In juli 2022 startte ik met een nieuwe categorie blogs genaamd ‘Kijk hen nou!’. Vier keer per jaar lees je hier gastblogs van anderen met een visuele beperking. De tweede gastblog van dit jaar is geschreven door Hedda Schueler. Achter de schermen helpt zij mij als tweede lezer met Blog Tikje Anders. Elke blogpost die online gaat, laat ik eerst door haar lezen. Zij haalt er dan minstens nog één fout uit of komt met vragen over de inhoud, waardoor ik de blogpost kan verbeteren.
Over de auteur
Hedda Schueler, vanaf haar geboorte volledig blind, is geboren en getogen in Utrecht, waar ze nog steeds woont. Van jongs af aan zingt ze en speelt ze piano. Muziek is voor haar een vorm van communicatie. Recent heeft ze twee opleidingen in geweldloze communicatie (GC), ook wel verbindende of compassievolle communicatie genoemd, afgerond. Inmiddels assisteert ze in een basiscursus GC en binnenkort zal zij hierin ook zelf introductieworkshops, trainingen en 1-op-1 sessies gaan geven.
Opgesloten
Het is zondag 9 oktober 2022. Ik ben in Bergen op Zoom waar we net een concert hebben gegeven. Ik zing mee in een koorproject rond de liederen van de componist, dichter en zanger Jules de Corte.
Met een tevens blinde reisgenoot die in Zeist woont, besluit ik hier nog een hapje te eten voor we naar huis gaan, aangezien we al met al nog ruim twee uur onderweg zullen zijn en we hebben eigenlijk best al wel trek. We zijn de enigen, de rest keert meteen huiswaarts. We laten ons afzetten in een snackbar aan het begin van het station, we zullen ons wel redden.
Na het eten sta ik op en loop ik op het geluid van de bar af om af te rekenen. Ik vraag meteen of iemand mij even naar het toilet kan begeleiden. De man achter de bar, die niet zo goed Nederlands spreekt, komt naar mij toe en begeleidt me de snackbar uit. Een klein eindje verderop stopt hij. “Toilet is nog bezet, dus wacht maar even hier,“ zegt hij. “Is pinautomaat.” voegt hij er nog aan toe en dan loopt hij weg. Ik begrijp niet goed wat hij bedoelt. Zou er een pinautomaat naast de toiletruimte staan en bedoelt hij dat ik voorzichtig moet zijn bij het naar de deur lopen? Nouja, ik zal het wel merken. Ik hoor het geluid van het doorspoelen van het toilet en even later komt er iemand naar buiten die meteen door loopt. Ik loop naar het punt waar ik de deur hoorde opengaan. Daar zit inderdaad een deur, maar deze is hermetisch gesloten. Er is wel een soort handgreep, maar daarmee krijg je de deur niet open. Ik bevoel de deur systematisch, maar kan geen aanwijzingen ontdekken hoe ik de deur open zou kunnen krijgen en inmiddels moet ik echt wel nodig. Dan hoor ik voetstappen naderbij komen. “Mag ik iets vragen?” “Ja,” klinkt het. “Kunt u me zeggen hoe ik deze deur open kan krijgen?“ “O, dat moet met een pinpas. Ik doe het wel even.” Aha, dat bedoelde de barman dus met pinautomaat. Ik ben al veel verschillende toiletten tegengekomen in openbare gelegenheden. De verschillen zitten meestal vooral in het bedienen van de kraan. De ene kraan heeft een voetpedaal, de andere een sensor waar je je handen onder moet houden, weer een ander een hendel, enzovoort. Ook het vinden van de doorspoelknop kan weleens een uitdaging zijn en af en toe ook het op slot en weer openkrijgen van een deur, maar een deur die je moet openen met een pinpas is nieuw voor mij.
Eenmaal binnen zal ik er vast wel uitkomen, vermoed ik, aangezien ik nu volgens mij alle denkbare variaties van doorspoelknoppen en kranen etc. wel ken. En hoe ik de deur die achter mij is dichtgevallen weer moet open krijgen is van later zorg, aan de binnenkant van de deur zal vast wel een aanwijzing te vinden zijn over hoe die open moet.
