Tikje Anders

Vier keer per jaar lees je hier gastblogs van anderen met een visuele beperking. Ook in 2025 worden deze verzorgd door Elian Deenik. Elian deelt deze keer een herinnering van toen ze tien was en werd gepest met haar bril. Ze maakte er een tekening van en jaren later schreef ze daar een mooi gedicht bij.

Over de auteur

Van jongs af aan is Elian Deenik zeer slechtziend. Ze woont samen met haar twee dochters en blindengeleidehonden Lola en Pelle (gepensioneerde geleidehond). Sinds 1999 maakt ze interviews en reportages voor audiotijdschriften van De Voorste Kamer (onderdeel van Dedicon).

Als gastredacteur bij Debby schrijft ze uit eigen ervaring; want als zeer slechtziende kom je telkens voor verrassingen te staan.

LULBRIL

Een jaar of tien zal ik geweest zijn toen ik na school in tranen uitbarstte aan de keukentafel. Ik vertelde mijn moeder dat ik was uitgescholden voor schele! Het voelde zooo onrechtvaardig! En wat is het eigenlijk, schele? Ik kan mijn ogen zelf niet eens in de spiegel zien!
Mijn moeder vroeg me met viltstiften te tekenen hoe ik mij voelde. Op de ene kant van het papier tekende ik het groene montuur van mijn bril met de glazen erbij aan diggelen. In paarse letters schreef ik erboven: ‘Stome bril!’ (ja geschreven met één m). En eronder in groene letters: ‘Lulbril!’
Op de andere kant tekende ik mijzelf als een prinses, zonder bril, met grote, blauwe ogen. ‘Elian met lenzen,’ schreef ik eronder. Ik dacht, als ik eenmaal lenzen krijg, wordt er vast niet meer gescholden.
Toen ik 21 was, gaf mijn moeder mij deze tekening die ze bij het opruimen weer had gevonden. Ik voelde opnieuw hoe het toen was, aan de keukentafel. Ik schreef het volgende gedicht.

BRIL

ik wil een bril
die alles ziet
niks geen gezeur
zie jij dat niet?

hoef ik niet zo lang te turen
niet te zoeken naar de klas
schrijf ik keurig op de lijntjes
pak niet de verkeerde tas

ik wil een bril
en alles zien
het stripverhaal
een vliegmachine

de knipoog die mijn vader geeft
al snap ik hem toch best
zijn lage stem hoe die dan klinkt
daarbij voel ik de rest

ik wil een bril
voor dag en nacht
rennen naar huis
voor gym een acht!

geen struiken waar ik over tuimel
stoeprand waar ik over struikel
groen stoplicht waar ik op wacht
geen meneer die daar om lacht

als ik bij de bakker sta
en mijn nummer weet
zal niemand ooit nog zeggen
dat is allang geweest!

als ik een hap neem van mijn vork
weet ik wat het is
hoef mijn neus niet op te trekken
jakkes, dat is vis!

ik wil een bril
dan zie ik jou
herken de hond
de schooljuffrouw
zonder dat ze hoeft te praten…
weet je wie ik ben
herken je me nou?

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Volg Tikje Anders op social media en mis geen enkele blogupdate. Je vindt me op Facebook, Instagram en LinkedIn!

Wil je een seintje krijgen als er een nieuwe blogpost is? Vul dan je e-mailadres in onderaan deze pagina en klik op ‘Abonneren’ om updates rechtstreeks in je mailbox te ontvangen.