Tikje Anders

Om de vrijdag blog ik over hoe ik dingen aanpak met mijn visuele beperking. Het betreft zaken die mensen aan mij vragen of juist niet durven vragen. Deze keer deel 3 van: Hoe verliep de (instructie)periode met mijn tweede blindengeleidehond, Umbar?

De afgelopen weken deelde ik de updates van dagboekverslagen van de eerste vier weken van mijn trainingstijd met mijn tweede, inmiddels overleden, blindengeleidehond, Umbar. Doordat ik nog veel informatie uit die tijd heb, heb ik het opgesplitst in drie delen. Vandaag dus deel 3 over hoe het ons verder verging en waarom Umbar zo vroeg werd afgekeurd.

Heb je nog geen tijd gehad om de eerste delen te lezen? Klik dan hier voor deel 1 en/of hier voor deel 2.

 

In de blogpost ‘Hoe zit het nou met zo’n blindengeleidehond?’ lees je hoe een pup blindengeleidehond wordt en wat blindengeleidehonden allemaal kunnen. Hierin vertel ik ook over de matching en de instructieperiode.

 

Donderdag 11 februari 2010: Dag 74: Umbar doet raar

Normaal gesproken komt KNGF Geleidehonden vier weken na aflevering van de geleidehond langs voor een nazorgbezoek om te kijken hoe het gaat. Door alle ongemakken door de sneeuw is dit vierwekenbezoek uitgesteld.
Vandaag maakten wij met mijn opleiding een stadswandeling door Amsterdam-Zuid. Umbar liep eerst netjes, maar geleidelijk aan deed hij steeds vreemder. Hij piepte, trok, blafte en keek zenuwachtig heen en weer tijdens het lopen. Dit werd zo erg dat ik vroegtijdig naar de tramhalte terugging. Gedurende de tijd die ik alleen was, werd hij langzaam weer rustig. Dit was voor mij het moment dat ervoor zorgde dat ik het vierwekenbezoek zo snel mogelijk wilde hebben. Daarom heb ik contact opgenomen met KNGF Geleidehonden voor een afspraak met de trainster van Umbar, Michelle.

Dinsdag 22 februari 2010: Dag 85: Vierwekenbezoek KNGF Geleidehonden

Michelle kwam langs voor het vierwekenbezoek en Umbar en ik moesten een stuk lopen. Michelle vindt dat Umbar en ik het goed doen. Ik was blij dat ze er was, zodat ik een paar dingen met haar kon bespreken.
Michelle weet niet wat het probleem kan zijn geweest tijdens de stadswandeling. Ze adviseerde me dat ik Umbar de volgende keer moet laten volgen. Tijdens de vorige stadswandeling heb ik zijn gedrag genegeerd. Dit is volgens Michelle de juiste aanpak. Ik moet hem eerst een keer aan de riem laten volgen en de keer daarna weer in tuig laten lopen.
Ook hebben we het gehad over dat Umbar van straat eet. Ik mag nu een gentle leader gebruiken. Voor mijn eerste geleidehond, Bart, gebruikte ik er ook eentje, waardoor ik weet hoe het werkt. Deze bestaat uit twee riempjes: de ene gaat om zijn kop en de ander om zijn neus. Die om zijn neus is een soort lus, waaraan je de riem vast maakt. Als de hond iets oppakt, komt de neusriem strak te staan. Hij geeft zichzelf dan een neuscorrectie. Dit is voor de hond onprettig, omdat het uitvoeren van een dergelijke druk op de neus een dominantiehandeling is.
Ten slotte is besloten de bench weg te halen. Umbar en ik hebben er geen gebruik meer van gemaakt en hij gedraagt zich netjes in huis. Ook als hij alleen is pakt hij geen dingen om ze stuk te maken. Ik vind nog steeds af en toe een pantoffel op zijn kleed, maar die maakt hij niet stuk.

Maart 2010: Voortgang

Het advies over de stadswandeling heb ik uitgeprobeerd, toen we met mijn opleiding weer een stadswandeling door Amsterdam maakten. Tijdens het wachten, blafte Umbar. Ik zei tegen iedereen dat ze hem moesten negeren, wat leek te helpen. Bij het lopen, liet ik hem volgen. Dit werkte prima. Pas toen we met een groepje van vier op pad gingen, liet ik Umbar weer in tuig lopen. Dit ging gelukkig ook goed.
Afgelopen dinsdag maakten we op mijn stage een wandeling door Wijk aan Zee met de mentorklas van mijn stagebegeleider. Umbar was onrustig:: hij blafte, piepte, trok en keek alsmaar om. Wederom liet ik iedereen hem negeren. Pas toen hij stil en rustig was, liep ik weer met hem verder in tuig. Hij bleef druk, maar rustiger dan daarvoor.
Wat zijn probleem is, is nog steeds niet duidelijk. Ik denk dat hij de groep bij elkaar wil houden, maar met een wandeling met een grote groep is dat lastig, waar hij dan weer stress van krijgt.

