Soms lijkt het alsof mensen zomaar wat zeggen wanneer je om hulp of advies vraagt. Het is frustrerend, vooral als het erop lijkt dat ze niet eens de moeite namen om te begrijpen wat je bedoelde en jij daardoor van de regen in de drup belandt. Laatst had ik weer zo’n ervaring die me behoorlijk boos maakte.
Juli 2024
Ik moet naar de huisarts, dus ga ik ruim op tijd de deur uit met mijn blindengeleidehond, Tarka. Je weet immers nooit wat je onderweg tegenkomt.
Een paar honderd meter van huis, nadat we een zijstraat zijn overgestoken, blijft Tarka plotseling stilstaan op de weg. Ze wil niet verder en lijkt niet de stoep op te willen gaan, maar wijkt ook niet uit. Ik hoor geluiden die doen vermoeden dat er aan de groenvoorziening wordt gewerkt.
‘Pardon,’ roep ik, ‘kunt u mij vertellen of de stoep geblokkeerd is? Mijn hond wil er niet op.’
‘Niets aan de hand,’ klinkt een ongeïnteresseerde mannenstem vanaf schuin boven mij. Dat zal wel een van de groenwerkers zijn, denk ik. Hij zal het wel weten. Misschien is Tarka gewoon onzeker door de aanwezigheid van de man die daar in de hoogte staat en rare geluiden voortbrengt.
We kunnen hier niet blijven wachten tot ze klaar zijn, dus besluit ik mijn herkenningsstok te gebruiken en Tarka aan de riem de stoep op te leiden totdat we hem voorbij zijn. Na een paar stappen staan we midden in een berg takken en bladeren, die de hele stoep bedekken. Ik moet mijn voeten hoog optillen om eroverheen te stappen. ‘Dit noem ik niet “niets aan de hand”. Dit is gewoon een obstakel,’ zeg ik geïrriteerd tegen de man. Er komt geen reactie.
De berg takken lijkt eindeloos. Moet ik teruggaan en een andere route nemen? Nee, ik besluit door te lopen, we zijn nu al zover gekomen.
Maar het obstakel blijft zich uitstrekken. Ik draag dunne zomerschoenen, en plotseling voel ik een scherpe pijn in mijn voet — een doorn is door mijn schoen heen gekomen. Al mopperend trek ik de doorn eruit en probeer me een weg te banen door het eindeloze takkenoerwoud, terwijl Tarka me langzaam volgt.
‘Oh, sorry. Ik had het niet door,’ zegt plotseling een andere man, waarschijnlijk een collega van degene die eerder sprak. Maar verder blijft het stil — geen hulp, geen suggestie hoe ver het nog is. Ik ben te boos om hulp te vragen.
Uiteindelijk bevrijden we ons uit de wirwar van takken en kunnen we onze weg vervolgen. Het is maar goed dat ik ruim op tijd van huis ben gegaan.
Nooit meer een Tikje Anders blog missen?
Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Twitter, Facebook en Instagram.
Ha Debby, ik heb me recent geabonneerd op ‘Tikje Anders’ en lees je verhalen met plezier. Dit verhaal over de groenwerker vind ik ook onthutsend. Het geeft maar weer aan hoe moeilijk het is voor sommige, of veel, mensen om zich te verplaatsen in een ander, zeker iemand die een beperking heeft. En blind zijn is een beperking die niet altijd direct doordringt bij de zienden. Een rolstoel is bijvoorbeeld echt direct zichtbaar. Dat kun je eigenlijk niet negeren . . Petje af dat je deze blog schrijft. Ik ga mensen in mijn omgeving er op wijzen. Met lezen worden we wijzer. Dank en succes! Loes
@ Loes Fijn om te horen dat je Blog Tikje Anders nu ook volgt! En ik ben altijd blij als mensen anderen wijzen op mijn blogpagina, dus daar maak je me ook blij mee. Inlevingsvermogen is een competentie die veel mensen nog kunnen bijschaven. Ik hoop mensen met mijn blog een beetje wijzer en bewuster te maken van wat er speelt in mijn leven als blinde.
Het lijkt erop dat deze eerste mijnheer laagopgeleid is (speciaal onderwijs), en mogelijk een lichte verstandelijke beperking heeft. Daarom werkzaam in de plantsoenendienst. Dat is geen excuus. Hooguit een aansporing om ook voorlichting over de witte stok en blinden te geven op scholen voor speciaal onderwijs.
@ Ype Ja, ook hier in onze gemeente zijn het vaak mensen met een verstandelijke beperking die dit werk doen onder supervisie van een medewerker zonder beperking. Meestal hoor ik aan een stem of ik te maken heb met iemand met een verstandelijke beperking. In dit geval hoorde ik het niet aan de stem. Maar het kan natuurlijk alsnog zo iemand geweest zijn. Ik ga mijn blog in ieder geval nog delen met mijn gemeente in de hoop dat ze er iets mee doen. Goed idee van die voorlichtingen. Ik had een paar weken geleden alle scholen in mijn gemeente, inclusief scholen voor leerlingen met een beperking, gemaild met het aanbod dat ik graag voorlichting kom geven. Ik zal in mijn mail aan de gemeente ook vermelden dat ik graag voorlichting aan het groenteam kom geven.
Nou ja zeg. Om je zo door te laten lopen zonder te helpen. Hij ziet Tarka toch in zijn tuig. Wel heel naar en een doorn in je voet. Goed dat je het hier schrijft.
@ Ria Ja, ik was er erg pissig over. Ik ga de blogpost deze week nog even delen met de gemeente. Hopelijk doen ze er wat mee.