Tikje Anders

Al lang geleden heb ik geaccepteerd dat mijn visuele beperking ervoor zorgt dat bepaalde taken meer tijd in beslag nemen dan voor mensen zonder deze beperking. Het kan soms extra moeilijk zijn wanneer onbekenden hierover geïrriteerde opmerkingen maken. Dit brengt me soms uit balans, wat me op zijn beurt aanzet tot haasten, wat weer leidt tot fouten, en dat frustreert me nog meer. Gewoonlijk kan ik dergelijke opmerkingen negeren of er zelfs met humor op reageren, maar soms, vooral in tijden van stress, bij moeheid of wanneer ik me niet helemaal op mijn gemak voel, val ik in die bekende valkuil. Dit gebeurde onlangs weer.

Vrijdag 13 oktober 2023

Dit weekend krijg ik vriendinnen op bezoek en ik wil nog wat boodschappen doen. Ook heb ik een journalist over de vloer die een artikel gaat schrijven over boodschappen doen als je blind bent. Zo sla ik mooi twee vliegen in een klap.
Bij de bloemenbalie van de plaatselijke AH vraag ik om winkelassistentie. De vrolijke man loopt voor mijn geleidehond, Tarka, en mij uit, zodat wij hem kunnen volgen. Een van de eerste dingen op mijn lijstje zijn kaasblokjes. De medewerker wijst me erop dat ze in de bonus zijn: twee zakjes voor €5,50. Ik wilde er toch al twee, dus dat komt mooi uit. De rest van de boodschappen gaan snel en binnen een paar minuten staan we al bij de kassa. De medewerker legt alles voor mij op de band en begint vast met inpakken.

In mijn blogpost ‘Hoe doe ik boodschappen met mijn visuele beperking?’ lees je stapsgewijs hoe ik mijn boodschappenuitstapjes voorbereid en hoe ik boodschappen kan doen zonder te zien.

Dan hoor ik de kassière zeggen: ‘Dat is €37,65.’
Ze was sneller dan ik en ik zeg: ‘Oh, ik wilde nog vragen om een nieuwe bonuskaart. Ik ben de mijne kwijt.’
‘Geen probleem,’ zegt ze terwijl ze meteen een nieuwe kaart scant. Daarna herhaalt ze: ‘Dat is €37,65.’
Verbaasd merk ik op: ‘Dat klinkt hetzelfde als net. Volgens mij was de kaas in de bonus.’
Mijn hulp legt uit dat er een bordje bij staat.
Bij de bloemenbalie, een paar meter achter ons, checkt de medewerkster die ons gesprek hoorde meteen de folder. Een klant die waarschijnlijk bij de bloemenbalie moet zijn, is het blijkbaar zat, want hij zegt geïrriteerd: ‘Zal ik het verschil anders maar betalen! Er staan nu acht mensen achter u te wachten!’
Waar bemoeit hij zich mee! Hij staat niet eens achter mij in de rij. Toch geeft de opmerking mij het gevoel dat ik een klap heb gekregen. Het maakt me onzeker. Ik voel me de onhandige blinde, waarnaar iedereen staart en zucht omdat ik traag ben. In mijn hoofd weet ik dat ik me hiervan niets moet aantrekken. Als er korting op zit, hoor ik die te krijgen. Mijn moeder zou hier ook gewoon blijven staan, en die is niet blind. Toch merk ik dat ik gestrest raak.
‘Doet u maar rustig aan,’ zegt de kassière vriendelijk.
Na controle van de folder blijkt de korting er niet in te staan. Toch blijft mijn winkelhulp erbij dat er een bordje stond.
‘Dan was het waarschijnlijk een korting van vorige week en zijn ze vergeten het boordje weg te halen. U moet de korting gewoon krijgen,’ zegt de vrouw bij de bloemen. ‘Betaal maar gewoon daar en dan maken we de korting hier in orde.’
Ik pak snel mijn telefoon om te betalen met Apple Pay en houd mijn toestel bij de kaartlezer. Er gebeurt niets. ‘Shit! Sorry, was vergeten dat dat nog niet aanstaat op mijn nieuwe toestel,’ mompel ik gefrustreerd.
Ik haal mijn pinpas tevoorschijn en stop hem snel in de automaat. Ik hoor geen bliepje, dus vraag voor de zekerheid: ‘Kan ik al pinnen?’
‘Ja, ga uw gang,’ zegt de kassière.
Als ik bij het tweede nummer twee bliepjes hoor, vloek ik hardgrondig in mijn hoofd om de extra vertraging. Ik vraag mijn hulp de correctietoets aan te wijzen. ‘Dat hoeft niet,’ zegt hij, ‘u heeft nog niets ingetoetst.’
Blijkbaar was het apparaat toch nog niet klaar toen ik startte. Ik druk snel mijn pincode in en druk op OK. Ik doe mijn rugtas om, waarna mijn winkelhulp meteen meeloopt naar de bloemenbalie, waar ik de €0,88 teruggestort krijg op mijn pinpas. Ik wist niet eens dat dat kon.
Als ik buiten sta, haal ik diep adem, waarna ik weer wat tot rust kom. De journalist en ik praten nog na over mijn winkelervaring. De geïrriteerde man overdreef blijkbaar flink. Er stond maar één persoon achter mij en die stond rustig te wachten. Waarom liegt iemand daarover!

En jij?

Wanneer voelde jij jezelf ooit onhandig en had je het idee dat je anderen ophield?

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.