Umbars werkjaren

Umbar wist precies hoe hij mensen moest inpakken. Hij kon heel schattig kijken en zelfs met zijn wimpers fladderen. Met zijn rode neus was het net een clown. Zo noemde mijn moeder hem ook: haar clown. Het stelen van dingen heeft hij nooit afgeleerd. Als ik iets kwijt was, lag het meestal op zijn kleed. Hij was gek op open tassen. Hij heeft zelfs twee keer iemands lunchpakket gestolen. Ook het brood van vissers was populair. Hij wist zelfs enkele keren geruisloos eten van de salontafel te jatten. Zelfs zienden hadden het niet door.
Zijn favoriete ding in huis was de stofzuiger. Je kon niet stofzuigen zonder dat hij voor je voeten liep. Hij wilde dan worden gestofzuigd. Ik hoefde hem nooit te borstelen, omdat zijn haren meerdere keren per week direct van zijn lijf in de stofzuiger verdwenen. Hij genoot er intens van.
Het snelle eten bleef. Binnen vijftien seconde was het voer weg. Uiteindelijk deed ik zijn eten in een activitybal, zodat hij het niet zo snel kon opschrokken. Het opeten van het kattenvoer kreeg ik ook niet uit zijn systeem. Mijn vader heeft uiteindelijk een gat in mijn douchedeur gezaagd, zodat de kat erin kon om te eten, maar Umbar niet. Als ik hem riep met loslaten kwam hij braaf terug, mits er eten in het spel was. Hij had in zijn kaken de kracht van een pitbull: ik kreeg zijn kaken niet open als hij het niet wilde. Hij had ooit een dode zeemeeuw in zijn bek, die ik er botje voor botje en veer voor veer uit moest trekken.
Tijdens het uitlaten vond hij altijd van alles. Tijdens een wandeling langs het Noordzee Kanaal kwam hij een keer een laars brengen en vlak daarna een handschoen, waarna we even bang waren dat hij met een lijk aan zou komen.

In de blogpost ‘Takkenbeest’ lees je over een vieze vondst van Umbar, die hij niet uit zijn hoofd kon zetten.

 

Hij was een hond van rituelen. Als ik bij mijn ouders op bezoek ging, rende hij altijd eerst de tuin van hun buren in om een appeltje te pakken dat van de appelboom was gevallen. Als hij dit niet mocht, was hij van slag. Tijdens een vakantie in Limburg stond er een appelboom voor ons huisje. Umbar pakte na elke uitlaatronde een klein appeltje. Op een middag stond hij voor het raam van het huisje te blaffen en grommen. Toen we uit het raam keken, zagen we kinderen die de appels aan het verzamelen waren. Dit mocht niet van hem: het waren zijn appels.
Veel labrador geleidehonden spelen het liefst met andere labradors. Voor Umbar maakte het niet uit wat voor ras de hond was en zelfs niet of het uberhaubt een hond was. In het vakantiepark in Limburg speelde hij met een hert dat op een veldje stond. Ze rende heen en weer langs het hek. De enige dieren, naast katten op straat, die hij eng vond waren de Schotse Hooglanders (=wilde koeien) in het natuurgebied achter mijn stageschool in Wijk aan Zee. Hij durfde ze niet voorbij te lopen al waren ze totaal niet in hem geïnteresseerd. Ook was hij bang voor spinnen. Er zat er ooit eentje in zijn mand, waarna hij zijn mand niet meer in durfde totdat mijn moeder hem had weggehaald.

 

In de blogpost ‘Op stoom’ lees je over een confrontatie die ik had met een conducteur die het allemaal beter dacht te weten. Umbar was hierbij en trok zich er niets van aan.

 

In 2014 begon KNGF Geleidehonden met het trainen van medische detectiehonden, die werden getraind in het vroegtijdig opsporen van darmkanker. Het project is inmiddels gestopt. Maar als het project in 2009 was geweest had KNGF Geleidehonden aan Umbar de perfecte medische detectiehond gehad of anders had de politie hem kunnen trainer tot drugshond. Zijn reukvermogen was fenomenaal: hij rook aan het begin van het park dat er brood ergens aan de andere kant van het park lag. Ook bij mensen thuis vond hij kruimels van eten of hondenvoer, die niemand had gevonden, zelfs de andere honden niet. Hij was niet kieskeurig in wat hij at. Hij hield ook van kunstmatige geuren. Hij likte je benen af als je zonnebrandcrème of bodylotion op had. Hij heeft zelfs een keer een geurkaars opgegeten, waarvoor ik met hem naar de dierenarts moest.
Lopen met de gentle leader bleek geen succes met Umbar. Het stuk van het metrostation naar mijn hogeschool duurde normaal nog geen tien minuten. Met de gentle leader deed ik er bijna een uur over. Als hij hem om had, weigerde hij te lopen. Na vijf dagen heb ik het opgegeven.
Zijn relatie met mijn kat Candor was goed. Ze werden echt vriendjes. Candor waste af en toe Umbars kop. Hij zat dan op tafel of op de bank en legde dan, om Umbar stil te laten zitten, zijn poot midden op het hoofd van Umbar.
In de paar jaar die we samen werkten was Umbar een goede geleidehond als ik alleen was. Als er anderen bij waren, kon hij lastig doen. Er kan een half jaar overheen gaan voordat je een goede combinatie bent. Na een half jaar waren er nog steeds problemen, maar ik gooide het erop dat wij meer tijd nodig hadden. Je tweede hond is vaak moeilijker dan je eerste hond had ik wel eens gehoord. Ik deed niet veel met andere mensen, omdat mijn studie al mijn tijd en energie opslokte, dus we liepen alleen de vaste routes.
Na mijn afstuderen in de zomer van 2011 werd Umbars gedrag van iets lastigs ineens iets heel vervelends. Ik ging meer doen met anderen en Umbars claimgedrag nam toe. Hij kon mij niet delen met anderen. Als ik met iemand op straat stond te praten, klom hij bijna in me en trok de aandacht met piepen en blaffen. Het was haast onmogelijk om met Umbar over straat te lopen met iemand naast mij. Umbar raakte totaal geobsedeerd door de andere persoon. Hij dwong mij stil te staan, draaide rondjes, sprong tegen me op en stak zijn kop tussen de benen van de ander. Als iemand wegliep, ging hij soms janken en piepen. Dit gedrag vertoonde hij eerder al, maar het werd steeds sterker.
Umbar moest mij in het oog kunnen houden. Als hij mij niet kon zien in een onbekende omgeving blafte hij net zo lang tot hij mij weer zag. In een druk restaurant laat ik de hond vaak bij de tafel liggen en ga ik met mijn stok naar het toilet. Als ik dit met Umbar deed ging hij blaffen. Hij moest, hoe klein het hokje ook was, mee naar binnen. Tijdens mijn diploma-uitreiking kon hij niet mee het podium op en moest hij bij mijn ouders blijven zitten. Dit zorgde voor een groot blafsalvo in de holle collegezaal.
Zijn gedrag begon als een last aan te voelen, waar ik me weer voor schaamde. Er speelde dingen door mijn hoofd als:

