Tikje Anders

Afgelopen maand werd ik toevallig twee keer herinnerd aan de keer dat ik mijn elleboog brak, nadat ik over mijn blindengeleidehond, Umbar, was gestruikeld en hoe mensen op mijn verhaal reageerden. Voor op Hyves, een nu niet meer bestaand social medium, schreef ik er een blog over.

In mijn 3-delige blogpost ‘Hoe verliep de (instructie)periode met mijn tweede blindengeleidehond, Umbar?’ lees je over mijn trainingstijd met Umbar en onze verdere avonturen.

Januari 2011

Wat ik jullie nu ga vertellen, is heel stom en lachwekkend. Als ik het vertel, durft niemand te lachen. Daarom geef ik je bij dezen alvast toestemming om dat wel te doen.
Je vraagt je nu vast af wat er is gebeurd. Nou, vrijdagavond 14 januari brak ik een botje in mijn arm. Dat op zich is niet om te lachen, maar hoe het gebeurde wel. Ik ben namelijk over mijn eigen blindengeleidehond, Umbar, gestruikeld. Zo dom!!!
Mijn ouders waren op bezoek met mijn oude blindengeleidehond, Bart, toen ik op wilde staan van de bank om iets te doen. Wat dat iets was, weet ik niet meer. Na twee stappen struikelde ik over Umbar, die midden in de kamer heerlijk lag te slapen. Bartje had de mand van Umbar in beslag genomen, daarom had Umbar een lekker stukje op de vloer uitgezocht. Hij kon niet op tijd opstaan en ik bleef met mijn voet achter hem haken. Daarna ging het snel. Ik probeerde te voorkomen dat ik op hem viel en maakte daarom, denk ik, een rare draai met mijn linkerarm. Volgens mijn moeder klapte mijn arm dubbel. Ik viel alsnog bovenop Umbar. Boem! En daar lag ik dus.
In het begin deed het niet veel pijn. Na een paar minuten merkte ik dat er iets niet goed was. We gingen met spoed naar het AMC, waar ik aan zeker vier verschillende mensen moest uitleggen wat er was gebeurd. Ze durfden allemaal niet te lachen. Pas als ik zei dat ze best mochten lachen en er zelf om grinnikte, deden ze mee.
Na het maken van wat foto’s bleek dat ik een klein botje had gebroken dat zorgt dat je je arm kunt draaien. Ik kreeg rekverband en een mitella en moest na een week weer terugkomen voor controle.
Je weet pas hoe vaak je je twee handen nodig hebt als je zoiets overkomt. Ik ben de hele week bij mijn ouders geweest. Ik kon bijna niets zelf. We zijn gelukkig af en toe de deur uit geweest. Onder andere naar de markt in Purmerend, waar we in een kroegje wat dronken. Toen we binnenkwamen vroeg een man direct wat ik met mijn arm had. Ik zei dat hij gebroken was. Zijn vervolgvraag was natuurlijk hoe dat kwam. Ik zei dat ik gevallen was. ‘Over de hond,’ vulde mijn moeder aan.
De man was even stil en zei toen: ‘Oh dat was vast een teckel. Daarom noemen ze die hondjes zo!’ Waarna je mij kon opvegen. Wat een opmerking! Ik ben dus geteckeld.
Op de dinsdag daarop gingen we met Umbar naar de dierenarts, omdat hij al vanaf vrijdagochtend piepte bij het opstaan. Ik wilde het even aankijken tot na het weekend, om te zien of het vanzelf over zou gaan. De dierenarts zei dat hij zijn rug overbelast had. Umbar mag een week niet werken en niet los buiten lopen. Hij moet rusten en pijnstillers slikken. Dat verklaart waarom Umbar vrijdagavond niet meteen opstond toen ik vanaf de bank zijn kant op liep.
Vandaag ben ik in het AMC geweest voor de controleafspraak. Het rekverband is eraf en ik moet mijn spieren oefenen. Ik kan nog steeds niet goed mijn arm bewegen. Strekken lukt niet en ook het draaien gaat moeizaam of doet pijn. Met Umbar in tuig lopen is nog niet mogelijk. Hij loopt immers links.
Zowel hond als baas zitten dus in de lappenmand.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.