Onlangs vertelde ik dat ik door mijn visuele beperking soms dingen aanraak die ik liever niet had gevoeld. Mijn handen zijn mijn ogen: hiermee verken ik mijn omgeving. Helaas zie ik niet wat ik aanraak. Af en toe komt de realisatie dat iets niet zo is als dat ik denk te laat. Een paar van deze schaamtevolle situaties deel ik met jullie. Een paar weken geleden vertelde ik in mijn blogpost ‘Het paspopincident’ al over hoe ik een jongeman aanzag voor een paspop en zijn bovenlijf uitgebreid betastte. Jaren na dit incident gebeurde er nog iets, waarvan ik nog steeds beschaamd begin te giechelen als ik het erover heb.
Een werkdag in 2017
Als ik station Amsterdam Amstel binnenloop, kijk ik op mijn horloge. Het is iets voor half vijf. Mooi, ik heb nog tien minuten voordat mijn trein gaat. Mijn blindengeleidehond, Tobias, weet precies waar we heen gaan. In de drukke stationshal zigzagt hij moeiteloos tussen de andere reizigers door en brengt me naar de ov-chippoortjes van de NS. Na de bliep passeren we het deurtje en lopen direct door naar de trap van spoor 1. Tobias wacht netjes naast de rechterleuning met zijn voorpoten op de onderste traptree. Op mijn commando lopen we de trap op.
In de blogpost ‘Hoe kijk ik klok met mijn visuele beperking?’ vertel ik over alle manieren waarop ik weet hoe laat het is.
Spoor 1 is aan de linkerkant. Tobias en ik maken daarom bovenaan de trap een bocht van 180 graden naar links, zodat ik op het stuk perron parallel aan de trap sta. Dit is strategisch een goed punt om in de trein te stappen, omdat ik bij het uitstappen vlak bij de uitgang van het station sta. Ik wacht daarom graag hier op de trein.
Het stuk perron is hier erg smal. En na een dag werken ben ik moe. Parallel aan de trap loopt op konthoogte een lange rand om tegenaan te leunen tijdens het wachten. Mijn favoriete wachtplek is vlak na de bocht van 180 graden. Tobias weet dit inmiddels en stopt bij het begin van de leunrand. Om zeker te weten dat ik niet in het luchtledige leun, steek ik altijd eerst mijn hand uit om te checken of ik echt bij de leunrand sta. Zo ook deze keer…
Ik voel geen leunrand, maar ook geen luchtledige… Binnen een paar seconden razen er allerlei gewaarwordingen door mijn hoofd. Ik voel iets zachts. Spijkerstof. Opgebolde spijkerstof. Licht bewegende opgebolde spijkerstof. Licht bewegende opgebolde spijkerstof op heuphoogte. Dan klikt iets in mijn hoofd. Ik trek mijn hand razendsnel terug en veeg hem af aan de zijkant van mijn broek. Alsof ik de gewaarwording zo kwijt kan raken. Eeehhh… Ik heb zojuist een man in zijn kruis gegrepen! Mijn wangen worden bloedheet. Het zou me niet verbazen als er stoom vanaf komt. Ik mompel een excuus en laat Tobias doorlopen. Tobi loopt aarzelend door. Ik hoor hem haast denken: ‘Wat is er nou baas? We staan toch altijd hier? Waarom gaan we nu weer weg?’
In de blogpost ‘Hoe reis ik met mijn visuele beperking met het openbaar vervoer?’ vertel ik alle ins en outs over hoe ik reis met tram, trein, bus en metro.
Een flink eind verder staan we weer stil. Ongeduldig wacht ik op de trein. Ik heb het gevoel dat iedereen op het spoor mijn onbedoelde aanrandpoging heeft gezien. De vlammen blijven uit mijn oren komen. Het liefst zou ik door de grond zakken. De adrenaline neemt wat af als ik in de trein zit. Het duurt echter nog uren voordat het gevoel verdwenen is.
Conclusie
Zeker een jaar lang heb ik me ongemakkelijk gevoeld als ik op spoor 1 van Amsterdam Amstel stond. Om zeker te weten of ik goed sta, gebruik ik sindsdien eerst mijn herkenningsstok om te voelen of er geen mens voor me staat. Daarna voel ik met mijn hand waar de leunrand is. Ik wil niet weer in iemands kruis grijpen.
En jij?
Welk verhaal vond jij beschamender? Die over de niet-paspop of over het kruisgrijp-incident? En wanneer schaamde jij je rot? Laat het hieronder weten in het reactieveld.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.
Ik ben zelf een man en ook slechtziend als mij dit overkwam dan zou ik gewoon lachen en jouw niets verwijten kan gebeuren toch er zijn veel ergere dingen in de wereld gaande ik zou aan je vragen of ik je zou kunnen helpen en chat s it groetjes dirk
@ Dirk: Dank je! Ik weet dat het kan gebeuren en mensen vinden dat soort dingen over het algemeen geen probleem. Maar ik kreeg er zelf een naar gevoel van. Het is toch een intieme plek. De man mompelde overigens nog wel iets onverstaanbaars toen ik mijn hand terugtrok. Aangezien ik me rot schaamde, wilde ik alleen maar weg en ben niet gebleven om het te bespreken. Er is nog wel een verschil of dit bij een bekende of een onbekende gebeurt. Bij en bekende zou ik er inderdaad hooguit om gelachen hebben.