Honden kunnen smerige dingen doen. Blindengeleidehonden zijn hier niet anders in dan honden zonder baan. Onlangs vertelde ik in de blogpost ‘Het brood uit de bek sparen’ al over Tarka en haar vondst op straat. Dit deed me denken aan onderstaande situatie met mijn tweede blindengeleidehond Umbar.
Tijdens mijn tijd met Umbar woonde ik in een benedenwoning in Weesp. In de blog ‘Hoe verliep de (instructie)periode met mijn tweede blindengeleidehond, Umbar?’ is te lezen dat Umbar er gek op was om dingen in zijn bek te nemen. Hij nam regelmatig dingen mee naar huis, die hij tijdens het wandelen door Weesp op straat had gevonden. Op zijn kleed vond ik regelmatig dingen als een kartonnen beker of takken. Maar het volgende voorwerp sloeg voor mij alles.
Een woensdagmorgen in de zomer van 2010
Na onze ochtenduitlaatronde stap ik mijn huis weer binnen. Wanneer ik buk om de halsband en het tuig af te doen, merk ik dat Umbar iets in zijn bek heeft. Voorzichtig voel ik aan zijn bek wat het is. Het lijkt een bosje takken te zijn. Gelukkig laat hij het los als ik eraan trek. Daarna gooi ik het door het woonkamerraam naar buiten. Weg ermee!
Een uur later belt de huishoudelijke hulp aan. Zodra ik opendoe, rent Umbar snel langs me heen naar buiten en grijpt wederom de takkenbos. Hij is blij dat hij zijn prooi weer terug heeft en wil hem niet loslaten. Met moeite krijgen we het uit zijn bek, waarna mijn huishoudelijke hulp heel hard roept: ‘Ellll, gatver!’
Dat onschuldige takkenbosje blijkt geen takkenbosje te zijn, maar … een vogelskelet! Ik heb meteen meer moeite het ding aan te raken. Jakkes! De huiveringen lopen over mijn rug. Ik haat vieze handen! Met veel moeite krijgen we hem zover het los te laten en kan zij het vieze ding uit zijn bek trekken. Zij schopt het vervolgens de weg voor mijn huis op. Ik denk: ‘Mooi daar ben ik van af!’ Binnen wassen we meteen onze handen heel grondig. Umbar is helaas na dit voorval zijn grote vondst nog niet vergeten.
In de blog ‘Geur, tast, gehoor … Bleeehhh, jakkes, gatver’ lees je hoe groot mijn hekel aan vieze handen is. En dit aan de hand van een incident met een vermist voorwerp en een gft-container.
Later op de middag gaat wederom de bel. Het is iemand van Zonnebloem Linq (de jongerenafdeling van de Zonnebloem) voor een interview. Ik mag haar interviewen voor het audiotijdschrift Zapp!, wat wordt geproduceerd door Dedicon (in 2021, Voorstekamer). Net als vanmorgen stuift Umbar langs me heen als ik de deur opendoe en rent de weg op om het vogelskelet te grijpen. Hij is er gigantisch blij mee en baalt als ik het voor de derde keer van hem af probeer te pakken. Ik moet deze keer zijn kaken open wrikken. Hij wil het zo graag houden. Ik kende het meisje van Zonnebloem Linq nog niet en dit zorgde voor een mooie ijsbreker. Tijdens het handenwassen hebben we kennisgemaakt.
Conclusie
Waarschijnlijk rook en smaakte het skelet heerlijk. Ik vond het gigantisch goor als Umbar dit soort dingen in zijn bek nam. En vooral als ik ze er dan weer, soms stukje bij beetje, uit moest halen.
3 gedachten over “Takkenbeest”