• ‘Hij brengt mij vrijheid en zelfstandigheid.’
• ‘Ik zou dankbaar moeten zijn voor alles wat hij wel goed doet.’
• ‘Niet iedere hond is hetzelfde.’
• ‘Ik moet gewoon harder mijn best doen.’
• ‘Wij hebben gewoon iets meer tijd nodig.’
• ‘Maar hij is zo lief.’
• ‘Hij is gewoon gek op mij.’
• ‘Ik wil niet dat KNGF Geleidehonden denkt dat ik een slechte baas ben.’
• ‘Straks wordt hij afgekeurd en is het mijn schuld.’

Op een gegeven moment merkte ik dat ik bij bepaalde sociale afspraken, besloot hem niet mee te nemen en in plaats daarvan mijn taststok te gebruiken. Toen dit steeds vaker gebeurde, gingen pas de alarmbellen af in mijn hoofd. Er stond op mijn verzoek al een vervroegde nazorg met KNGF Geleidehonden op de planning, omdat Umbar van straat at. Ik heb deze aangegrepen om het probleem te bespreken.

 

Donderdag 29 september 2011: Dag 669: Het jaarlijkse nazorgbezoek van KNGF Geleidehonden

De jaarlijkse nazorg werd verzorgd door Frans (trainer). Met lood in mijn schoenen heb ik Umbars claimgedrag op tafel gelegd: ‘Ehh, Frans, ik weet dat je hier eigenlijk bent, omdat Umbar van straat eet, maar er speelt inmiddels een veel groter probleem…’
We hebben een stuk gelopen met Umbar en Frans heeft het gedrag met eigen ogen gezien. Hij heeft het gefilmd om aan zijn collega’s te tonen. Hij zei dat hij dit gedrag nog nooit zo sterk heeft gezien bij een geleidehond en dan vooral niet bij een labrador. Frans werkt al ruim dertig jaar als geleidehondentrainer, dus als hij dit zegt, zegt het wel iets vind ik.
Hij vroeg wat ik wil. Als Umbar hertraind kan worden, wil ik dat graag, maar als KNGF Geleidehonden denkt dat het geen zin heeft, wil ik op de wachtlijst voor een nieuwe geleidehond. Frans gaat het op de geleidehondenschool bespreken.

Vrijdag 28 oktober 2011: Dag 698: Umbar wordt afgekeurd

De week na de nazorg belde Frans dat Umbar een paar weken later, zonder mij, in hertraining kon bij KNGF Geleidehonden. Het was absoluut niet zeker of het goed zou komen.
Van maandag tot donderdag gedroeg Umbar zich perfect. Frans vroeg mij op vrijdag aanwezig te zijn, omdat hij wilde dat zijn collega’s zagen wat Umbar doet.
Ik werd thuis opgehaald door een vrijwilliger van KNGF Geleidehonden en naar een parkeerplaats in Amstelveen gebracht, waar allemaal KNGF-trainingsbussen stonden. Umbar zat in een trainingsbus en zodra hij mij zag, begon het gelijk weer. Er was geen land met hem te bezeilen. In tuig lopen wilde hij niet met iedereen er omheen en toen Frans probeerde met hem weg te lopen, bleef Umbar maar trekken, om bij mij te komen. We kwamen tot de conclusie dat Umbar door zijn liefde voor mij deze gekke dingen doet. Zoals Frans zei: ‘Hij houdt te veel van je.’
Later hebben we het aan andere collega’s laten zien. Ze vroegen me of ik in hertraining wilde samen met Umbar. Ik vroeg of dit zin zou hebben. Ik kreeg het eerlijke antwoord dat ze dachten dat het niet ging helpen, maar dat het misschien fijn was voor mijn gemoedsrust. Het deed pijn aan mijn hart, maar als het geen zin had wilde ik dit niet. We hebben gezamenlijk besloten dat dit onwerkbaar is.
De weken hierna heb ik een aantal afspraken, waarbij ik met Umbar alleen, dus zonder andere mensen, ergens heen moet. Omdat Umbar met mij alleen heel goed geleidewerk laat zien, heeft Frans de afkeuringsdatum op 1 december gezet. De uitzondering geldt alleen voor deze afspraken.
Ze vroegen of ik de voorzorg (=intake) voor de nieuwe hond nu wilde doen of wilde wachten. Ik heb het meteen gedaan, omdat ik het dan voor mezelf kon afsluiten. Op de parkeerplaats hebben we de papieren ingevuld en een stuk met een dogsim (=nep hond) gelopen.

