Tikje Anders

Morgenavond is het alweer oudjaarsavond 2022. Een avond voor oliebollen, appelflappen, champagne en… vuurwerk. Ook kijken mensen terug op het afgelopen jaar. Voor mij gaat dat terugblikken iets verder dan alleen 2022.

In de blogpost ‘Boem! Boem! Boem!’ lees je over mijn ambivalente houding tegenover vuurwerk.

Verlies

In april 2014 kreeg ik een netvliesloslating, waarna mijn twee procent zicht verminderde naar slechts wat licht en donker in extreme situaties. De pijn om dit verlies was kort en hevig.
Mijn levensmotto is gebaseerd op een citaat.

‘Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.’
Franciscus van Assisi (1181-1226)

Dus kortom: Wat je niet kunt veranderen, moet je accepteren.
In het jaar dat op mijn gezichtsverlies volgde, kwam af en toe die pijn onverwachts weer omhoog. Op zo een moment realiseerde ik me dat ik nieuwe dingen nooit meer zou zien. De simpele dingen: de baby van een vriendin, de lichtjes in mijn kerstboom, mijn nieuwe collega’s, mijn nieuwe werkplek, onze katten, mijn nieuwe blindengeleidehond, enz. Maar ja, ik kon het niet veranderen en liet deze dingen, na een diepe zucht, van me afglijden. Ik stelde mezelf de vragen: Hoe belangrijk is het dat je het ziet? Wat voegt het toe?
Mensen vragen mij weleens: ‘Heb jij echt nooit problemen met je beperking? Mis je dingen niet’ Natuurlijk mis ik dingen. Het verlies van sommige dingen raakt me dieper dan het verlies van andere dingen. En soms doen de momenten waarop dit zich aandient extra pijn omdat ze zo onverwachts komen.

In de blogpost ‘Hoe leg ik uit wat ik als blinde of slechtziende zie?’ lees je wat ik voor 2014 nog zag en wat ik nu nog zie.

Nooit meer

De eerste keer dat zoiets diep pijn deed, was op zaterdag 30 augustus 2014. Dat weekend was in Weesp het Sluis en Bruggenfeest. Op de laatste avond wordt dit traditioneel afgesloten met een vuurwerkshow. Vanuit mijn woonkamer kon ik altijd delen van de vuurwerkshow zien.
Ik hield van siervuurwerk. Door de felle kleuren en het licht op een donkere achtergrond kreeg ik er veel van mee.
Die avond ben ik alleen thuis en als ik het vuurwerk hoor, sta ik op van de bank en loop naar het raam om van de show te genieten. Als ik al voor het raam sta, realiseer ik me pas dat ik het niet kan zien. En nooit meer zal zien. Niet met Sluis en Bruggen, niet met Oudjaar, niet bij een feestelijke gelegenheid. Nooit meer. Ik schiet vol en er stromen tranen over mijn wangen. Door dit besef, komt mijn verlies weer pijnlijk op de voorgrond. Ergens zegt een stem in mijn hoofd: ‘Waar maak je je druk over, stom mens! Het is maar vuurwerk. Het is niet belangrijk.’ Mijn hoofd en hart zijn het oneens.

Oudjaar 2022

Elk jaar denk ik rond oud en nieuw terug aan dit moment. Ik mis het nog steeds. Ik kan er niets aan doen. Er komen geen tranen meer, maar toch is het een ruw plekje wat af en toe even irriteert. Mijn motto blijft bestaan: Wat je niet kunt veranderen, moet je accepteren. Ik kan mezelf thuis opsluiten, zelfmedelijden hebben en aldoor klagen dat ik niet even in de auto kan stappen om ergens heen te gaan, niet dezelfde games kan spelen als mijn partner of morgen het siervuurwerk niet door het raam kan bewonderen. Van dat zelfmedelijnen of de jaloezie wort ik niet gelukkiger. Daarom houd ik me vast aan wat ik wel kan. En dat is, zoals je de afgelopen jaren op mijn blog hebt kunnen lezen, heel veel. Ik ga eropuit, doe leuke dingen, daag mezelf uit en leef. Dat brengt mij geluk.

Beste wensen

Ik wens iedereen een gelukkig, gezond en liefdevol 2023.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.