Tikje Anders

Onlangs vertelde Hedda Schueler in haar gastblog ‘Opgesloten’ over hoe zij door onbekende techniek zat opgesloten op een toilet. Ik leefde enorm met haar verhaal mee, omdat ik me uit eigen ervaring kan inleven in haar verhaal. In september zat ik toevallig ook opgesloten op een toilet. In mijn geval kwam het niet door nieuwe technologische ontwikkelingen, maar door oude techniek.

Maandag 19 september 2022

Voor het eerst sinds jaren ben ik met mijn ouders op vakantie. Een zalige zonvakantie van twee weken naar Playa del Inglés op Gran Canaria. Tijdens een wandeling komen we langs een hotel waarin mijn ouders in het verleden hebben gelogeerd. Mijn vader wil naar binnen om te zien of het er nog hetzelfde uitziet. Omdat ik heel nodig moet plassen, loop ik mee naar binnen. Door een grote echoënde hal, voorbij en deur en de trap af en dan zijn we eindelijk bij het toilet. Mijn vader wijst me de deur en we spreken af elkaar hier weer te zien.
Ik stap naar binnen en aan het geluid hoor ik dat het een grote ruimte is. Het is de vraag of dit een voorvertrek is of dat dit de hele toiletruimte is. Als ik de deur achter me dicht doe, check ik dit door te kijken of er een slot op de deur zit. Er is inderdaad een slot. Ik doe het op slot en hang mijn schoudertas aan de deurknop. Nu op zoek naar de toiletpot. Hoe groter de ruimte, hoe lastiger die te vinden is. Ik gok dat het toilet aan de achtermuur zit en loop voorzichtig die kant op, terwijl ik schoppende bewegingen met mijn voet maak. In de wereld tast ik veel af met mijn handen, maar in toiletruimtes zijn mijn voeten het alternatief om iets te vinden. Mijn voet raakt iets en ik hoor een klonk die wijst op het materiaal van een toiletpot. Voorzichtig voel ik met mijn hand en inderdaad het is het toilet. Snel doe ik waarom ik hier gekomen ben en sta opgelucht op. Op de heenweg naar het toilet raakte ik met mijn arm de wasbak, dus ik weet waar die is. De zeep vinden is een uitdaging. Na wat heen en weer langs de muur vegen met mijn handen, kom ik toch de zeepdispenser tegen. De kraan werkt met een simpele draaiknop, dus ook dat gaat probleemloos.
Terug bij de deur, hang ik mijn tas over mijn schouder en zoek met mijn hand vanaf de deurknop het slot. Onder de deurknop zit een draaiknop. Ik grijp het draaistukje goed vast en zet kracht. Er gebeurt niets. Voor de zekerheid veeg ik mijn vingers af aan mijn rok. Misschien zijn ze nog glibberig of glad van het water. Ik probeer het nogmaals. Weer geen millimeter beweging. Hoe kan dat nou! Toen ik binnenkwam, ging het slot toch soepel? Anders had ik het onthouden, toch?
Ok, een nieuwe poging. Ik zet mijn voeten schrap en draai mijn lichaam in een houding waarin ik zo veel mogelijk kracht kan zetten. Weer geen resultaat. Inmiddels bekruipt de paniek me. Heb ik weer!
Het is tijd voor hulptroepen. Na een gefrustreerde zucht, bons op ik de deur. Aan de andere kant hoor ik dof mijn vaders stem. Na wat heen en weer schreeuwen begrijpen we elkaar. Om de beurt proberen we de deur in beweging te krijgen door met kracht tegen de deur te duwen. Behalve wat geratel van de deur in het kozijn gebeurt er niets. Mijn vader geeft het op en hij gaat hulp vragen bij de receptie.
Ik blijf alleen achter in een stille, lege toiletruimte. Ik snap het niet, hoe kan die deur zo vastzitten terwijl ik eerder niets heb gemerkt aan het slot? Mijn paniek en stress maken mijn gedachten mistig. Ik dwing mezelf diep adem te halen en duw de paniek weg. Ik besluit nog een keer goed naar de deur te kijken. Ik ga van boven naar beneden met mijn hand langs de plek waar de deur de deurpost raakt op zoek naar iets dat de deur hindert in het opengaan. Na een paar tellen strijkt mijn hand langs iets. Op ooghoogte, zo een twintig centimeter boven de deurknop, zit een metalen schuifje. Zo een ouderwets deurslotje, wat bestaat uit een pinnetje dat je door een gaatje duwt om de deur op slot te doen. En ja hoor, die zit dicht. Wat ben ik toch dom! Niet dat rare onbeweeglijke draaislot is het slot op deze deur, maar dit stomme ouderwetse metalen pinnetje! Ik had nooit verwacht dat er twee soorten sloten op de deur zaten en aangezien er altijd maar een slot is, vind mijn brein het onnodig het soort slot te onthouden als het eenmaal dicht is.
Snel open ik de deur en stap de ruimte uit. Ik voel me zowel opgelucht als stom als ik met rode wangen mijn vader en de receptioniste uitleg wat er fout ging.

Conclusie

Ik vermoed dat het draaislot ooit stuk is gegaan en dat het toen vervangen is door een simpel metalen pinnetje. Voortaan dwing ik mijn hersenen te onthouden wat voor slot ik zojuist heb dicht gedraaid. Dit overkomt me niet nog eens!

En jij?

Heb jij wel eens opgesloten gezeten? En hoe kwam dat?

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.