Zondag 13 november 2011: Dag 714: Umbars adoptie

 

Het bleek dat ik niet veel afspraken meer had, waarbij Umbar mee kon en ik besloot dat 11 november Umbars laatste werkdag werd. Op die dag ging hij nog één keer in tuig samen met mij met de trein naar mijn ouders. We sliepen daar. Nou, slapen heb ik niet veel gedaan. We zouden de dag daarna naar Neede gaan om Umbar naar zijn adoptiegezin te brengen. Mijn ouders kunnen hem helaas niet adopteren, omdat zij Bart nog steeds hebben. Mijn ouders werken allebei en de buurman laat Bart door de weeks tijdens lunchtijd uit samen met zijn eigen hond. Een derde hond erbij wordt lastig.
Elk uur kwam het afscheid dichterbij en ik kon niet slapen. Ik heb midden in de nacht aan de keukentafel zitten huilen, omdat ik hem niet kwijt wilde.

 

 

De morgen van 12 november was het dan zover. Met ons allen in de auto op weg naar de kennissen in Gelderland. Bij Joyce en Lex is altijd iemand thuis, een bos naast de deur en een andere hond (Jansen, een

 

 

Wij hebben er een nacht gelogeerd en op 13 november nam ik afscheid van mijn lieverd. Het is nu verschrikkelijk stil in huis. Ik ga hem vreselijk missen. Hij was heel lief en een beetje raar. Als ik alleen met hem liep was zijn geleidewerk, op het van straat eten na, geweldig, maar met iemand erbij ging het gewoon niet. Iedereen was verliefd op Umbar. Hij pakte iedereen in met zijn ogen en lange wimpers, zelfs mensen die niet van honden houden.
Ik zal je missen Oemmy!

Contact met puppypleeggezin

Als je je geleidehond een half jaar hebt, mag je contact opnemen met het puppypleeggezin. Althans als zij dat zelf ook willen. Nadat de blogposts over Umbar af waren, kwam ik een map tegen in mijn mailbox met diverse oude mails met Umbars tweede pleeggezin, familie Rosier in Maastricht, waar hij van november 2008 t/m maart 2009 heeft gewoond. Een aantal hiervan lees je hieronder.

 

 

Het eerste contact

 

Aangezien Umbar en ik voor mijn gevoel meer wentijd nodig hadden, schoof ik het contact met het pleeggezin voor me uit. Na tien maanden heb ik e-mailcontact gehad met het tweede pleeggezin van Umbar. Ik weet nog dat ik het lastig vond, omdat we nog steeds geen goede combinatie waren, maar ik durfde dit niet te zeggen. In mijn eerste mail aan hen vertel ik van alles over Umbar, maar niets over zijn gedrag tijdens zijn geleidewerk.

 

 

Zaterdag 9 oktober 2010, 17.05 uur
Onderwerp: Umbar
Beste familie Rosier,
Inmiddels heb ik Umbar al tien maanden als maatje. De tijd is heel snel gegaan en het half jaar is alweer om. Nu het mag lijkt het me erg leuk om contact met jullie te hebben over Umbar. Zowel over hoe hij vroeger was, als hoe hij nu is.
Ik weet niet zo goed wat ik in dit mailtje allemaal moet vertellen, maar hier wat info over Umbar nu.
Umbar is echt een geweldige hond. Hij heeft veel streken en doet werkelijk alles voor eten. Volgens mij draait zijn hele leven om het vergaren van voedsel. Hij houdt ervan om dingen in zijn bek te hebben. In het begin was ik dan ook regelmatig dingen kwijt die hij gestolen bleek te hebben. Ook nu steelt hij af en toe nog wasgoed of neemt hij dingen mee naar binnen die hij op straat heeft gevonden. Hij is heel lief, maar dus erg ondeugend. Maar luistert daarentegen wel goed.
Als hij stress heeft gaat hij liggen tutten op zijn kleedje. Dat kleed heeft ook aardig wat te verduren. Hij maakt er regelmatig een prop van en gaat er dan bovenop liggen.
Verder is hij waaks en blaft hij naar de postbode en als de bel gaat.
Hij kan ook goed opschieten met mijn kat (Candor). Ze likken elkaar vaak en Umbar wil nog wel eens met Candor spelen, maar omdat hij zo wild doet, wil Candor dat niet.
Ik heb foto’s bijgevoegd. Deze zijn allemaal gemaakt in het huis van mijn ouders. Ze passen nog wel eens op hem en maken dan soms foto’s van zijn gekke daden. Op een van de foto’s ligt Umbar in de mand van 1 van hun katten. Het is echt een stom gezicht. Mijn moeder noemt hem vaak clown. Dit ook omdat hij een beetje rode neus heeft.
Ik zag op YouTube de filmpjes met de foto’s die van Umbar zijn gemaakt. Echt leuk gedaan. Ik zag de filmpjes voor ik Umbar echt kreeg en was tijdens het kijken al weg van hem.
Ik hoop snel iets van jullie te horen.
Groetjes Debby

 

 

