Tikje Anders

Af en toe doen mensen dingen waarbij jij als toeschouwer sprakeloos bent van plaatsvervangende schaamte. Dat had ik onlangs in de trein.

Woensdag 5 juni 2024

Met mijn blindengeleidehond, Tarka, zit ik na een gastles in een sprinter, onderweg van Rotterdam Centraal naar Sloterdijk. Zoals altijd ligt Tarka onder de bank waarop ik zit. De bank tegenover mij is leeg en mijn rugtas staat op de stoel naast mij. Met een brailleboek op schoot vermaak ik me tijdens deze lange rit.
Bij een station komt er een groep studenten binnen. Een paar blijven staan in het halletje, maar twee willen graag zitten. Mijn bankje is het eerste zitje in de coupé. Als ze langs mij lopen, hoor ik de een zacht tegen de ander zeggen: ‘Doe of je een beperking hebt, dan staan er wel mensen voor ons op.’ Zijn vriend begint meteen zwaardere stappen te zetten en moeilijk te praten.
Het bankje tegenover mij is blijkbaar niet goed genoeg, want ze lopen mijn zitje voorbij.
Ik ben sprakeloos. Hoorde ik dat nu goed? Hij stond nog geen meter van mij vandaan en zegt dat! Zag hij mijn brailleboek en geleidehond niet of is hij zo onbeschaamd dat hij zich er niets van aantrekt? En hoe kom je er uberhaubt op om zoiets te doen? Ik wil ze erop aanspreken, maar tegenwoordig moet je oppassen als je mensen op hun gedrag aanspreekt. Dus ik laat het maar.
Na een paar minuten komen de jongens weer terug en de andere studenten vragen of er geen plek was. Blijkbaar stond niemand op.
De rest van de dag blijf ik verontwaardigd over dit gedrag. Mijn partner vindt dat ik me niet zo druk moet maken: ‘Het zijn gewoon kinderen.’ Maar ik vind dit respectloos en onbeschaamd gedrag.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.