Vier keer per jaar lees je hier gastblogs van anderen met een visuele beperking. De eerste gastblogg verscheen in juli 2022 en werd geschreven door Elian Deenik. Zij heeft onlangs haar blogpost herschreven. We plaatsen hem opnieuw.
In andere gastblogs delen Hedda, Angela, Jacky, Miriam en Alexandra hun anekdotes. Je vindt hun gastblogs hier.
Over de auteur
Van jongs af aan is Elian Deenik zeer slechtziend. Met 2 dochters en blindengeleidehonden lola en Pelle (gepensioneerde geleidehond) woont ze in Haarlem. Sinds 1999 maakt ze interviews en reportages voor audiotijdschriften van De Voorste Kamer (onderdeel van Dedicon).
Als gastredacteur bij Debby schrijft ze uit eigen ervaring; want als zeer slechtziende kom je telkens voor verrassingen te staan.
Jantje Beton
Mijn mond zit vol pasta als er wordt aangebeld. Ik sta op, gris mijn zonnebril in het voorbijgaan van de spiegel in de gang.
De vorige keer dat ik de voordeur opende, werd ik totaal verblind door zonlicht. Nu proberen of deze zonnebril mij daarvoor kan behoeden. Ik veeg mijn mond af en doe open. Met deze zonnebril op lukt het mij beter het verblindende tegenlicht te weerstaan.
“Hallo,” zeg ik. “De stem van een kind, een jongetje, begroet mij: “Kunt u iets missen voor Jantje Beton?” Ik voel een glimlach opkomen. Jantje Beton, dat is lang geleden.
Ik zeg dat ik het een goed doel vind. Mooi dat hij ervoor op pad gaat. Maar ik kan nauwelijks zien. Ik wil geen overeenkomsten aan de voordeur ondertekenen.
Eens was ik in de veronderstelling via een collectant een eenmalige donatie aan het KWF te doen. Maanden later werd er nog steeds vierwekelijks 35 euro van mijn rekening afgeschreven. Voor mij de eerste en de laatste keer dat ik een donatie aan de deur heb geregeld.
Maar de jongen, ik schat hem een jaar of 10, 11, schudt met zijn collectebus; de munten rammelen. “Ik heb een collectebus! Bij mij hoeft u niets te ondertekenen”, zegt hij triomfantelijk.
Daar zit wat in. Zijn optimisme werkt aanstekelijk. Ik vraag hem te wachten en haast mij door het huis op zoek naar kleingeld. Met mijn handvol munten kom ik terug.
“Hier is de bus.” De jongen schudt opnieuw zodat ik hem kan horen. Bijzonder hoe hij zo soepel op mijn slechtziendheid anticipeert.
Een voor een ploffen mijn munten in de collectebus. “Dank u wel, mevrouw”, zegt de jongen. “Ik zwaai!”
“Jij ook bedankt!”, zeg ik en ik zwaai terug. “Dag! Ik zwaai nog eens”, zegt de jongen vrolijk. Ik zwaai nog eens extra en doe de voordeur langzaam dicht.
Nu merk ik dat mijn jongste dochter bij mij staat. “Wat een bijzondere jongen”, zeggen we tegen elkaar. Opgewekt gaan we weer terug aan tafel.
Update: Deze blog verscheen voor het eerst op 29 juli 2022 en werd op 8 december 2023 in taalkundig en tekstueel opzicht geüpdate.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.
Hey Elian! Nogmaals dank dat jij mijn eerste gastblogger wilde zijn. Het is een leuke blog geworden. En inderdaad een bijzondere jongen. Ben benieuwd of hij misschien iemand kent die visueel beperkt is.
Wat goed van zo’n jongen om zo erop te reageren. Daar kunnen veel volwassenen nog een voorbeeld aan nemen. Die dien soms zo lomp en ondoordacht.
@ Ria: Zeker. Ik denk dat het komt doordat kinderen zo puur zijn. Ze hebben hun hart op hun tong en handelen daarnaar. Volwassenen maken zich al snel heel druk in hun hoofd en doen daardoor domme dingen of ze slaan op slot. Ze overdenken de boel en gaan daardoor de fout in.