Tikje Anders

In juli 2022 startte ik met een nieuwe categorie blogs genaamd ‘Kijk hen nou!’. Vier keer per jaar lees je hierin gastblogs van anderen met een visuele beperking. De derde gastblog in deze categorie is geschreven door Angela van de Moosdijk. Zij doet een zeer unieke sport voor iemand met een visuele beperking.

In de blogpost ‘Hoe sport ik met mijn visuele beperking?’ lees je over mijn sportervaringen, waaronder paardrijden en skiën.

Over de auteur

Angela van de Moosdijk woont met haar gezin in Eindhoven. Vanaf haar geboorte heeft zij rechts een lui oog, wat leidde tot dubbelzien, problemen met de oogspier en slecht lopende communicatie met de hersenen. Ze onderging hiervoor verschillende operaties. Ze ziet nu (2023) nog met links 20% en met rechts alleen licht en kleur. Bovendien heeft ze daarmee gezichtsvelduitval vanaf 30 graden en ziet ze dubbel. In de toekomst wordt ze blind, maar ondanks haar gezichtsbeperking blijft ze de dingen doen die ze altijd heeft willen doen. Ze deelt hieronder haar verhaal over handboogschieten, haar favoriete sport, en hoe hierop gereageerd wordt.

In de roos

Ja, je leest of hoort het goed. Ik ben slechtziend en kan handboogschieten zonder mijn doel te zien. Hierbij maak ik gebruik van een hulpmiddel dat ervoor zorgt dat mijn pijl het doel bereikt zonder ongelukken.

Mijn schiethulpmiddel

Het hulpmiddel is een standaard, vergelijkbaar met een camera statief. Op de vloer ligt een stalen frame met twee uitstekende blokjes, waar ik mijn voeten tussen zet. Mijn lijf staat dan verticaal richting het doel. Ik ben een linkse schutter, dus mijn boog heb ik in mijn rechterhand. Met mijn linkerhand heb ik de pees vast, waar de achterkant van de pijl op zit. Mijn rechterhand breng ik omhoog op schouderhoogte en dan voel ik een pinnetje tegen de buitenkant van mijn hand. Als ik dit voel, weet ik dat mijn boog op de juiste hoogte is en kan ik met mijn linkerhand de pees uittrekken om de pijl af te schieten. De stalen standaard is helemaal afgestemd op mijn schiethouding.
Mijn manier van boogschieten gaat dus volledig op gevoel. Elke keer als ik ga sporten, ben ik mijn trainers dankbaar dat ze ervoor openstonden mij op deze manier te leren schieten. Inmiddels maak ik deel uit van een recurve handboogteam en schiet ik mee in wedstrijden tussen de normaal ziende handboogsporters.

Leuke reacties

Bij mijn handboogvereniging, OGIO 1864 in Eindhoven, kennen de schutters mij inmiddels en ben ik gelijk aan ieder ander in de vereniging. Voor hen is mijn manier van boogschieten inmiddels heel normaal geworden. Als ik met mijn team tijdens de competities bij een andere vereniging ga schieten komen er vaak leuke reacties. Want slechtziende handboogsporters zijn zeer zeldzaam en al helemaal als ze met de “normale” handboogschutters meedoen.
Als ik de eerste keer binnen kom op een locatie met mijn taststok, met een boogtas op mijn rug en een teamlid die mij begeleidt naar de boogtafels om mijn boog op te spannen geeft dat nogal wat bekijks. Ik hoor zachtjes: ‘Komt zij schieten?’, en ‘Hoe gaat die schieten!’ Of ze kijken verbaasd toe hoe ik mijn boog in elkaar zet.
Mijn boog is roze, een kleur die je niet vaak ziet bij een boog. Ook daarover hoor je soms wat, zoals: ‘Ze heeft alles roze.’ Voor mij is roze een kleur die opvalt en duidelijk zichtbaar is, waardoor ik makkelijk mijn boog kan vinden.
Zodra de wedstrijd begint, ben ik me zeer bewust van iedereen door mijn gevoel en gehoor, je weet gewoon dat er veel mensen kijken hoe ik ga schieten en zich afvragen of ik wat raak. Ik weet meteen wanneer ik een hoog punt schiet, want dan begint het gefluister, zoals: ‘Ze schiet nog beter dan ik!’ Of ze noemen de kleur of het punt wat ik geraakt heb en komt er soms een compliment achteraan.
Daarna durven ze meestal mij, of mijn teamleden, te benaderen over de manier waarop ik schiet, hoe het hulpmiddel werkt en hoe slecht mijn zicht is. Ik geef hier graag antwoord op. Iedereen die ik tot nu toe gesproken heb, is erg positief, geeft veel complimenten en heeft respect voor wat ik doe. Ik word er verlegen van als dit gezegd wordt.

Mijn doel

Mijn doel is te laten zien dat een beperking je niet hoeft tegen te houden, want met een positieve instelling, doorzettingsvermogen en wilskracht kan je alles bereiken wat je maar wilt.
Op de foto boven deze blog sta ik samen met mijn handboogteam: Lorenza, Ik, Rob en Thijs (van links naar rechts). Dankzij deze geweldige mensen kan ik meedoen met de reguliere handboogcompetities, waarvoor ik ze zeer dankbaar ben.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.