Nadat ik van de toiletpot ben opgestaan, blijkt het doorspoelen automatisch te gaan. Vervolgens ga ik op zoek naar een wastafel en kraan. Ik voel meteen raak, want Vrijwel onmiddellijk stroomt er water over mijn naar voren uitgestoken handen. Vervolgens ga ik op zoek naar iets van zeep. Ik voel met een hand iets naar rechts. Vervolgens komt er met heel veel lawaai een koude luchtstroom uit de muur. Ik schrik een beetje. Wat heb ik nu weer geactiveerd? Nouja, dan maar zonder zeep, gelukkig was het geen grote boodschap. Ik besluit het mezelf makkelijk te maken en veeg mijn handen na het wassen aan mijn broek af, het is ten slotte maar water. Vervolgens ga ik terug naar de deur om deze systematisch af te tasten. Ook aan de binnenkant is nergens iets van een klink, knop of schuif o.i.d. te vinden. De deur is en blijft hermetisch gesloten. Een lichte paniek begint me te bevangen. Dit is best een dikke deur, geen idee hoeveel geluid die door laat en het kan best nog even duren voor er weer iemand naar toilet moet. Mijn reisgenoot zit op me te wachten en we moeten een trein halen. Ik beuk tegen de deur en roep heel hard: “Hallo, kan iemand helpen? Ik weet niet hoe ik hieruit moet komen!!!” Ik herhaal dit een paar keer. “Push the button.” Hoor ik iemand zeggen. “Which button, on which side?“ Er wordt nog iets gemompeld wat ik niet kan verstaan en ik hoor wegstervende voetstappen. Ik neem aan dat deze man iemand is gaan halen om de deur van buitenaf open te krijgen. Ik maan mezelf tot kalmte en begin nu ook de muur aan weerskanten van de deur af te tasten. Uiteindelijk stuit mijn hand op reliëf met in het midden iets ronds dat weleens een knop zou kunnen zijn. Met licht ongemak, misschien activeer ik wel weer een of andere sensor, druk ik op de knop en….. de hermetisch gesloten deur gaat open. Op hetzelfde moment komt er iemand aan lopen. “Ooh,” zegt de snackbarman enigszins verbaasd. “Ja, ik vond net voor u eraan kwam toch de knop.” Zeg ik.
Al met al heeft dit avontuurtje niet lang geduurd. Toch moet ik er heel even van bijkomen. Waarom moet toiletbezoek zo ingewikkeld worden gemaakt? Misschien wordt het tijd voor een soort internationale standaard voor het inrichten van openbare toiletten…
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.
@ Hedda: Bedankt voor deze gastblog! Ik kende tot voorkort dit soort deuren ook niet. Toevallig in de week dat jij mij jouw blogpost mailde hoorde ik erover. Ze lijken mij heel onhandig. Op Facebook heb ik diverse reacties op jouw blogpost gelezen. Veel mensen kenden dit soort deuren nog niet. Sommigen kende ze wel al en hadden ze gebruikt. Iemand anders heeft net als jij opgesloten gezeten in een dergelijk toilet. Ik begreep trouwens dat deze deuren na een kwartier automatisch weer opengaan. Wat mij betreft komen er inderdaad afspraken over de toegankelijkheid van toiletten en moet daarbij ook met dit soort dingen rekening gehouden worden.
Als ziende heb ik een dergelijk toilet nog niet meegemaakt. Vraag me ook af of er met het openen bijvoorbeeld een euro van je rekening wordt afgeschreven. Zelf assisteer ik een kennis die blind is. Hij heeft een hond en bij toiletbezoek is het handig dat iemand daar op past. Het lijkt me in dit soort situaties toch ook handig om voor het toiletbezoek meer informatie in te winnen. Veel mensen geven die informatie niet uit zichzelf omdat zij het probleem niet zien. Bij vragen wordt er doorgaans positief op gereageerd.