Zaterdag 9 oktober 2010, 21.24 uur
Onderwerp: Re: Umbar
Beste Debby,
Ik vind het heel leuk dat je contact met mij hebt gezocht. In Nieuwegein heb ik je overal lopen zoeken tijdens de KNGF-jubileumdag, want ik wist dat je er was. Jammer dat we elkaar daar niet getroffen hebben. Hopelijk een andere keer.
Umbar was mijn 10e hond van KNGF. Ik heb hem als herplaatsing gekregen toen hij 11 maanden oud was. De filmpjes op YouTube zijn opgenomen door het eerste pleeggezin. Ik kan mij eerlijk gezegd niet herinneren, waarom Umbar herplaatst moest worden. Ik denk aan hem terug als een echte labrador: verzot op eten (dat blijkt ie nu nog), beetje lomp, rustig in huis, maar buiten lekker actief. Een waar vertegenwoordiger van zijn ras. En natuurlijk heel lief. Ik kan me niet herinneren dat er ooit problemen met hem waren. Lekker ongecompliceerd.
Het doet mij plezier dat jullie een goed team vormen. Het geeft mij als puppypleeggezin een fijn gevoel. Wij beleven natuurlijk heel veel fijne momenten met onze pleegpups, maar dat wij er ook blinden en slechtzienden mee kunnen helpen, is gewoon fantastisch.
Sinds vorige week vrijdag heb ik mijn 14e pleegpup Cleaver in huis, een kruising flatcoated/labrador. Weer zo’n geweldige hond. Ik geniet weer ieder moment van de wandeling tot de oefeningen die we doen.
Ik werk sinds 5 jaar parttime in ons eigen bedrijf. De honden kunnen fijn mee naar kantoor. Iedereen vindt het heel gezellig. Daarom dat ik de laatste jaren alleen nog maar herplaatsingen in huis heb. Met een kleine pup op kantoor is natuurlijk niet ideaal. Wij wonen en werken in Maastricht. Mocht je ooit in de buurt komen, dan ben je van harte welkom.
Onze kinderen (nu 22 en 24 jaar) zijn opgegroeid met de pleegpups. Zij hebben het altijd fantastisch gevonden. Het afscheid nemen ging hen gemakkelijker af dan mij. Maar dat hoor je bij kinderen vaker. Onze zonen wonen niet meer thuis. Onze oudste heeft sinds kort een kruising Bordeaux Dog/ Herder. De liefde voor honden zit er bij ons in.
Ik zou het leuk vinden als je ook iets meer over jezelf vertelt. Heb je een baan? Wat doe je allemaal met Umbar? Ik ben erg benieuwd.
Ik hoor graag van je.
Groetjes,
Yvette

 

 

Umbars afkeuring

Doordat het niet goed ging met Umbar en mij schoof ik een echte ontmoeting voor me uit. Ik wilde een goede indruk maken op het gezin en had het gevoel dat onze disfunctionaliteit niet goed op ze zou overkomen. Een pleeggezin steekt veel tijd en liefde in het opvoeden van een pup. Ik wilde ze niet teleurstellen. Na de adoptie van Umbar heb ik dit via de mail aan ze uitgelegd. Het was voor mij nog te vers om erover te praten, maar ik wilde wel dat ze het wisten.

Donderdag 17 november 2011, 14.43 uur
Onderwerp: Re: Umbar
Beste Yvette,
Je hebt een tijd niets van mij en Umbar gehoord. Dat had een reden. Het ging niet zo goed met Umbar en ik wist niet goed hoe ik dit aan jullie als pleeggezin moest laten weten.
***Kopie van dagboekverslagen vanaf nazorg met Frans tot wegbrengen naar adoptiegezin***
De laatste dag hebben we nog foto’s gemaakt. Ik stuur je deze later vandaag.
Ik kan me voorstellen dat het voor jullie ook pijn doet dit te horen. Zelf heb ik er om moeten huilen. Het was een goede beslissing, maar het doet wel pijn.
Groetjes Debby

Ik kreeg hier een lief mailtje op terug.

Maandag 21 november 2011, 13.20 uur
Onderwerp: Re: Umbar
Hallo Debby,
Sorry voor mijn late reactie. Het was nogal een druk weekend.
Tjee, dan heb je een moeilijke tijd achter de rug. Ik ben blij dat je me hebt ingelicht. Er gaat natuurlijk heel iets aan vooraf, vooraleer de beslissing valt. En dan ben je natuurlijk ook weer helemaal op jezelf aangewezen. Ik hoop voor je dat je snel een vervangende hond krijgt.
Wat een leuke foto’s. Ik ben blij dat Umbar goed terecht is gekomen en er nog een vriendje in huis woont. Maar voor jou kost het natuurlijk allemaal extra energie. Ik kan me dit gedrag van Umbar ook niet herinneren. Begrijp ik het goed dat jouw oude hond wel nog bij je woont. Laat me maar weten wanneer je een nieuwe hond hebt en hoe het gaat. Ik ben erg benieuwd.
Zaterdag is de ambassadeursdag van KNGF. Ik weet niet of je ambassadeur bent, maar anders zouden we elkaar daar kunnen spreken?
Met vriendelijke groet,
Yvette

 

Ik was inderdaad, en ben nog steeds, ambassadeur voor KNGF Geleidehonden. Die zaterdag was ik in Zandvoort de enige cliënt zonder hond. Dat was erg raar en ook confronterend. Gelukkig heb ik daar het pleeggezin live ontmoet en heb ik Yvette meer kunnen vertellen over mijn tijd met Umbar.

 

Wensen komen uit

De wens van het pleegezin kwam snel uit. Al na een paar maanden stuurde ik iedereen het volgende bericht.

Zaterdag 4 februari 2012, 14.33 uur
Onderwerp: Een nieuwe hond
Hoi allemaal,
Ik werd gister eindelijk gebeld door KNGF Geleidehonden. Ze hebben een hond voor me.
Hij heet Tobias (dat zal dus wel Tobi worden). Het is een blonde labrador reu. Hij is getraind door Irma (voor de mensen die dat wat zegt).
Volgende week donderdag komt KNGF Geleidehonden met hem bij me langs, zodat we kennis kunnen maken. Daarna mag ik pas officieel beslissen of ik hem wil.
Als ik akkoord ga, ga ik in de week van 20 februari in training.
Donderdag komt er ook een cameraploeg mee. Er is me gevraagd of ik wilde meewerken aan opnames voor het programma De Nalatenschap.
Ik laat jullie weten hoe het is afgelopen.
Groet,
Debby

Hoe het met Tobias allemaal verliep vertel ik een andere keer.

