Soms denk je precies te weten wat je te wachten staat. Een overstap van acht minuten op een station dat je in je hoofd al hebt uitgetekend—wat kan er misgaan? Nou, best veel, bleek op een regenachtige ochtend in Heerhugowaard. Zonder mijn geleidehond, met alleen mijn witte stok en een flinke dosis doorzettingsvermogen, veranderde een simpele overstap in een tocht met afstandsbediening.
Zaterdag 7 juni 2025
Het is vroeg in de ochtend als ik onderweg ben naar Schagen voor een tandemtocht. Een beetje spannend is het wel, want ik weet niet precies welke trein ik ga halen en dus kan ik geen NS-reisassistentie boeken. Dit keer reis ik zonder mijn geleidehond — fietsen en een hond gaan nu eenmaal niet samen — dus ik ben op pad met mijn witte stok.
In Heerhugowaard moet ik overstappen. Geen probleem, denk ik. In mijn hoofd zie ik het perron voor me: een eilandperron met aan de ene kant de trein waar ik uitkom en aan de andere kant de trein waar ik in moet. Uitstappen, tien stappen vooruit en instappen. Acht minuten overstaptijd. Eitje.
Maar zodra ik uitstap, voel ik het al: dit klopt niet. Het perron voelt smal. Te smal. Mijn echolocatie bevestigt wat mijn oren horen: auto’s razen vlak voor me langs. Shit. Ik sta dus niet op een eilandperron, maar op een perron waar ik naar de overkant moet. En dat betekent: spoorwegovergang. Oh ja… dát station was dit!
Maar welke kant moet ik op? Links of rechts? Ik zat voorin de trein en hoor niemand naar links lopen, dus ik gok rechts. Met mijn stok zoek ik de smalle gidslijn en begin die te volgen, stapje voor stapje. Het regent, de banden van passerende auto’s maken lawaai, en ik voel me compleet op mezelf aangewezen. Hoe ver is het nog? Ga ik wel goed?
‘Hallo? Is er iemand in de buurt?’ roep ik.
Niets.
Ik loop voorzichtig verder, alert op obstakels. Dan verandert de akoestiek. Links van me moet een muur zijn, en ik hoor regen tikken op een overkapping. Nog eens probeer ik het: ‘Kan ik iemand iets vragen?’
‘Ja, wat is er?’ klinkt een vrouwenstem. Ze moet op een bankje zitten, aan het geluid te horen.
‘Ga ik de goede kant op voor de spoorwegovergang?’
‘Ja hoor, u loopt goed. Maar het is nog wel een eindje.’
Een eindje nog… Ik ben al een heel stuk onderweg, maar goed. Doorgaan dan maar.
Na honderd stappen hoor ik weer iemand links van me. Ik check mijn vooruitgang bij deze persoon: ‘U moet nog zo’n honderd meter!’
Honderd meter?! Dat klinkt als een marathon. ‘Ik hoop dat ik mijn trein ga redden…’
‘Dat lukt u wel!’ klinkt het bemoedigend.
Voorzichtig schuifel ik verder. Maar dan: de gidslijn verdwijnt. Mijn stok voelt niets. Ik blijf stil staan en rol de punt langzaam van links naar rechts. De punt rolt van het perron af.
‘Pas op, dat is een gat!’ roepen meerdere mensen. Blijkbaar word ik op afstand in de gaten ge houden. Sommige stemmen klonken zelfs vanaf het spoor waar ik heen moet.
Zucht. Denken ze dat ik blindelings doorstap terwijl ik voel dat de stok het luchtledige raakt?
‘Links van u! Daar zijn de ribbeltegels!’ zegt iemand achter mij.
Ik draai bij, rol met de stok en ja hoor: daar zijn ze weer. Ik ga verder. Ik voel/ hoor met echolocatie dat er iets voor mij is. Ook de lijn stopt hier. Even oriënteren. In de verte hoor ik een gesprek: ‘Dat zijn van die ribbels voor blinden hè, dan weten ze waar ze moeten lopen.’
Wéér rolt mijn stok van de rand af. ‘Pas op!’ klinkt het in koor.
Dan volgen de instructies van alle kanten: ‘Links!’ ‘Pas op, een paal!’ ‘Nu rechts!’
Ik voel me net een op afstand bestuurbaar poppetje. En dat is frustrerend. Niemand die even nat wil worden om echt te helpen. Maar wel roepen van onder hun overkapping.
Eindelijk bereik ik de overweg. Precies als ik een stap wil zetten, beginnen de bellen te rinkelen. ‘Niet oversteken!’ schalt het van alle kanten.
Duh. Natuurlijk niet.
Ik sta te wachten. En hoor hoe mijn trein—de trein die ik had moeten halen—voor mijn neus vertrekt. Acht minuten had ik. Acht minuten, één perron en een handvol mensen die liever droog blijven dan hun hand uitsteken.
Vandaag ben ik niet gewoon reiziger. Vandaag ben ik op afstand bestuurbaar.
Afsluiting
Soms is het niet de regen die je dag verpest, maar de afstand tussen mensen. Een simpel gebaar — een arm aanbieden, even meelopen — had het verschil kunnen maken. Maar hé, ik heb het gehaald. Niet op tijd, niet droog, maar wel met een goed verhaal voor op mijn blog.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Volg Tikje Anders op social media en mis geen enkele blogupdate. Je vindt me op Facebook, Instagram en LinkedIn!
Wil je een seintje krijgen als er een nieuwe blogpost is? Vul dan je e-mailadres in onderaan deze pagina en klik op ‘Abonneren’ om updates rechtstreeks in je mailbox te ontvangen.