De documentaire ‘Dit is hoe ik het zie’ over de slechtziende zangeres, actrice en theatermaakster Aysegül Karaca stond al vanaf september op mijn kijklijst. Van de week ben ik er eindelijk eens voor gaan zitten. Hieronder lees je over mijn kijkervaring.
Over de documentaire
Aysegül Karaca is slechtziend. In de documentaire vertelt ze dat ze congenitale nystagmus heeft en met haar linkeroog ongeveer 12% ziet en met haar rechteroog 20%. Haar familie was zich er meer van bewust dat ze niet goed zag dan zijzelf en haar moeder was heel beschermend.
Ze heeft altijd regulier onderwijs gevolgd. Na haar middelbare school wilde ze iets met theater doen, maar studeerde uiteindelijk toch logopedie. Dit bleek een lastig beroep als je niet goed ziet, vooral met cliënten die moeilijk articuleren. Een baan vinden bleek lastig. Uiteindelijk zette ze toch de stap om acteerlessen te nemen.
Ze leefde 30 jaar als ziende en wilde dat haar beperking er niet was. Ze wilde bewijzen dat het prima met haar ging en dat ze alles net als ieder ander kon doen. Op haar 30ste besefte ze dat ze het allemaal wel zelf had gedaan, maar dat ze er daardoor aan onderdoor ging. Ze had last van hoofdpijn, vermoeidheid en depressieve gevoelens. Daarom startte ze met een revalidatie bij Visio het Loo Erf in Apeldoorn, een revalidatiecentrum voor mensen die niet of slecht zien. Daar leerde ze in acht maanden haar zicht te ontlasten door zoveel mogelijk non-visueel te doen. Oefenen op straat met een herkenningsstok, leren non-visueel te koken en inzetten van hulpmiddelen in haar dagelijks leven. Haar strijd met zichzelf bij de mobiliteitstraining wordt heel mooi in beeld gebracht. Dat de buitenwereld nu ook zag dat ze slecht zag, was confronterend.
Haar strijd bij het Loo Erf wordt in de documentaire afgewisseld met beelden van haar voorstelling Oogentroost uit 2021, waarin ze laat zien dat je de wereld niet hoeft te zien om deze ten volle te beleven: de positieve en de negatieve kanten.
Wat vond ik ervan?
Kijken naar documentaires over anderen met een visuele beperking en hoe zij hiermee omgaan, trekt mij meestal niet. Toen hij op tv was geweest, las ik er veel positieve reacties van andere visueel beperkten over op Facebook. Dus, zette ik hem toch op mijn kijklijst. Daar heb ik absoluut geen spijt van.
Ik was bang dat het een kijk-haar-eens-zielig-zijn-verhaal zou zijn, maar het was juist het tegenovergestelde; het laat haar kracht zien.
De muren waar je bij het vinden van werk tegenaan loopt, worden ook goed in beeld gebracht. Vooral de negatieve en bevooroordeelde reacties tijdens sollicitatiegesprekken kwamen me bekend voor. Het altijd maar voor jezelf moeten vechten en je moeten bewijzen kost energie.
Ten slotte vond ik het goed om te zien dat iemand met een visuele beperking zo ver kan komen in dit vak.
Waar kun je de documentaire bekijken?
De documentaire ‘Dit is hoe ik het zie’ is hier terug te kijken. Hij duurt ongeveer 51 minuten. Met behulp van de app EarCatch kun je hem ook bekijken met audiodescriptie.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.
Ik ga zeker even kijken naar de documentaire.
Ik ga er ook naar kijken, maar ik herken wel veel uit een boek dat geschreven is door ene Annemiek van Munster. Dat is getiteld: + 23 en Annemiek schrijft in een soort dagboekvorm over haar tijd in het Loo Erf, Maar nogmaals, ik kijk naar de documentaire.
Hoi Afke, Ik ken het boek van Annemiek wel, heb het alleen nog niet gelezen. Precies om de reden, waarom ik eigenlijk ook nooit dit soort documentaires kijk. Wat vond jij van het boek?