Onlangs had ik het er met mensen over dat er wat mij betreft op scholen en in gezinnen meer aandacht mag komen voor mensen met een beperking. Met als doel dat kinderen leren dat het hebben van een beperking je niet anders maakt. Ik vertelde hen over de onderstaande situatie die ik ooit meemaakte.
Dinsdag 12 juli 2011
Ongeveer een maand geleden liet ik met een blinde vriend van mij hier in Weesp onze blindengeleidehonden uit in een park. Achteraf wilde hij wat boodschappen doen bij de AH. Ik besloot met mijn geleidehond, Umbar, buiten op hem te wachten. Toen hij de winkel in ging, kwam er een vrouw met een klein kind naar buiten. Ik hoorde haar zeggen: ‘Ja, die meneer is blind en die hond kijkt voor hem. Die meneer is heel zielig.’
Mijn nekharen gingen hiervan overeind staan en ik dacht: ‘Daar heb je weer zo iemand die ons sneu en zielig vindt. Dus ik zeg tegen de vrouw: ‘Dat klopt niet, mevrouw. Als je niets ziet, zoals wij, ben je niet zielig hoor.’
Ik verwachtte een excuserend antwoord en klapperde daarom met mijn oren na haar reactie. Ze zei: ‘Ja, dat snap ik, maar het kind snapt het zo beter.’
Dit noem ik een slechte opvoeding. Dit kind gaat ons zien als een soort onbeholpen mensen waarmee je medelijden moet hebben. Beeldvorming in de jeugd is zo belangrijk. Als iets van kinds af aan normaal is, zullen kinderen als ze ouder worden er ook beter mee omgaan.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.