Tikje Anders

Ik geef het niet graag toe, maar ben inmiddels op middelbare leeftijd. Ondanks dat ik al mijn hele leven visueel beperkt ben, verbaas ik me nog regelmatig over hoe onbekenden zich gedragen als zij mij voor het eerst zien. Hun reactie geeft mij een goed inzicht in hun algemene beeld van de zelfstandigheid van blinden. Als dit beeld negatief is, doen ze betuttelend tegen me, praten ze tegen me of ik een kind ben of stellen ze me vreemde vragen. Tijdens een vakantie met mijn ouders naar Gran Canaria kreeg ik met al deze varianten te maken. Ik maakte te veel mee voor één blogpost, daarom verdeel ik de verhalen over diverse blogs. Twee weken geleden las je in mijn blogpost ‘Spetter, pieter, pater’ over mijn ervaringen bij het zwembad. Deze keer de voorvallen, waardoor ik me forever young voelde.

In de blogpost ‘Ingesloten’ lees je hoe ik mezelf wist op te sluiten op een toilet in een hotel op Gran Canaria. Ik kreeg het er Spaans benauwd van.

‘En meisje, heb je het naar je zin hier?’

Bij het zwembad is een toiletfaciliteit. Als ik aan het einde van de eerste week hieruit kom, staat mijn moeder te praten met een man die staat te roken. Ik wacht rustig tot mijn moeder het gesprek afrondt. Ineens draait de man zich naar mij en zegt: ‘En meisje, heb je het naar je zin hier?’
Word ik nu weer meisje genoemd? Ik ben een vrouw! Ook nu heb ik geen zin er een punt van te maken en zeg dat ik me inderdaad vermaak en geniet van het weer.

‘You are such a beautiful girl.’

Op een avond gaan we eten bij een Indisch restaurant. We zijn er eerder geweest en de bediening is vriendelijk en helpt bij het maken van de keuze. Wij zijn bijna klaar met eten als er aan het buurtafeltje, aan de kant van mijn ouders, een Engels stel gaat zitten.
De vrouw is flink aangeschoten en zegt giechelend tegen mijn moeder dat ze geen idee heeft wat ze heeft besteld. Ik kijk op mijn telefoon en volg het gesprek niet en schrik op als mijn moeder ineens iets tegen me zegt: ‘Ze kijkt aldoor naar jou.’
Nou, dan ben ik weer een BB’er grap ik.
‘May I greet her?’ vraagt de Engelse vrouw zachtjes aan mijn moeder.
‘Of course’, zegt mijn moeder lachend.
De vrouw staat op en loopt wat onvast op haar benen achter mijn moeder langs. Aan mijn kant van de tafel aangekomen, grijpt ze mijn hand vast en schudt die, waarop ze met dikke tong zegt: ‘I’m Tess. What’s your name?’
‘I’m Debby.’
‘Oh, nice to meet you, Debby’, zegt ze terwijl ze mijn hand maar tussen haar handen blijft houden.
Ik voel me wat ongemakkelijk. Wat moet ik daarop zeggen. Ik ga voor: ‘Nice to meet you too, Tess.’
‘You are such a beautiful girl!’
‘Thanks!’
‘She is such a beautiful girl. Isn’t she?’ zegt ze tegen haar man.
‘Yes, she is.’ is zijn antwoord.
Na dit een paar keer herhaald te hebben, schuifelt ze weer terug naar haar tafel. Vanaf daar gaat het gesprek verder, waarbij de zinsnede ‘such a beautiful girl’ zeker nog tien keer voorbijkomt. Er ontstaat een gesprek over het eiland en de verschillende hotels in de omgeving. Tussendoor blijf ik complimenten krijgen: ‘Your dress is lovely.’ en ‘Your English is very good.’
Er zit niets kwaads in deze vrouw. Ze bedoelt het allemaal goed en heeft het zo naar haar zin, dat ik wederom het over mij heen laat komen zonder er iets van te zeggen.
Als zij hun eten krijgen, rekenen wij af en vertrekken. De rest van de avond blijven we grinniken om deze Engelse vrouw.

Kinderdrankje

Het incident waarover mijn ouders en ik het meest verbijsterd waren, en waar we het hardst om hebben gelachen, vond plaats in een restaurant.
Na het afrekenen komt de ober naar onze tafel met twee flessen voor een afscheidsdrankje. Mijn ouders krijgen honing rum en ik een fruitachtig iets. Buiten, onderweg naar ons hotel, hebben we het erover en concluderen dat het verschil hem zat in wel of niet alcoholisch. Blijkbaar denkt de ober dat blinden niet mogen drinken.
Een paar dagen later gaan we naar hetzelfde restaurant. Tijdens het eten drink ik deze keer wijn. Vorige keer had ik daarin geen trek. Bij het afscheid krijgen we weer een drankje. Deze keer krijgen we allemaal alcohol. We maken er onderling grappen over dat ik nu wel als volwassene word gezien.
Een van de laatste avonden besluiten we weer in het restaurant te eten. Tijdens het eten drink ik wijn, maar na het afrekenen krijg ik weer het kinderdrankje en mijn ouders honing rum. Mijn vader probeert de ober uit te leggen dat ik alcohol mag drinken, maar de ober snapt het blijkbaar niet. Hij glimlacht en loopt weg met de flessen.

Conclusie

Door dit soort incidenten voel ik me soms wat vernederd, omdat mensen mij niet voor vol aanzien. De positieve kant is dat ik forever young blijf. Wie wil dat nu niet!

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.