Vier keer per jaar lees je hier gastblogs van anderen met een visuele beperking. Ook in 2025 worden deze verzorgd door Elian Deenik. Hoe is het om op wintersport te gaan als je slechtziend of blind bent? Elian schreef hierover in audiotijdschrift Klinkklaar van Passend Lezen voor kinderen van 9 tot en met 12 jaar. In de rubriek Julia, geschreven vanuit slechtziende Julia van 18, neemt Elian je mee in haar belevenissen.
Julia op wintersport
In april ga ik met mijn ouders en broer op wintersport! We gaan reizen met de trein naar Bramberg in Oostenrijk. Daar logeren we met nog achttien andere gezinnen met een blind of slechtziend gezinslid, met zijn allen in hetzelfde hotel! Daarbij komen er nog dertig begeleiders om ons mee te nemen op de pistes. Het is een skireis buiten de vakanties om, zodat het niet te druk is op de pistes.
We krijgen buitengewoon verlof van school om buiten de vakanties om op wintersport te gaan. Op de deelnemerslijst zie ik dat ik al wat kinderen ken, leerlingen van andere scholen die ik al eens via VISIO heb ontmoet.
Ook geven we ons op voor de kennismakingsdag in SnowWorld, als voorbereiding op de vakantie.
Op een zaterdagochtend rijden we daar heel vroeg al naartoe, omdat het dan nog rustig is op de pistes. We parkeren de auto bij SnowWorld en lopen in onze skikleren naar binnen. Daar ontmoetten we deelnemers en begeleiders. Het zijn er niet veel, maar dat vind ik juist fijn: zo kan ik de nieuwe stemmen leren kennen. Ik maak kennis met twee meneren die mij die ochtend begeleidden. Ze komen helemaal vanuit Hengelo naar Zoetermeer om dit te doen! Robert vertelt dat hij via zijn arts op het idee gekomen is te skiën met blinden en slechtzienden. Inmiddels doet hij dit al negen jaar. Hij leidt me naar de balie van de skiverhuur, waar we zware, lompe skischoenen krijgen aangereikt.
Tijdens het passen vertel ik Robert en Kees wat ik kan zien: links niks, met mijn rechteroog drie procent, maar zonder lens om mee scherp te stellen. Met mijn rechteroog zie ik kleurvlakken, en mijn gezichtsveld is klein.
Robert merkt op: “Dan moet ik dus vooral rechts van je blijven.” Zo ontdek ik meteen dat de begeleiders hier ervaring hebben. Wat hebben zij zich goed verdiept in wat ze moeten doen!
En dan komen ze ook nog eens helemaal uit Hengelo. Ik ga beregoed mijn best doen, denk ik. En dat doe ik.
Robert en Kees leggen uit hoe de lift werkt: een bewegende helling waarop je, staande op je ski’s, naar boven wordt gebracht, net als zo’n loopband op een vliegveld. Eenmaal boven krijg ik te horen hoe de piste eruitziet. We spreken af dat we in pizza-punt naar beneden gaan. Als je de punten van je skies naar elkaar toe stuurt, past daar precies de vorm van een stuk pizza tussen. Als je je skies zo houdt, ga je niet zo snel. Robert skiet voor mij uit. Hij staat zelfs achterstevoren, zodat hij mij in de gaten kan houden. We beginnen te skiën en… ik vind het heerlijk! Wat een vrijheid! Wat een kick om zo in bochten omlaag te suizen van links naar rechts. En voor mijn gevoel kan ik het net doen met wat ik nog zie. Ik kan degene voor me zien als een vlak van kleur. En dat vlak probeer ik zo goed mogelijk te volgen.
We gaan dezelfde heuvel nog een paar keer op en af. Nu parallel skiën. Daarna met een snelle lift naar een steiler stuk. Robert skiet voor me, Kees komt achter mij aan. Ze doen hun best mij goed in de lift te krijgen, maar dat valt niet mee.
De lift is een verticale stang met onderaan een cirkel. De stangen komen continu voorbij via een kabel. Aan de ene kant wil je die stangen niet tegen je hoofd krijgen, maar aan de andere kant moet je er alvast dichtbij gaan staan. Want zodra je er een in handen krijgt, moet je de stang als de wiedeweerga voor je vasthouden en tussen je benen doen. Dan niet op het ronde deel gaan zitten, maar je erdoor omhoog laten meeslepen. En dan ook nog in het spoor blijven, terwijl je dat niet ziet.
Maar met wat schrik en een spannend sprongetje lukt het mij de helling op te komen.
Ook deze piste nemen we een paar keer. Ik voel dat ik sta te stralen. Net als toen ik voor het eerst met mijn geleidehond ging lopen. En net zoals die keer dat ik heb gewaterskied. Wat een kick geeft het om zo snel te kunnen gaan!
Fijn dat deze begeleiders dit als vrijwilligerswerk doen! Door hun inzet en vertrouwen krijg ik sporten voor elkaar.
Nu deze dag in SnowWorld voorbij is, kijk ik uit naar de vakantie! Bramberg, kom maar op!
Over de auteur
Van jongs af aan is Elian Deenik zeer slechtziend. Ze woont samen met haar twee dochters en blindengeleidehonden Lola en Pelle (gepensioneerde geleidehond). Sinds 1999 maakt ze interviews en reportages voor audiotijdschriften van De Voorste Kamer (onderdeel van Dedicon).
Als gastredacteur bij Debby schrijft ze uit eigen ervaring; want als zeer slechtziende kom je telkens voor verrassingen te staan.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Volg Tikje Anders op social media en mis geen enkele blogupdate. Je vindt me op Facebook, Instagram en LinkedIn!
Wil je een seintje krijgen als er een nieuwe blogpost is? Vul dan je e-mailadres in onderaan deze pagina en klik op ‘Abonneren’ om updates rechtstreeks in je mailbox te ontvangen.