Tikje Anders

Soms vraag je je af of de hond of de baas hondsdol is. Dit vroeg ik me laatst af na een ontmoeting in het park achter onze school.

Donderdag 4 november 2021

Na een paar druilerige dagen is het eindelijk mooi weer. Ik ben dan ook blij als de pauze begint en ik met mijn blindengeleidehond Tarka een rondje door het park kan lopen. In het park aangekomen, hang ik haar belletje aan haar halsband en geef haar het commando: ‘Vrij!’ Ze stuift er meteen vandoor. Ik klap mijn taststok uit, hang het geleidehondentuig over mijn schouder en pak mijn lunchpakketje uit mijn tas.

Terwijl ik rustig mijn krentenbollen eet volg ik voorzichtig de rand van het pad. Ik wil niet weer zo een situatie als in de blog ‘Tussen de grassprieten het pad niet meer zien’, dus ik houd mijn aandacht erbij. Tarka rent ondertussen heerlijk heen en weer en wisselt dit af met het besnuffelen van elke struik.

Na tien minuten keer ik om en begin mijn weg weer terug. Plotseling bedenk ik me dat ik KNGF Geleidehonden moet bellen, omdat de buikriem van Tarka’s geleidehondentuig stuk is. Ik ga iets langzamer lopen en bel ondertussen de KNGF Geleidehonden Servicedesk. Al snel heb ik een oud-collega aan de lijn. Ik krijg de belofte dat er een nieuw tuig wordt opgestuurd.

Het blijkt dat Tarka en ik ook weer toe zijn aan een nazorgbezoek. Tijdens het plannen van de datum hoor ik ineens een mannenstem achter me roepen: ‘Houd die hond bij je!’
Ik vraag de servicedesk medewerkster om een ogenblik geduld en draai me om. ‘Heeft u het tegen mij?’
‘Ja! Roep die hond bij je!’

Ik weet niet wie hij is en waarom hij het eist, maar ik heb geen zin in gedoe en roep Tarka daarom bij me. Al snel staat ze naast me en kan ik haar halsband vastgrijpen. Maar wat nu? Wil die man erlangs? Is het iemand van de bouwplaats en heeft hij last van haar? Maar de bouwplaats is afgesloten met een hek, dus daar kan ze niet komen, toch?

De man geeft me onbewust antwoord op mijn vragen als ik hem hoor zeggen: ‘Hij kan niet goed met alle honden.’ Hij heeft dus blijkbaar een hond.
‘Dit is een blindengeleidehond. Ze heeft een lange opleiding gehad en is erg braaf. Ze zal niets doen, waar uw hond van schrikt.’ Zeg ik om de man gerust te stellen. Voor de zekerheid doe ik met Tarka een stap van het pad af, zodat hij erlangs kan met zijn hond.
‘Dat maakt me niet uit. Het gaat ook om ziektes.’ zegt de man bruusk, terwijl ik hem zijn hond streng hoor toespreken en hij de hond volgens mij aan zijn riem meesleurt.
Ik ben hier even stil van. Voel me zelfs wat beledigd. Ik kom voor Tarka op en zeg: ‘Ze heeft geen ziektes hoor. Ze gaat netjes elk jaar naar de dierenarts voor haar prikken!’
Deze geruststelling is niet aan de man besteed, want hij zegt boos: ‘Dat zal wel! Maar ik ben heel voorzichtig. Je weet het nooit.’

Inmiddels is hij ons voorbij en weet ik niet wat ik verder moet zeggen. Mijn telefoongesprek is inmiddels lang genoeg onderbroken en ik vertel de KNGF-medewerkster wat er zojuist gebeurde. We maken een afspraak voor het nazorgbezoek op 15 december en sluiten het gesprek af.

Ondertussen wacht ik tot de man weg is, voordat ik Tarka’s tuig weer bij haar om doe en terug naar school loop. Onderweg bedenk ik me dat dit een gevalletje hondsdolheid betrof. En in dit geval was het de baas.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.