 

Umbars adoptietijd

Om voor mezelf en hem afstand te scheppen, heb ik Umbar na ons afscheid een tijd niet gezien. We hadden wel contact via de mail over hoe het met hem ging. Ik vond onlangs nog een paar oude mails uit die tijd. Helaas voornamelijk de mails van het adoptiegezin en

Weer wennen

Umbar moest in het begin weer wennen aan de nieuwe situatie en opnieuw zijn plek vinden.

 

Donderdag 17 november 2011, 15.49 uur
Onderwerp: Re: Foto’s
Hi Debby,
Ik ben net wezen fietsen met Umbar, maar dat vindt hij heel vreemd. Hij wilde me wel van de fiets aftrekken; hij hing al aan de kraag van mijn jas. Maar na eerst een stuk te hebben gelopen om hem te laten wennen aan de fiets kon hij met enige moeite wel accepteren dat ik ging steppen. Na 10 minuten ben ik weer voorzichtig op de fiets gestapt en toen ging het al beter. Hij liep alleen nog maar te blaffen, maar aan het eind liep hij heel braaf mee. Hij gaat er wel aan wennen denk ik. Zo niet dan blijven we gewoon lopen……
Hij is toch wel vrij zenuwachtig en moet nog wennen aan de hele situatie.
Lex zei net dat er een mailtje van Debby was en toen ging hij voor het raam staan kijken.
Nu is hij Jansje weer aan het slopen, dus het komt wel goed.
Groetjes Joyce en een lik van Umbar

 

Donderdag 17 november 2011, 16.14 uur
Onderwerp: Re: Foto’s
Hoi Joyce,
Ja, hij kent mijn naam echt. Dat heb ik al eens eerder gemerkt.
Ik moest wel lachen van dat met die fiets. Typisch Umbar. Als hij het niet snapt gaat hij tegen je opspringen en blaffen. Dat blaffen kan heel irritant zijn. Goed dat het uiteindelijk goed ging. Hij moet gewoon even wennen.
Heeft Jansje het speelgoed van Umbar al gesloopt? (smile) Wordt ze niet gek van hem? En heeft ze de afgelopen dagen ook haar bak leeggegeten?
Hopen maar dat Umbar wat rust van Jansje over neemt en Jansje wat activiteit van Umbar. Dat zou een mooie ruil zijn.
Groetjes Debby

 

Donderdag 17 november 2011, 18.07 uur
Onderwerp: Re: Foto’s
Hoi Deb,
Nee hoor, Jansje kan heel veel van Umbar hebben, daar sta ik echt van te kijken. En ze heeft, zo lang we haar hebben, nog nooit twee keer per dag haar bak leeggegeten, maar nu wel, sinds Umbar hier is.
Nu liggen ze allebei uitgeteld; ik heb een uur met ze gelopen. Ze hebben gegeten, dus nu is het rusttijd.
Ze hebben wel gewisseld van plaats. Umbar ligt op Jansje haar kussen en anders om. Ik heb een kussen voor bij de bank neergelegd, (dicht bij Lex, je weet maar nooit of hij iets laat vallen) en dat is Ummie zijn plek. Umbar zijn bot ligt wel bij hem op z’n kussen, maar hij kijkt er nog niet echt naar om.
Hij heeft het ook echt druk met achter ons aan lopen, of snurken, want dat kan die….
Groetjes van ons

 

Woensdag 23 november 2011, 18.02 uur
Onderwerp: Groetjes en een lik uit Neede
Hoipiepeloi,
Even een update over Umbar.
We hebben het fietsen maar opgegeven; hij stikt bijna van het blaffen en trekken tegelijk. We gaan dit later wel weer eens proberen.
Het gaat prima, het lijkt wel of hij zenuwachtig is maar ik kan dit niet altijd plaatsen.
Ik heb Jansen geleerd dat ze moet wachten tot ik buiten ben en dan mag zij naar buiten. Ik moet zeggen, zij doet dit als een van de weinige dingen heel goed. Ik probeer dit Ummie ook te leren maar hij heeft altijd haast. Ook trekt hij als een gek aan de lijn, als ik hem corrigeer dan denkt hij er ongeveer een minuut aan en kunnen we weer van voor af aan beginnen.
Verder kan hij wel heel goed luisteren als het hem uitkomt.
Ik moet wel uitkijken als hij losloopt dat hij niet tegen iedereen aan gaat springen.
Jansje kan soms op honden heel vreemd reageren (had ik je al verteld geloof ik), Umbar doet net zo gek mee. Ik kan je wel vertellen dan word je ernaar druk mee want ze zijn alle twee loeisterk, mijn armen zijn al uitgerekt…….. en Lex lag al bijna op zijn plaat.
Jansje eet nog steeds 2x per dag haar bak leeg, ondanks dat ze loops is.
Als ik thuiskom van mijn werk, ga ik altijd een uurtje met hun wandelen. Dan laat ik Jansje ook los, en normaal spelen en dollen ze dan samen, maar nu Jansje loops is, doet ze zo sloom dat Ummie mij maar gebruikt om zijn energie kwijt te raken. Vanavond hing hij in de kraag van mijn jas……………………. ondeugd. Hij heeft ook al 6 tennisballen gevonden bij de tennisbaan, dit gaat dus ook goed.
Hij is echt een turbo vreter, je kunt het zo snel niet afknipogen of die bak is al leeg.
Nou lieverd, ik hoop dat je het prettig vindt om zo nu en dan even een update te krijgen.
Zo niet moet je het maar zeggen hoor.
Groetjes en een lik van ons

