Inmiddels heb ik mijn vierde blindengeleidehond. Haar naam is Tarka. Elke hond heeft een eigen karakter. Ze hadden allemaal iets unieks. Tarka is mijn eerste teefje. Ik weet niet of het daaraan ligt, maar Tarka is verreweg de koppigste blindengeleidehond die ik ooit heb gehad. Gelukkig ben ik koppiger.
Zomer 2021
Door corona hebben we al anderhalf jaar niet bij mijn schoonouders gegeten en hebben Tarka en ik de route ook niet meer samengelopen. In ‘Een beetje van mezelf en een beetje van Tarkie’ vertelde ik al dat we op de heenweg zijn verdwaald. Gelukkig komen Tarka en ik er samen altijd uit.
Na het eten lopen Tarka en ik weer samen naar huis. De terugweg is makkelijker dan de heenweg en innerlijk duim ik daarom dat we in een ruk door kunnen lopen, zonder de zoektocht van eerder deze avond. Ik ben moe en wil direct naar huis.
Als ik met haar de voortuin uit wil lopen, staat Tarka stokstijf stil. Dit is haar standaard reactie bij koppigheid of onzekerheid. Deze keer is het het eerste: ze is gek op mijn schoonvader en wil niet dat we weggaan. Ze heeft pech, want ik wil naar huis. Om haar opgang te krijgen, gebruik ik mijn herkenningsstok als taststok en stap om haar heen. Ik loop een paar passen en trek haar achter me aan. Na een paar passen geeft ze op en komt in actie. Ik laat haar mij passeren, grijp de beugel vast en daar gaan we.
We lopen met een rustig gangetje de straat uit en steken over. Op die stoep gaan we naar rechts. Iets verderop wordt de stoep geblokkeerd door een asociaal geparkeerde auto. Tarka ontwijkt netjes het obstakel en verlaat de stoep. Nadat we de bumper van de auto voorbij zijn hoort ze direct naar links te gaan, zodat we dicht langs de auto blijven lopen en aan de andere kant van de auto de stoep weer op kunnen. We lopen echter verder de straat op, terug richting het huis van mijn schoonouders. Tarka is, naast erg koppig, enorm slim. Ik ben gelukkig ook niet dom en zet mijn slimheid en koppigheid in om ons met geleidehondcommando’s weer op het juiste spoor te krijgen.
We vervolgen onze weg. Halverwege de volgende straat doet Tarka weer een sneaky poging om ongemerkt terug te keren. Wederom maakt ze gebruik van een obstakel dat maakt dat we de stoep verlaten. Weer heb ik haar door en stuur haar de juiste kant op met en streng: ‘Nee, Tarka. Links!!’
Dertig meter verderop komen we bij een soort kruising. Wij moeten rechtdoor over de brug. Tarka trekt me echter naar links het wandelpad op dat voor de brug langsloopt. Dit pad eindigt op een straat en als je daar naar links gaat, ben je weer in de buurt van het huis van mijn schoonouders. Ook deze keer heeft ze geen geluk en heb ik het door. Ze is kortgeleden uitgelaten, maar aangezien dit soort gedrag af en toe betekent dat ze graag een groenstrook opzoekt, om hondenzaken af te wikkelen, geef ik haar hiervoor de kans in het gras naast de brug. Ze doet niets en staart verlangend naar links. Daarna vervolgen wij onze weg over de brug. Ik hoop dat we nu zonder oponthoud verder naar huisgaan.
We steken de straat na de brug over en slaan rechtsaf. Na een meter of twintig wijkt Tarka af naar rechts en staat onschuldig stil bij de stoeprand. Wij hoeven hier helemaal niet over te steken en inmiddels raakt mijn geduld op. Tot nu toe moest ik er stiekem om lachen. Met strenge stem en een riemcorrectie zijn we weer onderweg.
Tijdens het lopen doet ze meerdere pogingen om heel langzaam af te wijken richting de stoeprand rechts van ons. En iedere keer laat ik haar weten dat ik het door heb.
Inmiddels naderen we de bocht, waar het op de heenweg misging. Tarka doet vlak voor de bocht nog een poging en zet me weer stil bij een stoeprand. Mijn geduld is op en het is tijd voor een neuscorrectie gepaard met strenge woorden. Dit is een specifieke greep met je hand over de neus van een hond. De greep is een dominantiehandeling. Toen ik Tarka kreeg was ze een onzekere hond en de trainer zei dat ik bij Tarka heel voorzichtig moet zijn met neuscorrecties. Ik doe het daarom zelden. De boodschap komt aan en ze loopt bedeesd verder.
Of het komt door de neuscorrectie of omdat erop de rest van de route weinig mogelijkheden zijn om mij om de tuin te leiden, weet ik niet, maar we lopen nu in volle vaart naar huis. Tarka is gefocust en al snel staan we voor onze eigen voordeur.
Conclusie
Tarka is koppig, maar gelukkig ben ik nog altijd koppiger.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.
Ha ha… had ik helemaal mis gegokt. Ik had verwacht dat Tarka jou moest overtuigen dat ze het bij het rechte eind had. Wel heel leuk om te lezen dat een blindengeleidehond soms ook flink eigenwijs kan zijn.
@ Michaela: Tarka heeft het eigenwijs zijn uitgevonden. Ik hoorde nadat ik dit bericht gepost had van haar puppypleeggezin dat ze als pup al een dametje was dat heel goed wist wat ze wilde en heel lang kon volhouden als ze iets niet wilde.
Wat een mooi verhaal over Tarka die steeds maar terug wil. Goed dat jij haar door had. 🙂
@ Ria: Ja, ze is soms te slim. Geleidehonden moeten slim zijn om hun werk te kunnen doen. Die slimheid zorgt er echter ook voor dat ze dingen in hun eigen belang kunnen gaan doen. Als baas zorg je ervoor dat de balans niet doorslaat naar de verkeerde kant.