Vier keer per jaar lees je op Tikje Anders gastblogs van anderen met een visuele beperking. In 2024 worden deze verzorgd door Elian Deenik. Elian deelt deze keer een Sinterklaas-ervaring.
Over de auteur
Van jongs af aan is Elian Deenik zeer slechtziend. Ze woont samen met haar twee dochters en blindengeleidehonden Lola en Pelle (gepensioneerde geleidehond). Sinds 1999 maakt ze interviews en reportages voor audiotijdschriften van De Voorste Kamer (onderdeel van Dedicon).
Als gastredacteur bij Debby schrijft ze uit eigen ervaring; want als zeer slechtziende kom je telkens voor verrassingen te staan.
De stem van Sinterklaas
Rumoer buiten, de stoomboot is in aantocht! “David, kom je?” roep ik richting keuken.
Ik help Annemijn in haar jas en zet de paarse pietenpet behoedzaam op haar hoofd. Met Annemijn tussen ons in snellen David en ik door het donker over de dijk – in de verte klinkt de scheepshoorn.
Net als de anderen lopen we via de brug gehaast met de boot mee richting het dorp. David zet Annemijn op zijn schouders. Ik kom met mijn witte stok, bang te struikelen of te botsen, achter hen aan.
“Mooie mijter heb je op,” lacht een buurvrouw naast me. Gegeneerd gris ik de diadeem met mijter van mijn hoofd. Thuis heeft Annemijn die bij mij opgezet terwijl we samen zongen.
Via de dorpsstraat lopen we naar het plein waar een band van vrolijke pieten op een ponton staat te spelen: ‘Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis zelfs waait de wind.’
“Mees! Meeees!” roept een man op deftige toon.
“David,” vraag ik, “dat is toch de man van Claartje, de nieuwe vrouw op nummer acht?”
“Volgens mij heb je gelijk,” zegt hij peinzend. ”Hij draagt nu een bril met grote glazen. Ik had hem nooit herkend.”
We worden verzocht langs de kant te komen staan. Sinterklaas rijdt langs ons op zijn schimmel, pieten delen snoep en pepernoten uit. Annemijn is diep onder de indruk.
“Hoe laat is het?” vraag ik. David kijkt op zijn telefoon. “Vijf voor half,” zegt hij geschrokken. Om half acht moet mijn moeder, die thuis op onze dochter van zeven maanden past, in de auto zitten om naar een lezing toe te gaan.
“Ga er gauw heen,” stel ik voor. David zet het op een lopen om haar nog op tijd af te lossen.
Met Annemijns warme handje in de mijne loop ik voorzichtig verder. Niet eerder heb ik het dorp zo donker en vol mensen meegemaakt. Mijn hand houd ik bewust ontspannen. Annemijn zegt zachtjes: “Ik weet de weg hoor, mam.”
Geconcentreerd lopen we verder. Maar het voelt als de verkeerde kant. Ik vraag aan een crèmekleurige jas waar wij precies lopen. En inderdaad, we moeten omkeren.
Een vrouw zegt: “Kom hier staan, Sinterklaas en zijn pieten komen er juist weer aan!”
Deze vrouw klinkt zo vertrouwd dat ik haar wel moet kennen. Gewoon wat doorpraten’ denk ik, dan herken ik haar vanzelf.
Sinterklaas begint ons toe te spreken door een microfoon. Het gaat over een piet die kwijt is.
Deze Sinterklaasstem herken ik. Ja, ik weet het zeker. Bij slagerij Stronkhorst werken twee mannen met precies zo’n zelfde hoge, degelijke stem. Is dit een van hen? Vorig jaar kochten we een kerstboom bij een man met ook precies zo’n stem. Ik zei het toen tegen David en hij hoorde het ook. David zei dat behalve de stem, het gezicht van deze kerstboomverkoper lijkt op de gezichten van de mannen bij de slager.
Sinds ik erop let, hoor ik hun specifieke stemgeluid wel vaker: in de rij bij de fietsenhandel of uit een flard van een zin die ik opvang in de kroeg.
Het jonge zoontje van de vrouw naast mij wil naar huis toe. Annemijn en ik besluiten met ze mee te lopen. Arm in arm lopen we samen op. Waar ken ik deze vrouw toch van, vraag ik mij weer af.
“We zijn vlakbij Café De Vrije Handel,” zegt ze. “Wij pakken vanaf hier de fiets.”
Ik denk: Nu vragen wie ze is. Maar het andere stemmetje in mijn gedachten wint: Ik kom er nog wel achter. Het lukt me niet om mij ertoe te zetten. Het is gewoon te druk, te vol hier voor mijn sociale vermogens.
Ik bedank haar en verzeker haar dat we het vanaf hier zelf kunnen vinden. We zeggen gedag en het begint te regenen. Wat lopen hier veel mensen, denk ik. Waar begin ik aan. Annemijn loopt rustig naast mij. Voor me zie ik lichtvlakken, meer niet. Geen input om mij op te oriënteren.
“Hoe vonden jullie Sinterklaas?” Dit is, dat kan niet missen, de stem van Claartje, de moeder van Mees, onze nieuwe bijna-buurvrouw. Vanaf de eerste keer dat ik haar sprak, herken ik haar vastberaden stem met gemak. Met haar lopen we mee tot aan ons huis!
Klik hier om meer gastblogs te lezen.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.