 

Woensdag 30 november 2011, 18.21 uur
Onderwerp: Groetjes uit Neede
Hoipiepeloi,
Hier gaat het goed.
Umbar wordt al wat rustiger; soms moet tie nog ff mummelen aan zijn deken.
Hij luistert slecht buiten, ik denk dat ik nog maar met hem op cursus ga. Maar goed als je maar genoeg brokjes in je zak doet dan gaat het een stuk beter.
Hij heeft wel pech dat Jansje loops is, ze is zo sloom we moeten haar bijna voortslepen. Na 5 minuten spelen vindt ze het alweer goed. Dan ga ik maar met hem spelen.
Hij is gek op ballen en vindt er ook geregeld één. Gisteren raakte hij in paniek want hij vond 2 ballen en toen wist hij niet meer wat tie moest doen. Maar hij had de volgende oplossing, eerst bracht hij de één en toen de ander, hij is slim genoeg.
Ik heb speelgoed voor hem gekocht, maar binnen een dag heeft hij het meeste al kapot. Het vlos touw is al doormidden, dit is in samenwerking met Jansje goed gelukt, nu hebben ze allebei een stuk.
Volgens mij heeft hij het wel naar zijn zin, hij barst van de energie en daar word ik helemaal blij van. Ik heb hier niet zo veel gezelschap met energie. Lex zegt al dat hij er helemaal moe van wordt. Hij moet nu lopen met Ummie (dat is alleen maar goed voor hem), en als hij terugkomt van de wandeling, een hele ronde vijver, moet tie nog met Jansje fietsen. Hij wordt nog een sportief figuur… humhum.
Nou lieverd……….. je hoort wel weer van ons.
Groetjes Joyce
En een lik van Umbar en Jansen

 

Maandag 12 december 2011, 18.17 uur
Onderwerp: Update uit Neede
Hoi Deb,
Hoe gaat het bij jou, kun je er een beetje aan wennen dat je Ummie niet meer bij je hebt?
Hier gaat het prima, Lex moet nog steeds wel aan zijn eetgedrag wennen. Volgens Lex denkt hij alleen maar aan eten, volgens mij klopt dit ook wel een beetje.
Maar hij is een vrijkont en zo nu en dan moet je hem ff terecht wijzen anders zorgt hij dat je dingen doet die je eigenlijk niet wilt. Laatst wilde ik naar de wc en was in gedachte, voordat ik het zelf in de gaten had, liep ik met hem buiten.
Ik ga iedere avond met hen naar het bos, dan gaat hij helemaal los. Hij loopt zo te dollen, zo nu en dan springt hij bijna in mijn armen.
Hij is helemaal dol als ik thuiskom. Hij sleept Jansen mee in zijn enthousiasme, met als gevolg dat ik twee dolle honden heb.
Hij heeft helemaal niet meer getut en hij vindt alles gezellig.
Verder heeft hij zich al aardig aangepast aan de overige bewoners van dit huis (Lex en Jansen), hij ligt ook zo’n beetje de hele dag te slapen.
Jansje eet nog steeds 2x per dag haar bak leeg. Dus alles gaat helemaal goed.
Groetjes van ons

 

Zaterdag 4 februari 2012, 23.07 uur
Onderwerp: Een nieuwe hond
Hoi Debby,
Wat een lief koppie. Wij hopen dat je met Tobias meer geluk hebt.
Ik denk erover om met Ummie op behendigheid te gaan, hij heeft zoveel energie daar moeten we iets mee doen.
Het gaat verder heel goed met ons allemaal.
Tot op heden wil hij me nog steeds niet delen met de fiets. Hij loopt de hele weg te blaffen en te happen in de fietstassen en hangt in mijn broekspijp. Maar we blijven proberen, de aanhouder wint…… 16 maart gaan we met z’n allen een week naar Ameland Lex, zoon en schoondochter), Ummie, Jansje en ik, tegen die tijd moet hij het wel kunnen. Anders moet ik alles lopend doen, niet dat ik dat zo erg vindt, maar ik ben bang dat de rest dronken is tegen de tijd dat Ummie en ik komen 
Verder heb ik niets te zeuren, zoals gewoonlijk heb ik hartstikke veel werk maar ja, ik wil ook niet anders.
Dikke knuffel van ons allemaal uit Neede

 

