Soms zou ik in mensen hun hoofd willen kunnen kijken. Jaren geleden kreeg ik een vraag die mijn oren – en die van mijn toenmalige blindengeleidehond Umbar – deden klapperen.
Donderdag 25 augustus 2011
Het is weer zover: mijn paspoort moet verlengd worden. Dus ik ga naar de Gemeente Weesp, maar eerst moeten er pasfoto’s gemaakt worden. Na wat gezoek – nieuwe winkels vinden zonder zicht is al een avontuur op zich – vind ik eindelijk de fotowinkel in het centrum. Triomfantelijk loop ik naar binnen en struikel daar bijna over een onverwacht hoog opstapje.
Binnen vraag ik aan de verkoper of ik hier pasfoto’s kan laten maken. Een vriendelijke stem antwoordt:
‘Ja, natuurlijk! Gaat het om een foto van u of van hem?’
Even val ik stil. Mijn hersenen proberen dit te verwerken. Er is namelijk verder niemand in de zaak. Hij moet dus… Umbar bedoelen. Mijn trouwe, vierpotige begeleider.
Ik heb mezelf nog niet hervonden of in mijn hoofd speelt zich al een hilarisch tafereel af: een serieuze Umbar, strak poserend voor de camera, oren netjes omhoog, en misschien zelfs een piepklein stropdasje om. Maar ja, wat denkt de verkoper eigenlijk? Dat mijn hond straks een ID-kaart of paspoort nodig heeft om bij de dierenarts binnen te komen?
Laten we eerlijk zijn, Umbar is geen geschikt model. Stilzitten is nou niet bepaald zijn sterkste kant.
Met een glimlach – en een klein beetje ongeloof – geef ik maar gewoon aan dat ik degene ben die de pasfoto’s nodig heeft. Hoewel… wie weet, misschien hebben ze ook wel een hondenpaspoort in de aanbieding?
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.
Haha wat een vraag. Dan sta je zeker raar te kijken zo van huh, wat bedoel je nu?