Tikje Anders

Tijdens een wandeling weet ik door mijn oren wat erom me heen gebeurt. Onlangs werd ik eraan herinnerd dat ik helaas niet alles hoor.

Donderdag 4 augustus 2022

Het is heerlijk weer en ik ben op mijn weg terug van de middagwandeling met mijn blindengeleidehond, Tarka, als ze voor de zoveelste keer stopt om te snuffelen tussen de struiken. Ze loopt niet in tuig dus ik gun haar dit pleziertje graag. Terwijl ik op haar wacht, dringen de mompelende stemmen van twee vrouwen, een eind voor mij op het pad, tot me door. Ik richt mijn gehoor hun kant op om te horen hoe snel ze mijn kant op komen. Tarka heeft altijd de ultieme timing net klaar te zijn met wat ze doet als er net iemand langsloopt. Ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik nog beter ben geworden in het inschatten van afstand en snelheid. Ik moet immers voorkomen dat object A (hond) object B (niets vermoedende wandelaar) plotseling voor de voeten loopt of tackelt met haar riem als ze besluit dat het gras aan de andere kant van het pad lekkerder ruikt en geïnspecteerd moet worden.
Na goed luisteren, vermoed ik dat de dames stilstaan. Ik versta ze niet, maar ik denk dat ze aan het bijkletsen zijn. Tarka is inmiddels klaar en loopt het pad weer op. We lopen voorzichtig verder. Nu ik weet dat er verderop menselijke obstakels staan, loop ik iets langzamer dan eerst. Mijn taststok rolt heen en weer over het pad en Tarka loopt rustig mee met haar neus dicht bij de grond. Als ik vlak bij ze ben, hoor ik een vriendelijke stem zachtjes zeggen: ‘Wij staan hier.’
‘Dank u. Ik had u al gehoord, maar wist niet aan welke kant van het pad u stond,’ zeg ik.
‘Wij staan hier een mooie, grote libel te bewonderen. Ik weet niet of u het kan zien,’ fluistert een van hen.
‘Nee, helaas niet,’ verzucht ik.
‘Hij zit hier doodstil in de zon op de punt van een tak. Zo mooi om te zien,’ vervolgt ze haar beschrijving.
‘Ik dacht dat ze alleen bij het water voorkwamen,’ zeg ik verbaasd.
‘Nee hoor. Ze kunnen in korte tijd heel lange afstanden vliegen. Deze zit hier te genieten.’
We zijn allemaal een paar seconde stil. Dan vervolgen we allemaal rustig onze weg. Terwijl ik nadenk over deze onverwachte natuurlijke audiodescriptie, hoor ik de stemmen van de vrouwen achter mij langzaam vervagen. Wat lief dat zij hun enthousiasme met mij deelden op een voor mij toegankelijke manier. Niet iedereen kan dat.

In de blogpost ‘Hoe kijk ik films en series met mijn visuele beperking?’ lees je hoe audiodescriptie daarbij wordt toegepast.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.