Tikje Anders

Het is vandaag Dierendag. Na zijn eerdere gastoptreden in mijn blogpost ‘De dag dat mijn kat mijn blogpost overnam’ besloot onze Maine Coon, Dommel, dat hij nogmaals het middelpunt van de aandacht moest zijn. Dit keer ging hij op avontuur.

Woensdag 21 augustus 2024

In de slaapkamer zet ik het raam wijd open en laat de hor zakken. Die zorgt ervoor dat de insecten buiten blijven en onze katten binnen. Hoewel onze katten niet naar buiten mogen, behalve in de tuin, vinden ze het heerlijk om voor het raam te zitten en naar de buitenwereld te staren, genietend van de geuren en luisterend naar de geluiden van de straat.
Terwijl de frisse lucht binnenstroomt, ben ik bezig met het verschonen van het bed. Mijn hulp staat in de badkamer en we voeren een luchtig gesprek. Nadat ik het vuile beddengoed naar de wasmachine op zolder heb gebracht, blijf ik nog even voor de badkamer staan om verder te kletsen. Plotseling roept ze geschrokken: ‘Het raam staat open!’
‘Ja, dat weet ik,’ antwoord ik rustig, ‘de hor is omlaag.’
‘Nee, dat is hij niet!’ roept ze paniekerig, terwijl ze naar het raam snelt.
Daar, half uit het raam hangend, staat onze kleine, zwarte huiskat Monster. Hij twijfelt. Zal hij de sprong omlaag wagen naar de uitbouw van onze erker? Zijn ogen volgen een van onze rood-witte Maine Coon-katers, Dommel, die zich al vijf meter verderop op de erker van de buren bevindt.
Snel jagen we Monster terug naar binnen, maar de grote vraag is: wat doen we met Dommel? Ik heb hem als kitten al eens van ditzelfde dak moeten vissen. Na een kort overleg besluiten we dat ik het dak op ga, terwijl mijn hulp me aanwijzingen geeft vanaf het raam. We vrezen dat Dommel minder vertrouwen zou hebben in haar.
Dus daar ga ik. Ik klim over de vensterbank en laat me zakken op het dak. Mijn sokken zijn onmiddellijk doorweekt door het regenwater dat nog op het dak ligt.
De erker van onze buren sluit aan op die van ons, waardoor het dak zo’n tien meter lang is en net iets meer dan een meter breed. Voorzichtig schuifel ik met mijn hand langs de muur, richting een inmiddels nerveuze Dommel. Hij miauwt erbarmelijk – iets wat hij zelden doet. Verbazingwekkend genoeg ben ik niet bang, ondanks dat ik niets zie.
Vanuit het raam hoor ik mijn hulp: ‘O jee, je moet opschieten! Hij wil de dakgoot bij de buren in!’
Mijn hart slaat sneller. Als hij dat doet, kan ik er niet meer bij. Ik versnel mijn pas, maar probeer voorzichtig te blijven. ‘Nog twee meter!’ roept mijn hulp aanmoedigend.
Ondertussen fluister ik sussende woordjes naar Dommel en probeer hem te lokken met mijn stem. Maar hij lijkt er weinig van onder de indruk. Stap voor stap kom ik dichterbij. ‘Nog een meter! Hij zit iets links van je,’ hoor ik vanuit het raam.
Ik reik uit met mijn hand en net op tijd weet ik hem te grijpen, voordat hij verder op safari gaat. Maar Dommel is niet van plan om rustig in mijn armen te blijven hangen. Hij verandert in een tornado van poten en nagels die zich vastklampen aan mijn borst en blote armen. Ik had iets aan moeten doen met lange mouwen, schiet er door mijn hoofd.
Na een paar onhandige stappen terug naar het raam moet ik de kat met tien poten loslaten om mijn evenwicht te bewaren.
Gelukkig heeft zijn avontuur lang genoeg geduurd. Pijlsnel schiet hij terug richting het raam, springt op de vensterbank en racet over het bed naar zijn favoriete verstopplek om alles te verwerken.
Ik, vol met kattenschrammen, maar opgelucht, klauter terug door het raam. Dommel heeft me weer extra werk bezorgd – het bed is bezaaid met donkere pootafdrukken van zijn modderige avontuur. Maar ach, ik heb weer een blogpost met hem in de hoofdrol.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.