Dinsdag 27 maart 2012, 19.11 uur
Onderwerp: Groetjes uit Neede
Hoi Debby,
Hoe gaat het met je en met je nieuwe hond?
Met je oude hond gaat het goed. We zijn net terug van een week Ameland. Hij heeft alle dooie vissen en vogels van het strand gegeten. Is het daar ook maar weer opgeruimd. Verder hadden we het hele strand voor ons alleen dus Jansen kon ook mooi los.
Ummie is mooi gesloopt door Jansje, en Jansje heeft kale plekken in haar nek van het vasthouden door Ummie. Ze zijn goed aan elkaar gewaagd en het zijn dikke maatjes, met z’n tweeën hebben ze vette pret.
Wij zijn begonnen aan de cursus en Ummie gedraagt zich daar voorbeeldig. Ik zag ze in het begin denken: ‘Wat moet zij nou met zo’n hond die het al zo goed doet op deze cursus?’ Maar na drie lessen begonnen ze het toch te begrijpen. Hij moest door een tunnel en over een wipwap, vergeet het maar. Ummie had in z’n kop dat dit eigenlijk wel heel eng was…… Zelfs de trainer kreeg hem niet zo ver, het heeft me heel veel hondenkoekjes gekost om hem zover te krijgen. Maar al doende leert men en ik ben natuurlijk wel en volhouder, we oefenen iedere dag in het bos om over de paal te springen. Samen met Jansje, het lijken wel een paar paarden op dressuur, maar het gaat heel goed.
Ik moet zeggen van Lex dat hij wel een beetje dik is, maar dat het niet zijn schuld is. Volgens Lex komt het omdat ik hem te veel hondenkoekjes geef, maar ja… hij doet alles voor een brokje. Nou ja bijna alles, dat fietsen kan ik wel op mijn buik schrijven, vindt hij echt heeeeel vervelend.
Nou lieverd dit was weer een heel epistel,
Dikke kus van ons allemaal

 

Hoe liep het af?

Tobias en Umbar hebben elkaar in de zomervakantie van 2012 tijdens een vakantieweek in Gelderland, waar ik met mijn ouders was, ontmoet. We hadden op een middag afgesproken met zijn nieuwe bazin. Umbar was mij blijkbaar niet vergeten. Op de parkeerplaats van het vakantiepark begon hij in de auto al te piepen zodra hij mij zag. Hij bleef de uren daarna aldoor om me heen hangen. Dat was echt zo schattig. Na zoveel tijd nog steeds die connectie. Het was ook pijnlijk om hem te zien, omdat ik wist dat ik hem daarna een tijd weer niet meer zou zien. Dit bleek ook het geval. Het contact met het adoptiegezin verwaterde. Achteraf denk ik dat ik onbewust afstand nam, omdat het moeilijk was hem weer te zien en niet mee naar huis te nemen. Je herhaalt het afscheid steeds weer.
Umbar had zijn nieuwe baas om zijn staart gewonden. Omdat hij zo jong, actief en leergierig is, is zij met hem behendigheidstraining gaan doen. Hierbij moest hij dus over dingen heen springen, wat hij in het begin niet wilde. In zijn geleidehondentraining mocht hij dat juist niet. Uiteindelijk genoot hij ervan.
Zij nam Umbar vaak mee naar het zwembad waar ze werkte en waar hij bekend stond als ‘De directeur’. Het zwembad en alles wat erbij hoorde was van hem. Althans, zo zag Umbar het.
Umbar is uiteindelijk op 10-jarige leeftijd, op 14 januari 2018, overleden bij zijn adoptiegezin. Hij had ernstige buikproblemen. Hij had een gezwel in zijn darmen, waardoor er een dikke bult op zijn buik zat.
Eerder had het adoptiegezin al eens een scan laten maken van zijn darmen. Daaruit bleek dat er een kronkel in zijn darmen zat. Volgens de dierenarts moet die er van jongs af aan hebben gezeten.

Advies

Door mijn tijd met Umbar heb ik geleerd dat ik sneller aan de bel moet rekken bij de geleidehondenschool als er dingen niet goed gaan. Niet zelf blijven doormodderen. Hoe eerder je het aanpakt, hoe groter de kans is dat je het probleem met hulp van de school op kunt lossen. Daar is de nazorg voor. Je mag ook buiten de nazorg om zelf contact opnemen met de geleidehondenschool met vragen. Soms kunnen ze je telefonisch tips geven, en anders komen ze langs.
Een paar jaar geleden sprak ik iemand die ongeveer dezelfde problemen met haar blindengeleidehond had als ik met Umbar heb gehad. Zij durfde dit ook niet tegen haar school te zeggen, omdat ze bang was dat ze haar een slechte baas zouden vinden en de hond zouden terugnemen. Ik heb haar mijn verhaal verteld en dit gaf haar rust. Ze heeft contact opgenomen met haar school en de hond en zij zijn samen in hertraining geweest. Bij hen heeft het gelukkig geholpen.

Toen ik deze blog voor de eerste keer plaatste, in 2021, kreeg ik diverse reacties van geleidehondenbazen die problemen hadden met hun geleidehond, maar deze niet bij de school durfde te melden. Mijn advies is, heb jij problemen met je hond van welke aard dan ook? Neem contact op met je geleidehondenschool. Dan sta je er niet meer alleen voor.

Ervaringen van andere blinden en slechtzienden

Alhoewel veel van de instructieweek gelijk is gebleven, zijn er sinds mijn training met Umbar een paar dingen veranderd bij KNGF Geleidehonden. Het weekrooster is nu bijv. anders en er zijn nu per trainingsweek slechts vier cliënten aanwezig. Pups blijven tegenwoordig 7,5 weken bij de moeder, voordat ze naar hun pleeggezin gaan.
De ervaring is per hond anders. Zo zwaar als het met Umbar ging, zo eenvoudig liep alles met mijn derde hond, Tobias. Dit geldt ook voor andere geleidehondenbazen. De ene training is de andere niet, de ene hond is de andere niet en de ene geleidehondenschool is de andere niet.

 

Update: Deze blog verscheen voor het eerst op 23 juli 2021 en werd op 4 maart 2022 bijgewerkt met nieuwe details o.a. over het overlijden van Umbar.

Ook nieuwsgierig?

Ben jij ook benieuwd naar hoe ik iets aanpak met mijn visuele beperking? Stuur me een bericht en misschien lees je het antwoord op jouw vraag in de volgende ‘Hoe doe je dat?’.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.