Tikje Anders

Op 9 januari jl. stond in het AD een stukje over een blinde man die dit weekeinde, zonder enige aanleiding, werd geslagen op de Oudegracht in Utrecht. Hij stelde iemand een vraag en kreeg toen een klap tegen zijn achterhoofd. De dader is spoorloos. Bizar toch! Iemand uit het niets slaan.
Door dit voorval kwam bij mij een herinnering op van ongeveer twintig jaar geleden, waarbij ik in een soortgelijke situatie belandde.

In de blogpost ‘Hoe reis ik met mijn visuele beperking met het openbaar vervoer?’ lees je hoe ik zelfstandig met het openbaar vervoer kan reizen.

Begin jaren 0, Spitsuur op Amsterdam Centraal Station

Mijn trein nadert station Amsterdam Centraal. Met mijn voet schud ik voorzichtig mijn blindengeleidehond, Bartele, wakker. Hij is altijd zo relaxed. In de trein zit hij tussen mijn benen, gaat liggen en dan schuif ik hem onder de bank. Ik hoor hem de hele reis niet. We staan op en ik tuig hem in. Ik dirigeer Bart daarna naar de treindeur, zodat we klaar staan om uit te stappen, zodra dat kan. We komen aan op mijn favoriete deel van het station. Ik verlaat het liefst het station via de oost hal (kant B). De hal is goed verlicht en smal, waardoor hij voor mij overzichtelijk is. Als ik naar een spoor ga, kies ik ook altijd deze hal. Als je weet dat spoor 3, 6, 9 en 12 niet bestaan, is het alleen een kwestie van trappen tellen voor je bent waar je moet zijn.
Het is spitsuur. Bart trekt zich hier niets van aan. Moeiteloos zigzagt hij tussen mensen en koffers door en loodst me feilloos naar de trap. Heerlijk zo een hond. De trainster van Bart zei toen ik hem kreeg: ‘De wereld kan instorten en Bart loopt door.’ Dat klopt helemaal. Deze hond maakt zich nergens druk om.
Mijn bus, die aan de oostkant van het station stopt, gaat over tien minuten. Met Barts tempo halen we die zeker. In een mum van tijd zijn we de trap af en de hal door. Vlak bij de schuifdeuren gaat de mensenstroom iets langzamer, waarop Bart ook zijn tempo aanpast. Met mijn 2% zicht zie ik door de deuren de buitenlucht al, hierdoor weet ik dat we bijna bij de deuren zijn. Bart vertraagd zijn tempo nog iets meer, om ons goed door de smalle deur te leiden. Plotseling bots ik tegen iemand op die in de deuropening stil is blijven staan. Ik mompel een excuus. Voordat dit volledig uit mijn mond is, krijg ik een harde klap in mijn gezicht. Pets! Er wordt iets geschreeuwd. Ik schrik me kapot. Mijn hand gaat naar de pijnlijke plek op mijn wang. Ik weet niet wat te doen. Is er gevaar? Is het veiliger stil te blijven staan, terug te lopen of door te lopen? Ik begin te trillen. Adrenaline raast door mijn lijf.
‘Hij is weg. Gaat het?’ hoor ik een vriendelijke vrouwenstem zeggen.
‘Ik weet het niet,’ zeg ik geshockeerd.
‘Ik verkoop hier de straatkrant en zag wat er gebeurde. Kan ik helpen?’
Plots realiseer ik me dat ik nog steeds midden in de deuropening sta en zeg: ‘Ja, graag. Kunt u me helpen naar een rustig plekje buiten de mensenstroom?’
Voorzichtig pakt ze mijn arm en we doen een paar passen opzij.
‘Wat gebeurde er?’ vraag ik trillerig.
‘Je botste tegen een junk op. Hij draaide om en sloeg je. Daarna ging hij ervandoor.’
‘Oh, ok,’ zeg ik sullig.
Ik voel een hand op mijn arm: ‘Blijf rustig staan ik haal wat te drinken voor je. Wat warms zal je goed doen.’
Mijn hart gaat nog steeds als een razende tekeer. Stel je voor dat hij een wapen had gehad. Voor hetzelfde geld had hij me met een mes gestoken of zoiets.
Een paar minuten later is ze terug en drukt een grote kartonnen beker in mijn handen. Ik ruik koffie. Ik heb het hart niet om tegen deze vriendelijke vrouw te zeggen dat ik geen koffie lust. Voorzichtig neem ik een slok van de warme drank. De warme beker voelt goed in mijn handen. Ondertussen twijfel ik of ik aangifte ga doen. Het was maar een klap en die junk vinden ze natuurlijk nooit meer.
De stem van de vrouw haalt me uit mijn gedachten: ‘Waarom deed de hond niets? Wordt blindengeleidehonden niet geleerd hun baas te verdedigen?’
Mijn voorlichtingsreflex kickt in: ‘Nee, ze worden juist opgevoed tot de perfecte huishond. Als hij zou bijten was hij nooit blindengeleidehond geworden.’
Terwijl ik nog een paar slokken neem, denk ik dat ik het in dit geval geen probleem had gevonden als Bart de man in zijn been had gebeten. Wat bijzonder toch dat hij zelfs hier rustig onder blijft.
‘Wat mooi toch. Ik zie ze hier vaak trainen met de honden.’
Ik voel mijn hart langzaam kalmeren. ‘Ja,’ zeg ik, ‘ze komen regelmatig hier voor trainingen. Ook op het Amstelstation en in Amstelveen trouwens.’
Het trillen neemt geleidelijk af en mijn gedachten schieten niet meer alle kanten op. Ik bedenk dat als deze dame de straatkrant verkoopt ze het niet breed heeft, waarop ik vraag wat ze kwijt was voor de koffie. Ze staat erop dat ik het laat zitten. Mijn besef van tijd is weg, maar ik vermoed dat we hier al een half uur staan. Inmiddels voel ik me goed genoeg om naar de bushalte te lopen. Ik bedank haar voor haar hulp en na een diepe zucht gaan Bart en ik weer op pad. Het is net of Bart voelt dat mijn stemming is veranderd. Hij loopt op een rustig tempo richting de bus. Voor mijn gevoel kijkt hij meer om dan anders. Of hij wil checken of het goed met me gaat. Wat ben ik toch blij met deze lieve, relaxte jongen.

Conclusie

Ik deed uiteindelijk geen aangifte, omdat ik geen zin had in het gedoe en het idee had dat het niets zou opleveren. De schrik zat er na dit incident nog lang in. Elke keer als ik via die deur het station in- of uitging, verhoogde mijn hartslag en keek ik extra goed om me heen.

En jij?

Heb jij wel eens zoiets meegemaakt of zien gebeuren? En hoe ging je ermee om? Laat je reactie hieronder achter in het reactieveld.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.