Herinner je je deze reclameslogan nog? Begin jaren ’90 klonk het liedje door menig huiskamer: ‘Pin, pin, pin, pin. De een heeft cash, de ander cheques, maar wij hebben pin.’ Het STER-spotje moest mensen overtuigen vaker te pinnen: snel, safe en simpel. En dat was het ook, heel lang. Totdat de pinautomatenmakers besloten het voor blinden, zoals ik, ineens niet meer zo simpel te maken.
Snel, safe en simpel
Pinnen vond ik altijd fijn. Geen gedoe met cashgeld. Natuurlijk, aan de vorm van de munten kan ik voelen welke waarde ze hebben, en elk briefje heeft zijn eigen formaat. Maar ik betrap mezelf er toch regelmatig op dat ik twijfel of ik nu een vijfje of een tientje in mijn handen heb. Met pinnen heb ik daar helemaal geen last van. Bovendien gaat het aan de kassa stukken sneller dan dat geworstel met kleingeld.
En het werd nóg makkelijker toen ik overstapte op contactloos betalen met mijn iPhone. Even mijn toestel erbij houden, vingerafdruk om te bevestigen en hop, klaar. Snel, safe en simpel. En lukt dat even niet? Dan kan ik altijd nog contactloos betalen met mijn pinpas. Bij het apparaat houden, bliep, en klaar. Geen gehannes, gewoon veilig betalen zonder dat iemand mijn pincode over mijn schouder afkijkt.
En als alle techniek me even in de steek laat? Dan is er altijd nog de ouderwetse pinautomaat, waar ik mijn pinpas insteek. Die met voelbare knoppen en duidelijke markeringen op de vijf en de OK-knop. Lekker safe en simpel.
De verdwijnende knoppen
Maar nu is er iets nieuws waar ik echt niet blij van word: pinautomaten zonder voelbare knoppen. Helemaal touchscreen. En geloof me, dat is écht niet te doen als je blind bent. Steeds vaker kom ik ze tegen: in winkels, bij de kapper, foodtrucks en restaurants. Als contactloos betalen niet werkt, heb ik een probleem.
Dat overkwam me bijvoorbeeld toen ik overstapte naar een nieuwe telefoon. Het contactloos betalen was nog niet geactiveerd op mijn nieuwe iPhone. Of die keer dat ik mijn contactloze limiet had bereikt en toch mijn pincode moest invoeren. Daar stond ik dan. Personeel kijkt me vragend aan: ‘Zal ik uw pincode voor u intoetsen?’
Ehm… nee! Dat is dus allesbehalve safe. De keren dat dit gebeurde, kon gelukkig een bekende bijspringen om het bedrag voor te schieten, en loste ik het later af met een Tikkie. Bij de kapper – waar alleen nog met pin betaald kan worden – mocht ik zelfs als uitzondering even cash halen bij een pinautomaat verderop. Maar dit zijn noodoplossingen.
Waarom moet simpel ineens moeilijk zijn?
Ik vraag me echt af hoe deze apparaten ooit zijn goedgekeurd. Ze zijn totaal ontoegankelijk als je blind bent. Wie heeft ze bedacht? En vooral: waarom zijn ze niet getest met de doelgroep? Waar is dat snel, safe en simpel gebleven waarop ooit zo werd gehamerd?
De techniek is er, de kennis is er, maar de wil lijkt soms ver te zoeken. Is het nu echt zo moeilijk bij een simpele handeling als pinnen rekening te houden met iedereen? Inclusie, toegankelijkheid, participatie, gelijkwaardigheid, eigen regie, meedoen in de maatschappij, zijn het slechts woorden? Waar blijft de actie?
Wat vind jij? Tijd voor een pin, pin, pin, pin-revolutie?