Tikje Anders

Mensen gaan verschillend om met belemmeringen in het leven. Door een wolkbreuk in Noord-Holland, waar Hoorn het middelpunt van was, werd ik hieraan herinnerd. Op die morgen kwam het hier met bakken uit de hemel. Volgens Weerplaza viel er in West-Friesland meer dan dertig millimeter regen in één uur. En dat is een heleboel water! Bij een normale regenbui schijnt er slechts vier tot vijf millimeter te vallen.

Dinsdag 29 juni 2021

Bij onze ochtenduitlaatronde stroomt het van de regen. Met frisse tegenzin tuig ik mijn blindengeleidehond, Tarka, in om onze ronde te doen. Eenmaal buiten blijkt Tarka het met me eens te zijn. Madam weigert hardnekkig door de hoosbui te lopen. Na flink aandringen van mij stapt ook zij met flinke tegenzin onder de overkapping voor ons huis vandaan, waarna we beiden binnen een paar tellen doorweekt zijn. We zijn nog maar net de tuin uit of Tarka is er klaar mee. Op de stoep voor het huis van de buren maakt ze een bocht van 180 graden en trekt me mee terug naar onze voordeur. Ik hoor haar denken: ‘Je denkt toch niet dat ik in dit weer naar buiten ga baas! Ik wacht wel een paar uur tot het droog is.’

Om 12.00 uur is het eindelijk droog en doe ik een nieuwe poging met Tarka. Deze keer is er geen tegenzin bij haar te bekennen. Bij het oversteken van de zijstraat blijken de putten de hoosbui niet aan te hebben gekund en waden we door diepe plassen. We zijn al snel bij het uitlaatpad, waar ik haar laat snuffelen aan de flexlijn. Ik volg mijn vaste oriëntatiestrategie en loop met een voet op het gras en een voet op het pad. Na twintig meter veranderd de doffe stap op het steen in een plonzend geluid. Ik vermoed dat er een plas ligt en probeer voorzichtig langs de kant van het pad om de plas heen te lopen. Na een paar meter ligt er nog water. Dan hoor ik een fietser aankomen van de kant waar ik vandaan kom. Deze rijdt op het fietspad dat parallel loopt aan het voetpad. Ongeveer waar mijn plas begon, hoor ik dat de fietsbanden water raken. Ik luister om te horen hoe ver dit doorgaat. Blijkbaar zo ver ik kan horen. De plas lijkt, afgaand op het geluid, ook steeds dieper te worden.
Het is jammer voor Tarka, maar daar ga ik niet doorheen lopen. Ik draai me om en loop langzaam terug. Ondertussen komt er weer een fietser aan. Deze stopt en een vrouwenstem vraagt: ‘Weet u hoever de plas doorgaat?’
‘Nee,’ zeg ik, ‘dat weet ik niet. Het is volgens mij in ieder geval tot halverwege het park.’
‘Is er nog een andere route naar de dijk?’ klinkt het verslagen.
‘Ja, u kunt verderop ook het park in. Ik weet alleen niet hoe de situatie daar is.’ zeg ik terwijl ik de richting aanwijs.
De vrouw zucht en keert haar fiets om om de andere route te proberen. Ondertussen zijn er meerdere fietsers even gestopt om de situatie in zich op te nemen en weer doorgefietst om een andere route te vinden.

Tarka wil nog steeds graag wandelen. Dan besluit ik dat zij ook best lol mag hebben van dit waterfestijn. Ik loop weer terug naar het begin van de plas en doe bij haar de bel om en laat haar los. Tarka is er gek op om door plassen te rennen. Normaal laat ik haar hier vanwege het fietspad nooit los. Nu iedereen zo voorzichtig doet en de meesten toch omfietsen, gun ik haar dit pleziertje. En dat is het voor haar ook, zoals je ziet in het onderstaande filmpje. Mensen zullen hier in deze speciale situatie best begrip voor hebben, denk ik.

Tarka gaat helemaal uit haar dak. Ze rent heen en weer door de oneindige plas en de blijdschap straalt van haar af. Enkele wandelaars en omkeerfietsers blijven even staan om naar haar te kijken. Ze speelt al ongeveer een kwartier als ik me rot schrik van een fietser die keihard, rakelings langs Tarka rijdt. Niet eens even een fietsbel vooraf. Deze persoon wil blijkbaar zo snel mogelijk de plassen voorbij zijn. Gelukkig mankeert Tarka niets, maar ik doe haar toch weer aan de lijn en loop langzaam terug naar huis. Daar wacht me een flinke taak… Haar afdrogen. Ze is van top tot teen doorweekt.

Filosofische mijmeringen

De dagen en weken daarna moest ik steeds weer aan deze dag denken. De reacties zeggen volgens mij veel over hoe mensen omgaan met obstakels en tegenslagen in het leven.

• Mensen die obstakels vermijden en daar soms zelfs veel moeite voor doen, om maar niet het probleem aan te hoeven gaan. Bijvoorbeeld de mensen die omkeerden om een andere route te vinden.
• Mensen die obstakels aangaan alsof ze er niet zijn. Zoals de eerste fietser die rustig door een oneindige plas fietste.
• Mensen die, net als Tarka, van obstakels een feestje maken. Zij krijgen energie van het aangaan van belemmeringen.
• Mensen die juist een extra tandje bijzetten om het obstakel, het liefst zo snel mogelijk, te overbruggen. Daarbij soms alles en iedereen om hen heen vergetend. Bijvoorbeeld de fietser die rakelings langs Tarka raasde.

Wat voor persoon ben ik?

Ik ben een combinatie van al deze mensen. Door mijn visuele beperking heb ik regelmatig te maken met obstakels, zowel letterlijke als figuurlijke. Sommige zijn mijn energie niet waard en laat ik links liggen. Anderen moet ik wel overwinnen om verder te kunnen en mijn leven, hierbij moet ik creatief zijn en er een andere oplossing voor zoeken. Soms moet ik extra energie inzetten en val ik het obstakel aan met mijn doorzettingsvermogen en koppigheid. Weer andere tegenslagen, laat ik over me heen komen en dan zie ik wel hoe het afloopt. Ik zorg er wel voor dat anderen niet het slachtoffer worden van mijn overwinningen. De keuze in hoe ik obstakels te lijf ga, hangt af van hoe belangrijk het voor mij is om het obstakel te overwinnen.

En wat voor persoon ben jij?

Hoe pak jij obstakels en tegenslagen in je leven aan? Deel jouw aanpak in het reactieveld onder deze blog.

Nooit meer een Tikje Anders blog missen?

Blijf per e-mail op de hoogte van nieuwe Tikje Anders blogs. Vul je e-mailadres in in het invoerveld onderaan deze pagina en druk op de knop ‘Abonneren’. Of kijk hier voor meer info.
Volg Tikje Anders ook via Facebook en Instagram.