Tikje Anders

Gister deelde ik al dat er een blog van mij als column is opgenomen in het boek ‘Superhond’ van Kees Tinga. Het was een blog die al eerder verscheen op Tikje Anders. Voor de gelegenheid herschreef ik de blog. Hieronder lees je mijn bijdrage aan dit mooie boek.

Een beetje van mezelf en een beetje van Tarkie

Lopen met een blindengeleidehond is niet blindelings achter je hond aan lopen, maar samenwerken met je hond. Dit geldt dubbel als je de weg kwijt bent.

Zomer 2021

Door de coronamaatregelen hebben Tarka, mijn blindengeleidehond, en ik al anderhalf jaar niet de route naar mijn schoonouders gelopen. Vandaag doen we dat weer voor het eerst.
Het eerste stuk gaat boven verwachting. We komen langs andere honden, passeren het park en steken wegen over.
Nu moet ik opletten. Wij moeten de stoep met een flauwe bocht naar rechts volgen. De stoep en de straat in de bocht zijn gelijkvloers, waardoor ik soms ongemerkt te ver doorloop.
Hoewel ik goed luister naar de verkeersstromen, merk ik opeens dat de omgeving niet klopt. Ik probeer de route terug te volgen naar de bocht. Het punt waarop we verkeerd liepen vind ik niet terug. Ik check of we op een stoep staan en probeer me te oriënteren. Waar is de grote weg? Waar hoor ik afslaand verkeer dat een zijstraat in rijdt? Wat hoor ik nog meer? Niets klopt. Hoe kan dat?
Ik ga ervan uit dat we te vroeg zijn afgeslagen, omdat ik de afstand verkeerd heb ingeschat. Wat ook de reden is, we moeten sowieso naar rechts. Ik vraag spraakassistent Siri op mijn iPhone een looproute te maken naar mijn schoonouders en zeg tegen Tarka: ‘Vooraan.’
Ik volg mijn gevoel en neem de eerste zijstraat rechts. Het voelt aan als een normale straat. De straatnaam, die de navigatie noemt, klinkt bekend, maar de straten in Hoorn lopen niet recht waardoor ik er qua oriëntatie niets aan heb. Doordat de navigatie niet roept dat ik terug moet, weet ik dat we de goede kant op gaan.
Na honderd meter, trekt Tarka mij naar links een zijstraat in. Zij is gek op mijn schoonvader en weet vaak, als een kompas, de richting van hun huis aan te geven. Ik heb niets te verliezen en volg haar. Het blijkt een steegje te zijn. Waarheen gaan we toch! Plots komt de benauwde steeg uit op een rustig weggetje. Tarka slaat rechts af en mijn gevoel is het hiermee eens. In een van de tuinen klinkt reggae muziek en er drijft een wietgeur mijn neus in als we erlangs lopen. Ik denk dat dit pad geen weg is, maar een fietspad, met daarnaast een smalle stoep. De omgeving zegt me niets. Waar zijn we?
Als de stoep stopt, gaan we verder over het fietspad. De navigatie, mijn gevoel en Tarka zijn nog in sync. Bij de volgende kruising zijn we het allen eens en we gaan naar links. Zigzaggend gaan we de wijk door. Geen idee waar we zijn, maar we gaan de goedde kant op.
Plots voel ik de planken van een houten brug onder mijn voeten. Na het oversteken weet ik het zeker. We zijn weer op bekend terrein. Met een beetje van mezelf en een beetje van Tarkie kom ik altijd waar ik wezen wil.

Meer lezen?

Mijn column staat op pagina 77 van het boek ‘Superhond’ van Kees Tinga. Het boek telt in totaal 149 pagina’s en kost 19,99. Het ISBN-nummer is 9789465094366.
Van ieder exemplaar dat voor 1 januari 2025 verkocht wordt, doneert Kees Tinga 1 euro aan de themagroep Geleidehondgebruikers van de Oogvereniging.
Het boek is bij Passend Lezen te bestellen als gesprokenboek en in braille. Het gesprokenboek duurt ruim vier en een half uur en heeft boeknummer A487847. De brailleversie bestaat uit zeven banden en heeft boeknummer T369996.

Update: Deze blog verscheen voor het eerst op 9 september 2022 en werd op 18 oktober 2024 opnieuw gedeeld. Hij is taalkundig en tekstueel aangepast.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.