Tikje Anders

Onlangs ging iemand flink over mijn grenzen heen, waardoor de stoom uit mijn oren kwam en ik op straat stond te schelden.

Dinsdag 13 september 2022, rond 17.00 uur

We eten vandaag bij mijn schoonouders. Tarka, mijn blindengeleidehond, en ik gaan eerder de deur uit dan mijn partner, zodat ik een extra blokje kan wandelen. Na onze wandeling in tuig, laat ik haar vlak bij mijn schoonouders los in het park.
Ik vind het een fijn park, omdat het er heerlijk rustig is. Ik verdwaal er nooit, omdat er maar één pad is, wat goed voelbaar is onder mijn schoenen. Het pad loopt met een boog door het park met aan het begin en het einde een brug. Tarka mag, als ik het park inkom, na de brug los. Ik loop altijd heen en weer, van brug naar brug. Dit herhaal ik meerdere keren.
Als ik deze keer het park inkom, krijgt Tarka haar bel om en mag ze vrij rondrennen. Terwijl Tarka flink snuffelt (ze klinkt soms net als een truffelvarken), berg ik mijn herkenningsstok op en pak ik mijn taststok uit mijn tas. Ik klap hem uit en begin rustig te lopen. De stok rolt heen en weer over het pad.

In de blogpost ‘Hoe personaliseer je je blindenstok?’ lees je wat voor verschillende stokken er bestaan en hoe je een stok kunt personaliseren zonder dat hij zijn functie verliest.

Ik geef Tarka alle tijd en loop rustig. Ondertussen geniet ik van de stilte en bedenk hoe fijn ik dit park vind. Er gebeurt nooit iets. Dat geeft een veilig gevoel. Ik warm me nog aan deze gedachte als mijn stok met een klonk een object raakt en blijft hangen. Het klinkt bijna als een auto. Het object staat niet ver van de grasrand vandaan. Ik hoor een stem op borsthoogte iets onverstaanbaars zeggen. Ik vermoed dat het iemand in een rolstoel is. Terwijl ik mijn stok probeer terug te trekken zeg ik: ‘Sorry. Mijn stok zit vast.’
Ik trek verwoed aan mijn stok, als ik een zoemend geluid hoor en de rolstoel langs me heen schiet. Het is blijkbaar een scootmobiel. Mijn stok schokt en komt los. Wat krijgen we nou! Ik schrik, til mijn stok op en voel aan de onderkant. Ja hoor, er zit een knik van bijna 45 graden ter hoogte van de verbindeng van het onderste stokdeel en het volgende.
‘Wacht!’ roep ik verontwaardigd ‘Wat doet u nu! Mijn stok is stuk!’
De scootmobiel mindert vaart en een schorre stem zegt: ‘Nee, die is niet stuk.’
‘Nou,’ zeg ik terwijl ik de stok demonstratief omhoogsteek, ‘hij is toch echt krom. Kijk maar.’
‘Nee, die is niet krom.’
‘Dat is hij wel!’
‘Nee, dat hoort zo.’
Mijn bloed begint te koken. Het frustreert me dat ik de man niet zie en dus niet weet waar de scootmobiel nu precies is.
‘Dat hoort helemaal niet!’ schreeuw ik.
Het gonzende geluid van de motor begint weer. Woedend roep ik: ‘Stop! Laat je mij nu in mijn eentje achter met een kapotte stok? Hier blijven! Verzekering!’
De bestuurder trekt zich niets aan van mijn machteloze tirade en rijdt hard weg. Ik ben zo kwaad dat ik mijn lijf niet onder controle heb, volgens mij stampvoet ik. Ik roep de scootmobiel achterna: ‘Klootzak!!!!’
Ik weet niets van deze persoon en heb geen signalement. Ik kan er niet eens achteraanrennen. Door de frustratie kan ik niet logisch denken. Na een paar seconden, pak ik mijn mobiel en bel mijn schoonvader. Zodra hij opneemt begin ik snel te praten: ‘Ken jij in de buurt een man in een scootmobiel of grote rolstoel?’
Na een korte stilte zegt hij: ‘Nee. Hoe zo?’
Ik leg uit wat er is gebeurd. Hij belooft buiten te gaan kijken of hij iemand ziet. Ik vrees dat het al te laat is. De scootmobiel reed aardig hard en je kunt vanuit het park meerdere kanten op.
Als ik ophang hoor ik twee aardige stemmen vragen of het gaat en of ze me kunnen helpen. Het zijn twee jongens met een hond. Zij zagen op afstand wat er gebeurde. Ik tril van woede. Ik deel mijn frustraties met hen. Waarna zij vertellen wat zij zagen. De klootzak blijkt een trut te zijn en inderdaad in een scootmobiel te zitten. Volgens hen kon ze niet sturen.
Ondertussen probeert de ene mijn stok weer in de juiste vorm te buigen. Het stukje waaraan de rolpunt (een bal) zit blijkt ook verbogen. De ene jongen zegt: ‘Zo dat is stevig materiaal.’
‘Ja,’ zeg ik met galgenhumor ‘dat moet ook wel. Hij moet wel heel blijven als er een idioot met een scootmobiel overheen rijdt.’
De jongen krijgt hem niet helemaal recht. Er blijft een lichte buiging in zitten. Ik bedank ze voor hun hulp en loop verder. Ik bel mijn schoonvader dat het om een vrouw gaat en niet om een man en zeg dat ik zo naar ze toe kom.
Mijn gedachten blijven razen, waardoor ik afgeleid ben. Plotseling valt de ondergrond onder mijn stok weg, waardoor ik weer terugkom in het hier en nu. Ik ben gedesoriënteerd en stoot mijn knie. Wat nu weer!
Ik sta stil en oriënteer me. Blijkbaar ben ik al bij de volgende brug. Dat ging snel. Mijn hoofd was zo druk met de strijd van mijn taststok tegen de scootmobiel dat ik niet oplette waar ik was. Dat is gevaarlijk. Ik besluit het deze keer te houden bij een keer heen en weer. Met moeite druk ik mijn frustratie naar de achtergrond en loop langzaam en voorzichtig door het park terug. Bij de eerste brug lijn ik Tarka weer aan, waarna we naar het huis van mijn schoonouders lopen. Mijn partner is daar ook net aangekomen. Binnen vertel ik het hele verhaal. Na verontwaardigde reacties van iedereen, hoor ik dat mijn schoonvader de jongens heeft gesproken die mij in het park hielpen. De scootmobiel dame had blijkbaar een klein, wit hondje bij zich. Niemand weet wie ze is. Mijn schoonvader weet de stok gelukkig nog iets beter recht te krijgen.

Conclusie

Voor doorrijden na een auto-ongeluk krijg je een boete. Jammer genoeg hoef je voor een scootmobiel geen rijbewijs te hebben. Deze dame had van mij een flinke boete mogen hebben en haar scootmobiel kunnen inleveren.
Ongelukken gebeuren nu een maal, dat weet ik. Maar dit was geen ongeluk. Ik zei dat mijn stok vast zat en toch gaf ze gas. Daarna ontkende ze dat er iets mis was met mijn stok. Ze liet me met een kapotte stok achter in het park. Daarna reed ze nog eens keihard weg toen ik over de verzekering begon. Ik heb hier geen woorden voor. Ik ben hier nu, weken later, nog steeds boos over. Wat een asociaal gedrag!

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.