Tikje Anders

Blindengeleidehondenbazen moeten de route die ze afleggen kennen en hun geleidehond aansturen met commando’s. Na regelmatig dezelfde route lopen, weet de hond de route. Alsnog geef je zelf de commando’s en let je goed op of je de juiste route volgt. Wanneer de route naar de dierenwinkel, waar de hond altijd een koekje krijgt, iets afwijkt van je route naar het station, is er een grote kans dat de hond probeert langs de dierenwinkel te lopen. Met commando’s houd je de geleidehond op het juiste pad.
Het is lastig bovenstaande te hanteren als je verdwaald bent. Het gebeurt gelukkig zelden, maar vorig jaar verdwaalde Tarka, mijn blindengeleidehond, en ik.

In de blogpost ‘Hoe loop ik een route met mijn visuele beperking?’ lees je hoe ik bekende en onbekende routes loop met een taststok of blindengeleidehond.

Zomer 2021

Door de coronamaatregelen heb ik al bijna anderhalf jaar niet met Tarka de route naar mijn schoonouders gelopen. Vandaag eten we daar weer voor de eerste keer. Omdat Tarka en ik samen door alle maatregelen en mijn gezondheidstoestand weinig hebben gewerkt, besluiten mijn partner en ik afzonderlijk naar mijn schoonouders te lopen. Zo kunnen Tarka en ik ons volledig op de route en elkaar richten. Tarka is zo een geleidehond die de roedel in de gaten houdt. Als er een bekende bij is, wil ze die in de gaten kunnen houden. Er bestaan diverse routes, zodat we elkaar niet tegen hoeven te komen.

In de blogpost ‘Hoofd, hart of lijf?’ vertel ik over mijn gezondheidsproblemen door een burn-out en long covid. En wat dat voor mij betekend.

Het eerste stuk van de route gaat boven verwachting. We komen langs andere honden, passeren het park en steken wegen over. Dan komt een punt waarop ik goed moet opletten. Wij moeten de stoep met een flauwe bocht naar rechts volgen, waarmee ik een zijstraat inloop. De grote weg, die eerst links van mij was, moet ik daarna achter mij horen. De zijstraat klinkt open. Het is een brede straat met twee rijbanen, parkeerplaatsen en in het midden gras en water. Het water wordt op diverse plaatsen overspannen door bruggen. De stoep en de straat in de bocht zijn gelijkvloers, waardoor ik ongemerkt te ver door kan lopen. Waarna ik ongemerkt de weg oversteek richting een van de bruggen. Soms gebeurt dit, waarna ik weer terug moet lopen naar mijn vaste route. Mijn geleidehonden vinden dit een geschikt punt deze zijstraat over te steken. Tobias probeerde het regelmatig en Tarka nu ook. Mijn vermoede is dat dit komt omdat anderen dat doen als ze op mijn geleidehond passen. Als ik de stoep goed volg, steek ik zo een tweehonderd meter verder alsnog de weg over op een voor mij overzichtelijker punt. Bovendien hoef ik dan niet over de kleine stoep aan de overkant te lopen.
Ondanks dat ik deze keer goed luister naar de verkeersstromen, gaat het waarschijnlijk in de bocht mis, want op eens voel en hoor ik dat de omgeving niet klopt. Ik ga ervan uit dat we de weg op gelopen zijn en probeer mijn route terug te volgen naar de bocht. Ondanks dat het hooguit een minuut geleden is dat ik de route uit het oog verloor, vind ik het punt waarop we verkeerd liepen niet terug. Ik check of ik op een stoep sta en neem de rust om me te oriënteren. Waar is de grote weg? Waar hoor ik afwijkend verkeer dat een zijstraat in rijdt? Wat hoor ik nog meer? Ik kan geen wijs worden uit de informatie die ik binnenkrijg. Het klopt allemaal niet met wat ik hoor te horen. Hoe kan dat? Zo ver ben ik toch niet doorgelopen?

In de blogposts ‘Narnia’, ‘Verdwaald op een vierkante meter’ en ‘Tussen de grassprieten het pad niet meer zien’ lees je over andere momenten waarop ik de weg kwijt was en hoe ik dit heb opgelost.

Na wikken en wegen, ga ik ervan uit dat ik niet te ver ben gelopen, maar juist te vroeg ben afgeslagen. Ik heb, omdat ik de route al zo lang niet heb gelopen, de afstand vast verkeerd ingeschat. Wat er ook is fout gegaan, ik moet sowieso naar rechts. Voor de zekerheid vraag ik aan Siri op mijn iPhone een looproute te maken naar mijn schoonouders. Daarna zeg ik tegen Tarka: ‘Vooraan.’

In de blogpost ‘Hoe gebruik ik een iPhone met mijn visuele beperking?’ lees je wat ik allemaal met een iPhone kan en hoe ik dat doe.

We zijn weer op weg. Ik volg mijn gevoel en neem de eerste zijstraat naar rechts. Het voelt aan als een normale zijstraat. De navigatie noemt de straat waarin ik ben. De straatnaam zegt me iets. De straten in onze stad lopen alleen zo raar, dat ik daaraan qua oriëntatie niets heb. Ik merk dat ik de goede kant op loop, want de navigatie roept niet dat ik terug moet. Na zo een honderd meter, trekt Tarka mij met een scherpe bocht naar links een zijstraat in. Zij is gek op mijn schoonvader en weet vaak, als een soort kompas, de richting van hun huis aan te geven. Als het aan haar ligt, nemen we daarbij de meest directe route. Ze heeft niet altijd gelijk. Ik heb nu niets te verliezen en volg haar. Het blijkt een steegje te zijn. Waarheen gaan we in ’s hemelsnaam! Plots komt de benauwde steeg uit op een rustig weggetje. Tarka slaat rechts af en mijn gevoel is het hiermee eens. In een van de tuinen klinkt reggae muziek. Er drijft een flinke wietgeur mijn neus in als we erlangs lopen. Ondertussen krijg ik het idee dat dit pad, helemaal geen weg is. Het is hooguit een fietspad, met daarnaast een stoep. Ik kan me zo een straat niet herinneren. Waar ben ik?
De stoep stopt, waarna ik verder loop over het fietspad. De navigatie, mijn gevoel en Tarka zijn nog steeds in sync en we lopen door. Bij de volgende kruising zijn we het allen eens en we gaan naar links. Al zigzaggend gaan we door de wijk. Ik heb geen idee waar ik ben, maar ik ben op de goede weg.
Plots voel ik de planken van een houtenbrug onder me. Het zou toch niet! Ja hoor, na het oversteken van de brug weet ik het zeker. We zijn weer op de juiste weg.
Na het eten moeten we weer naar huis. Hopelijk verloopt die reis soepeler. Of dat zo was, lees je over twee weken in de blogpost ‘Koppig, koppiger, koppigst’.

Conclusie

De samenwerking tussen geleidehond en baas is belangrijk. Ik moet de route kennen, maar het is fijn dat de hond de routes ook kent. Met een beetje van mezelf en een beetje van Tarkie kom ik er altijd uit.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.