet ik waar ik ben op het pad. Net als in het liedje ‘Met een been op de stoep’ van Kinderen voor Kinderen. Het pad heeft aan het begin aan beide kanten een groenstrook. De groenstrook aan de ene kant wordt na 40 meter onderbroken. Het fiets- en voetpad lopen dan direct naast elkaar, waarna ze gescheiden worden door struikgewas. Ik volg altijd de ononderbroken groenstrook.

Deze morgen ben ik moe. We hadden gisteravond bezoek en het werd laat. Tijdens het uitlaten dwalen mijn gedachten af naar de tv-serie die ik aan het kijken ben. Uit het niets staat er ineens een andere hond voor ons die zijn lijn bijna verwart met die van Tarka. Ik kan Tarka nog net onder de lijn van de andere hond vandaan trekken. Dan hoor ik de baas met een boze stem tegen de hond praten, waardoor ik haar herken: de vrouw met het Oostblok accent en de twee honden. Ik praat nooit met haar, maar herken haar aan haar stem en de naam van de ene hond. Het lijkt of ze altijd boos op hem is. Ik ga met Tarka aan de zijkant van het pad staan zodat zij erlangs kan. Na een paar seconden hoor ik haar stem achter mij en weet ik dat het pad vrij is. Ik loop verder en pak mijn gedachten over de tv-serie weer op. Ineens bots ik tegen een struik op en realiseer ik me dat ik mijn met een been op de stoep strategie uit het oog ben verloren. Er schiet adrenaline door mijn lijf en een stroom van vragen, antwoorden en deducties komt op in mijn hoofd.

Waar ben ik? De struik staat dwars op mijn pad, maar ik kom nooit een struik tegen hier. Heeft de gemeente iets aangepast? Nee, dat kan niet, want gisteravond was alles normaal. Waar ben ik dan? Wat voel ik onder mijn voeten? Ik sta op afgevallen bladeren. Waar is het pad? Na wat voelen met mijn voeten voel ik steen onder mijn schoenen. Welke kant moet ik op? Hoe kan ik me oriënteren? Wat hoor ik? Ik hoor het geluid van auto’s op de provinciale weg van schuinlinks voor me komen. Dan ga ik twijfelen. Waar hoor ik dit te horen? Als ik naar huis loop, is het geluid dan altijd links of rechts van me? Komt het dan van voren of van achteren? Ik loop hier al vijf jaar, waarom herinner ik mij dat nu niet!

Hoe kan ik me verder oriënteren? Aan de zintuigen geur en smaak heb ik in dit geval niets. Ik besluit een kant op te lopen en te zien of er andere herkenningspunten opduiken. Deze struik staat vlak naast het pad. Dat is voor mij onherkenbaar. Ik besluit het pad over te steken en daar de met een been op de stoep strategie voort te zetten. Dit voelt herkenbaarder, maar ik weet niet wat de juiste richting is. Ik gok en ga naar links. Door de echo’s voel ik dat er struiken aan beide kanten naast me zijn. Ik denk dat ik weet waar ik ben. Als ik het juist heb, ga ik nu richting het park. Weer twijfel. Op het pad is ergens een afslag naar rechts. Wat nu als ik per ongeluk op dat pad loop. Ik sta stil en denk na. Zal ik Tarka intuigen en haar volgen? Nee, zij weet niet waar ik heen wil. Ik moet haar commando’s geven om ergens te komen. Bovendien weet ik niet of zij ervoor kiest om naar het park te gaan, waar ze lekker los kan, of naar huis. Ik luister nog eens intens. En dan hoor ik mijn redding: een fietser. Ik luister goed naar van welke kant hij komt en welke kant hij op gaat. Hij gaat schuin achter mij langs. Als het fietspad daar is, betekent dat dat ik een halve slag moet draaien. Als ik naar huis loop is het fietspad altijd rechts van mij.

In de blog ‘Hoe loop ik een route met mijn visuele beperking?’ lees je meer over hoe ik mij op straat kan oriënteren.

Mijn spieren ontspannen langzaam en de spanning in mijn nek komt los. Onderweg naar huis dwalen mijn gedachten weer af naar de tv-serie…

Dit alles duurde ongeveer twee minuten. Het herinnert mij eraan om voortaan beter op te letten waar ik loop. De automatische piloot werkt voor iemand met een visuele beperking op straat tegen je. Helaas heb ik mijn gedachten niet altijd onder controle. Een paar seconde zijn helaas al genoeg om op een vierkante meter te verdwalen.