Tikje Anders

Vanaf eind juni mag je weer met grote groepen bij elkaar komen als je de 1,5 meter maar handhaaft. Dat betekent dus weer verjaardagsfeestjes. Een ding aan deze verjaardagen heb ik absoluut niet gemist. Wat dat is vertel ik aan de hand van onderstaande anekdote.

In de blog ‘Hoe ga ik met mijn visuele beperking om met de coronamaatregelen?’ lees je hoe mijn leven is veranderd door de coronamaatregelen en hoe ik met mijn beperking hiermee omga.

Woensdag 5 maart 2008

Mijn oma is 80 geworden en ik ga samen met mijn eerste blindengeleidehond, Bart, op bezoek. Bij binnenkomst wordt mij gevraagd wat voor gebakje ik wil. Ik ben gek op alles wat zoet is, dus ik wil graag een stukje. Ik kies voor iets met mokka, waarna ik een taartje krijg op een stenen bord met een metalen vorkje erbij. De visueel gehandicapten onder jullie denken: ‘Oh, gelukkig dat is goed.’ Voor de zienden onder jullie licht ik dit even toe.

Als je een visueel gehandicapte wilt pesten, geef hem dan een moorkop op een plastic bordje met een plastic vorkje. Dat is rampzalig! Je zou het zelfs een marteling kunnen noemen. Zo’n ding krijg je zonder morsen niet naar binnen. Het plastic kreng glijdt van mijn schoot, buigt door, klapt dubbel of komt onderste boven op de vloerbedekking terecht. Het probleem met plastic vorken is dat ze snel buigen, soms breken, vaak vallen en, door de botte punten, ongeschikt zijn om eten mee op te prikken.

Dit alles is niet leuk in een kamer vol bekend bezoek, maar al helemaal niet bij onbekend bezoek. Wanneer ik zoiets krijg voorgeschoteld, heb ik nergens anders aandacht voor. Het is net een soort ingewikkeld wiskunde vraagstuk dat ik moet oplossen. Ik krijg dan ook amper iets mee van wat er verder in de kamer gebeurt en moet mij totaal op de taart concentreren. En dan gaat het meestal nog niet zonder brokken. Vaak genoeg zit mijn kleding na het eten onder.

Er bestaat naast taart van plastic bordjes nog wat ander martelend voedsel, zoals soep. Daarop kom ik een andere keer terug.

Deze keer heb ik dus netjes een stenen bord en een metalen vorkje gekregen, maar de taart blijkt te hard om met mijn vork in te prikken. Waarop ik besluit het ding met mijn handen te eten. Dat ziet er smakelijker uit dan als ik het met een vork blijf proberen. Mijn moeder eet immers het gebak ook met haar handen, dus ik kan dat ook best doen.

Het taartje was dus te hard voor het vorkje, maar blijkt te zacht voor mijn hand. Het gaat ongeveer vier happen goed, waarna de bovenkant afbreekt. Mijn handen, gezicht, broek, schoenen, het nieuwe v(l)oerkleed en mijn moedersbroek (dat laatste is me een raadsel hoe) zitten onder.

Ik denk dat ik volgende keer mijn taart in de blender laat stoppen en dan met zo’n peuterbeker (die met een tuitje) opdrink.