Mijn blog over leven met een visuele beperking: kleine verschillen, grote vooroordelen
In deze categorie deel ik eens in de twee weken een ervaringsblog over iets dat mij is overkomen door mijn visuele beperking. Ik maak de meest gekke dingen mee, ontmoet rare mensen, krijg vreemde opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd of beland in vreemde situaties.
Onlangs had ik het er met iemand over dat mensen sneller weten hoe je hond heet, dan dat ze weten hoe jij heet. Dit deed me denken aan een blogpost die ik ooit plaatste op Hyves. Ik zat toen in het eerste jaar van de opleiding tot docent geschiedenis en had mijn eerste blindengeleidehond, Bartele. Ik heb de blog voor jullie opgepoetst. In de blogpost… Lees meer‘Baas en hond’ of ‘Hond en baas’?
Inmiddels is duidelijk dat ik een hekel heb aan betutteling en mensen die mij zielig vinden. Er zijn nog een paar groepen mensen die van mij het etiket irritant krijgen: de mensen die hun ‘kleine’ oogprobleempjes vergelijken met mijn beperking en zij die zichzelf zielig vinden en dat aan iedereen moeten laten weten. Helaas zijn er zelfs mensen die onder beide groepen vallen. Onlangs kwam… Lees meerSlecht, slechter, slechtst
Ik vind het verbazingwekkend dat mensen vaak niets zeggen wanneer er iets mis is met mijn kleding of de opmaak van mijn blog. Ik vraag me af of ze het niet opmerken, het hen niet interesseert, of dat ze bang zijn om mijn tere blinde ziel te kwetsen. Onthoofd op de foto Onlangs had ik een vergelijkbare ervaring. Hoewel ik regelmatig mijn LinkedIn-profiel bijwerk, verzuim… Lees meerDe onthoofde blogger
Veel mensen zijn pleasers, altijd maar bezig met hoe iets op anderen overkomt en alle tenen ontwijken. Er zou eens iemand boos op je worden. Lijnrecht hiertegenover staat de kleine groep zonder filter. Dat heeft iets bevrijdends lijkt me. Alles zeggen wat je denkt, blind zijn voor de wereld om je heen en dat het je geen bal interesseert wat een ander daarvan vindt. Jij… Lees meerBlind voor de wereld
Eind mei las ik in de NOS-app het artikel ‘Meisje (4) vergeten in de bus na schoolreisje’. Het kind had er, doordat ze sliep, zelf gelukkig niets van gemerkt. Dit deed mij denken aan die keer dat ook ik vergeten was door mijn basisschooldocent toen we een dagje weg gingen. Mijn basis- en middelbaaronderwijs volgde ik op een school voor speciaal onderwijs op de Slotermeerlaan… Lees meerEenzaam schoolreisje
Mensen herkennen is voor mij met mijn visuele beperking een kunst, waarover ik het hier al eerder had. Ik moet een stem ergens aan kunnen afleiden. Van de week kwam ik iemand tegen die het raar vond dat ik hem niet direct herkende. Hij had een ander probleem met afleiden. In mijn blogpost ‘Hoe herken ik mensen met mijn visuele beperking?’ leg ik uit hoe… Lees meerDe kunst van het afleiden
Deze week is er geen Voelhoorn-blog, omdat ik nog steeds door een beknelde zenuw niet lang achter de pc mag zitten. Daarom deze week weer een blogpost uit de oude doos. Van de week werd ik herinnerd aan onderstaand voorval uit 2010. Net als de ondernemer van ‘In de kou’ (mijn blogpost van vorige week), heb ik deze slager, die mij beschuldigde van diefstal, nooit… Lees meerVingervlugge blinde
Klantenservice en klantenbinding is een vak dat helaas niet alle ondernemers beheersen of hun personeel aanleren. Onlangs liet eentje ons in de kou staan. Donderdag 8 juni 2023 Wij maken regelmatig gebruik van de app Thuisbezorgd.nl. Een van mijn favorieten is een plaatselijk kipbezorgservice, Best of Taste, waarbij mijn standaard bestelling een kipsalade en wat gekruide friet is. Mijn partner heeft geen zin om te… Lees meerIn de kou
De oplettende Tikje Anders lezer verwachtte vandaag een ‘Hoe doe je dat?’ blog. Door een beknelde zenuw in mijn rug kan ik momenteel helaas niet lang rechtop zitten en een lange blog schrijven is er dan ook niet bij. Daarom deze keer een extra ‘Kijk mij nou’ blog uit de oude doos. Onlangs vroeg ik een kennis of er tegenwoordig in bussen nog bordjes hangen… Lees meer‘Wilt u zitten? Ik kan staan.’
Afgelopen maand werd ik toevallig twee keer herinnerd aan de keer dat ik mijn elleboog brak, nadat ik over mijn blindengeleidehond, Umbar, was gestruikeld en hoe mensen op mijn verhaal reageerden. Voor op Hyves, een nu niet meer bestaand social medium, schreef ik er een blog over. In mijn 3-delige blogpost ‘Hoe verliep de (instructie)periode met mijn tweede blindengeleidehond, Umbar?’ lees je over mijn trainingstijd… Lees meerGeteckeld
Fietsers vormen voor mij als visueel gehandicapte een bron van jaloezie en frustratie. Mijn visueel beperkte vrienden willen autorijden, maar ik ben al blij met fietsen. Het lijkt me heerlijk om bijvoorbeeld met de fiets naar het station te kunnen gaan of spullen in mijn fietstassen te kunnen vervoeren. In mijn blogpost ‘Hoe loop ik een route met mijn visuele beperking?’ lees je hoe ik… Lees meerFietsfrustraties
Met mijn visuele beperking voel ik me af en toe een magneet voor griezels en gekken. Ook praten mensen soms amicaal tegen me, waardoor ik twijfel of ik ze misschien ken. Ik let daarom op de manier waarop iemand iets zegt. Het is voor mij iedere keer weer inschatten of ik te maken heb met een griezel, een gek of een bekende, zoals de plaatselijke… Lees meerGriezel, gek of groenteman?
Afgelopen week kwam ik midden in de nacht voor een bijzondere verrassing te staan. Dinsdag 28 maart 2023, 3.30 uur Om 2.00 uur ’s nachts word ik wakker en ik ben meteen klaarwakker. Ik lig anderhalf uur te draaien. Mijn partner heeft hetzelfde probleem. Om half vier besluit ik het bed uit te gaan en beneden een kop thee te drinken. Af en toe helpt… Lees meerRare sprongen
Ik vind het onprettig om te staan tijdens een rit met het openbaar vervoer. Ik heb dan het idee dat ik aldoor alert moet zijn om onverwachtse bewegingen op te vangen. Ik kan niet zien en daardoor niet inspelen op de bewegingen van mensen verderop in het rijtuig. Als ik zie dat zij meer wiebelen, omdat we over een wissel gaan, kan ik me niet… Lees meerEen oneerbaar voorstel
Af en toe hebben mensen opmerkingen betreffende mijn visuele beperking, waarvan ik denk: hoe kom je erop. De logica is soms ver te zoeken. Zo ook een paar maanden geleden. November 2022, rond 17.00 uur We eten weer bij mijn schoonouders en voordat ik naar binnen ga, laat ik mijn blindengeleidehond, Tarka, lekker los in het park bij hen voor de deur. Met haar belletje… Lees meerKortsluiting